Hoe kom ik van mijn angst voor een stroefgesprek af?

Eerlijk zijn.

Ik heb in mijn werk vaak vervelende gesprekken. Ik ben er ondertussen wel gewend aan geraakt, maar soms zit een gesprek me toch dwars en loopt het niet zoals ik wil. Om me dan te ontspannen probeer ik even uit het gesprek te komen en dan even iets heel raars over die mensen te bedenken waardoor je er over moet lachen.

Dat kan natuurlijk altijd dat je in een gesprek eerst even aanhoort waar het over zal gaan en dat je je dan even excuseert (even naar het toilet, melk voor in je koffie vergeten of wat dan ook). Dan kan je even voor jezelf bedenken wat je gaat zeggen.
Bedenk ook dat het voor de ander ook een stroef gesprek is. Je bent niet de enige die het gesprek maakt!

Ik zeg daar in een gesprek ook wel eens iets over: "Het gesprek loopt niet echt lekker, volgens mij praten we langs elkaar heen." Dan geef ik niet de ander de schuld, maar ik laat wel weten dat we eerst wat aan die stroefheid moeten doen (ook wel het betrekkingsniveau genoemd) voordat we verder kunnen gaan met de inhoud.

Toegevoegd na 8 minuten:
T.a.v. je toevoeging over stiltes: jij bent niet verplicht die stiltes op te vullen.
Als er dan wel een antwoord of reactie van je verwacht wordt, zou je kunnen aangeven dat je er even over wil nadenken en later erop terug wil komen. "Ik vind het lastig om daar nu direct iets op te zeggen."

Probeer het gewoon op je af te laten komen. Als je bij iemand op gesprek moet komen, dan zal die persoon het gesprek gaan leiden en hoef jij daar maar alleen op in te spelen.
Als je vantevoren al weet waar het gesprek over zal gaan kun je je eventueel wel een beetje voorbereiden door erover na te denken (maar ook weer niet te veel) welke antwoorden je zou kunnen geven.
Maar, zoals ik in het begin al schreef, maak je vooral niet voordat het zover is al druk, want dan maak je het voor jezelf veel te moeilijk.

Toegevoegd na 3 minuten:
Het hangt er helemaal vanaf met wie je het gesprek moet gaan voeren en waar het over zal gaan.
Stiltes hoeven niet altijd vervelend te zijn.

Hoi Mitch, zorg dat je in het gesprek open vragen stelt, en geen gesloten vragen. Als je gesloten vragen stelt waarop iemand alleen met ja of nee kan antwoorden, dan vallen er snel stiltes. Bij open vragen gaan mensen meer vertellen. Als er af en toe stiltes vallen moet je die dan gewoon laten gebeuren tot de ander het gesprek weer aanvangt. Stiltes tussendoor zijn niet erg. Overigens zijn zulke gesprekken voor een ieder moeilijk. Ik zit zelf in de zorg, en heb hier vaak mee te maken. Het is niet iets wat je zo maar even doet, maar ga het gesprek wel zo onbevangen mogelijk in. Immers, niets is verkeerd, het gesprek kan hooguit niet zo vlekkeloos verlopen. Succes. Gea.

Een gesprek waarin stiltes vallen hoeven niet altijd stroef te zijn. Een stilte is ook belangrijk om zelf of de ander tijd te geven om na te denken over een vraag of een antwoord.

Verwacht ook niet van jezelf dat je altijd een antwoord moet weten. Zeggen dat je het ook niet weet of dat je iets wilt opzoeken of later op terugkomt is alleen maar krachtig.

Ik denk dus dat het helpt als je een andere betekenis geeft aan stiltes in een gesprek en accepteert van jezelf en een ander dat je niet altijd antwoord hoeft te geven/weten.
Dat maakt een gesprek juist beter en eerlijker.

Je zegt niet maar iets om niet dom over tekomen of om maar iets te zeggen. Je bent eerlijk en je hebt de rust om na te (laten) denken.

Door de realiteit te accepteren zoals ie is. Als je dat oefent zul je zien dat er positieve dingen gebeuren. Leg je verwachting niet te hoog. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het zoals het gaat.

Stiltes die tijdens een gesprek vallen, horen daar gewoon bij.

Dit is iets normaals, hetgeen je daarom gewoonweg dient te accepteren.

Dat jij die stiltes wilt opvullen zou wellicht het gevolg kunnen zijn van een zekere mate van onzekerheid.

Wat ik je aanraad is: Ga onbevangen het gesprek in, laat de stiltes gewoon toe en kijk hoe de ander, je gesprekspartner dus, daarmee omgaat.

Wees vooral niet onzeker en als je dat wèl bent..werk daar dan aan door b.v. jezelf steeds voor te houden dat jij niet zomaar iemand bent..maar iemand waar men rekening mee dient te houden.

Op deze wijze groeit naast je gevoel voor zekerheid, ook je zelfrespect.

Let maar op dat je aldus langzaamaan beter en beter met de angstig stille openingen in een gesprek leert om te gaan.

Groet,

Ton

Het lastige van deze angst is dat het een self fulfilling prophecy kan zijn. Een watte? Een zichzelf vervullende profetie, letterlijk vertaald. Dat is een psychologisch verschijnsel dat gebeurt waarvoor je bang bent omdat je zo bang bent dat het gaat gebeuren. Snappiet nog?

Juist omdat je bang bent dat een gesprek stroef kan verlopen, gaat ie stroef verlopen. Door je angst ga je al gespannen het gesprek in en zoek je koortsachtig naar wat je zou moeten zeggen. Met zoveel spanning is de kans groot dat elk gesprek stroef zal verlopen.

Maar wat moeje dan doen? Je angst aan de kant zetten gaat natuurlijk niet 1,2,3. En 4,5,6 ook niet.

Vaak kunnen er gedachten achter je angst zitten die niet reëel zijn. Het is niet reëel dat jij verantwoordelijk bent voor de kwaliteit van een gesprek. Je voert een gesprek toch met z'n tweeën? Dan ben je er allebei verantwoordelijk voor.

Het is niet reëel om te denken dat alles wat gezegd wordt, precies zo overkomt als is bedoeld. Door misverstanden kan een gesprek ook stroef verlopen. Geef feedback op wat je denkt dat de ander zegt.

Lees meer over gesprekstechnieken. Pas die toe en je kunt je ideeën over hoe een gesprek moet verlopen al snel bijstellen, een reëel beeld krijgen van het voeren van een gesprek, je daardoor zekerder voelen en walla! Je benniet meer zo bang voor stroeve gesprekken.