ik ben depressief hoe kom ik ervan af ?

Ik vind de uitdrukking "je verdriet een plekje geven" een beetje vreemd. Wat bedoel je daar precies mee?

Ik bedoel daarmee dat de vraagsteller duidelijk het verdriet over het verlies van zijn/haar vader nog niet heeft verwerkt. Met het een plekje geven bedoel ik dat je het niet meer je dagelijkse leven laat beheersen maar het kan laten rusten, dit betekent niet dat je er nooit meer aan denkt maar het bepaalt niet geheel hoe je je voelt. Volgens mij is "iets een plekje geven"' een normale uitdrukking, maar misschien wat onduidelijk toegelicht.

Dank voor je uitleg. Naar mijn idee werd deze uitdrukking zo'n tien tot vijftien jaar geleden zelden tot nooit gebruikt. Tegenwoordig hoor je de uitdrukking steeds vaker, dat klopt. Je kan me ouderwets noemen, maar als je "verwerken" bedoelt, dan zou ik dat woord gewoon gebruiken. Iedereen die de uitdrukking "je verdriet een plekje geven" gebruikt, lijkt naar mijn bescheiden mening iets te willen verzachten of te verbloemen wat naar mijn idee niet verborgen hoeft te worden. Kortom: er wordt onduidelijkheid geschapen waar dat niet nodig is. Wie de uitdrukking wil (blijven) gebruiken, mag dat natuurlijk doen, maar ik houd persoonlijk meer van duidelijke taal. Naar mijn idee is er niets mis met het woord "verwerken". Overigens gaf je een prima antwoord met goede adviezen, vind ik (ook).

Ik snap je punt, het was niet op die manier bedoeld maar ik kan me voorstellen dat het zo opgevat/gezien kan worden. Bedankt, ik hoop dat de vraagsteller ook iets aan het advies heeft.

Zeker, je moet genieten van het leven, maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan.. maar ik wil wel iets met je delen. 4 jaar geleden overleed mijn oma, de liefste oma die ik mij kon wensen en waarmee ik een hele goede band had. Ik heb het geluk gehad dat ik haar heel bewust heb mogen meemaken (ik ben nu 24). Nu wil ik niet mijn verlies van mijn oma vergelijken met het verlies van jouw vader, dat is een heel ander soort verlies natuurlijk, maar voor mij is dit het ergste verlies wat ik mij kan voorstellen. Een lange tijd had ik ook geen plezier in het leven en het maakte mij allemaal weinig uit. Totdat ik op een moment stil stond bij iets. Mijn oma, een sterke lieve vrouw, had altijd plezier in haar leven ondanks dat zij ook moeilijke tijden heeft gehad, zij wilde het beste voor haar kinderen en kleinkinderen en ik weet dat het haar enorm veel pijn zou doen als ze zou weten hoe ik op dat moment in het leven stond. Uit respect naar mijn oma heb ik besloten om alles uit mijn leven te halen zodat zij trots op mij zou zijn en ik weet dat zij had gewild dat ik volop van het leven zou genieten en dat ze geen leven voor mij wilde waarin ik ongelukkig was. Dit heeft mij heel erg geholpen bij de verwerking. Maar, nu 4 jaar later doet het mij nog steeds enorm veel verdriet dat zij er niet meer is en dat zal ook altijd zo blijven, maar ik kan er beter mee omgaan dan eerst en ik kan het goed relativeren. Het is belangrijk dat jij dit ook leert doen en het leert te relativeren, en daarom adviseerde ik jou een psycholoog, ik weet niets van jouw verdere gezinssituatie maar ik kan mij voorstellen dat jouw moeder ook een hele zware tijd meemaakt en misschien dat jij haar niet wilt "lastig" vallen met jouw gevoelens. Ga echt naar een psycholoog, hij/zij staat buiten de situatie en kan alles daarom goed en helder met je bespreken. Nogmaals, veel sterkte en ik hoop dat het snel beter met je zal gaan.

Ze kan beter met haar moeder praten, dan weten ze van elkaar hoe zeer het doet. Ga je naar een psycholoog, dan ontgroeien moeder en kind elkaar. Bovendien kunnen ze samen dan ook genieten van de fijne herinneringen en het ophalen van die fijne herinneringen zal een glimlach op hun gezichten toveren. Daarmee bereik je voor beiden het begin van een genezing van het verdriet.

Kissiekissie, je moet helemaal niks. Je 'moet' ook helemaal niet van het leven genieten. Heel veel jongeren hebben álles en genieten er ook niet van. Ik snap best dat je dat wíl, maar zie het alsjeblieft niet als een opgave. Sommige mensen komen door hun dal heen door te praten, andere mensen door te tekenen, andere mensen door een jaar ouder te worden. Wat voor jou werkt, daar kunnen wij heel moeilijk iets van zeggen.

Uiteraard @ivana, als de mogelijkheid er is kan ze beter met haar moeder praten maar je weet niet hoe de situatie is, als dit geen mogelijkheid is dan is een psycholoog een goede optie. @ Stippel, natuurlijk MOET ze helemaal niets en ik ken geen één persoon die 100% gelukkig is en elke dag geniet van het leven. Maar om elke dag ongelukkig te zijn is niet goed. Natuurlijk moet ze haar eigen weg vinden in wat voor haar werkt, daarom geeft iedereen hier ook tips en deelt men zijn/haar eigen ervaringen in de hoop dat er misschien iets bij is wat haar kan helpen.

Wat mij opvalt is dat mensen juist door hele hoge verwachtingen (ik MOET nu van het leven genieten, ik MOET dit leuk vinden, ik MOET een gezellige meid zijn, ik MOET leuke vrienden hebben) doodongelukkig worden. Alle adviezen die wij geven, zijn goedbedoeld, maar kunnen volgens mij ook behoorlijk overweldigend overkomen. Ik denk dat Kissiekissie ook mag weten dat ze gewoon goed is zoals ze is.

Ik snap je punt ook wel, natuurlijk kun je daar behoorlijk ongelukkig van worden als je denkt dat je van alles MOET omdat dit "normaal" is. Maar je hoort mij ook niet zeggen dat Kissiekissie niet goed is zoals zij is, natuurlijk is ze dat, maar ik zal nooit zeggen dat het oké is dat ze depressief (mocht er sprake van zijn) is en dat ze gewoon zo is en dat dat goed is. Een depressie is een heel zwaar probleem en is niet even opgelost, en het is niet goed, het is een ziekte, hoe kan een ziekte nou goed zijn? Kissiekissie is al persoon natuurlijk goed zoals ze is alleen de depressie (mocht er sprake van een depressie zijn) is zeker niet goed en is een indringer in de persoon die zij is, die haar anders maakt dan dat zij is. Natuurlijk kunnen de adviezen overweldigend zijn maar net zo goed is jouw advies overweldigend.

Volgens mij zijn we het helemaal met elkaar eens mahein, het was ook niet als kritiek bedoeld, maar als toelichting (op de manier waarop je 'jij moet' kunt interpreteren).

Bij een eerdere vraag schreef kissiekissie dat ze zestien jaar oud is en dat haar vader vier jaar geleden is overleden.

Die vraag is overigens inmiddels verwijderd.

Dank je voor je aanvulling Antoni. Inderdaad wel heel jong om je vader te moeten missen..

Dat is mooi Kissie, het is ook goed voor jouzelf als je kan vergeven. En toch ben je nog in de rouw, toch lijkt het alsof je iets niet kan uiten. Weet je, soms weet je met je hoofd wel dat je eigenlijk niet boos kan zijn omdat die man er niets aan kon doen, omdat je vader er nu eenmaal niet om vroeg om dood te gaan. Maar soms praat je hoofd te hard en kan je daardoor je gevoél niet meer horen/ voelen. Want je gevoel is niet logisch als je rouwt, je gevoel kan wel eens onvoorstelbaar boos zijn omdat je vader weg is gegaan.. Dat gevoel wil gehoord worden lieve Kissie, schrijf het op, zing het, roep het... wat dan ook. Gebruik een manier om je gevoel te uiten die bij je past. Waar jij je het meeste bij thuis voelt. Vraag eventueel aan je moeder om samen een kleine ceremonie te doen, verzin zelf hoe je het graag zou willen en overleg het met je moeder. Het is een manier om weer een stukje verder om je rouwproces te komen. Om zi langzaamaan weer te mogen lachen. Weet je, je hoeft je niet schuldig te voelen als je weer plezier hebt, je vader zal er alleen maar blij om zijn.