Ik zie een monster, hoe kom ik hier van af?

Wat je zelf hebt bedacht kun je natuurlijk ook weer zelf wegdenken ;-)

Maar even zonder gekheid, monsters op je kamer zien of denken dat ze er zitten is iets dat bij veel jongere kinderen "hoort" dan jij op grond van je schrijfstijl lijkt te zijn. Ik zeg "hoort" , niet omdat alle kleine kinderen monsters zien, maar omdat het op die leeftijd geen verontrustend verschijnsel is, dat aan het begin van de basisschool, zo rond het zevende jaar, vanzelf verdwijnt. Dat heeft in die fase te maken met de ontwikkeling van je hersenen.

Dat je ze "nog" ziet, hoeft niet te betekenen dat er iets mis is met je ontwikkeling of zelfs dat er psychisch iets mis hoeft te zijn. Eerlijk gezegd denk ik meer aan een slaapstoornis, waarin er iets in de overgang van waken naar slapen niet helemaal lekker loopt, waardoor je gaat hallucineren. En ik ben niet onderlegd genoeg om te kunnen beoordelen of dat een puberteitsverschijnsel kan zijn, of dat er nu al nader onderzoek naar moet worden gedaan. Veel (vooral) meisjes "zien" op dat moment van bijna-inslapen rond die leeftijd ook vaak "geesten" of overleden familieleden, en dit zou eventueel ook onder die noemer kunnen vallen. (Tenslotte maken ook op die leeftijd je hersenen een grote ontwikkeling door).

Het feit dat het je bang maakt, en wellicht ook de schaamte om er over te praten omdat je zelf ook wel weet dat het geen alledaags verschijnsel is, is toch voldoende aanleiding om er in eerste instantie met een ouder (of ander vertrouwenspersoon) eens over te praten, en het toch eens voor te leggen aan de huisarts. Misschien is het niets om je zorgen over te maken, dan weet je dat tenminste. En misschien ook wel, maar dan is de kans heel groot dt er eenvoudig iets aan gedaan kan worden.