Mijn zus heeft mogelijk anorexia. Wat moet ik doen?

volgens mij gaat dit filmpje alleen maar averechts werken!!!
ik raad je aan haar NIET naar dit filmpje te laten kijken!
(ze zal alleen maar bevestigd worden in haar denken) "zie je wel, zo erg is het bij mij niet!" "zover laat ik het echt niet komen!" "ik heb het in de hand!" "zij niet!" dit is zoals iemand met een eetstoornis denkt!!!
(helaas weet ik dit uit eigen ervaring en kan ik dit allemaal navertellen, bij mij is het uiteindelijk goed afgelopen en kan ik met recht zeggen dat ik GENEZEN ben van deze ziekte)

Ik snap ook wel dat het gecompliceerd is en dat een eng filmpje op internet misschien niet het beoogde effect heeft, maar ik ben wel een voorstander van een harde aanpak. n met hard bedoel ik niet dat je zo iemand moet gaan treiteren en tergen, maar dat je er in het beginstadium al korte metten mee moet maken. Een softe benadering is mijns inziens niet de juiste weg. Praten, praten, praten, zou ik in eerste instantie doen. Maar als dat niet werkt, omdat zo'n meisje zo'n enorm bord voor haar kop heeft, dan moet je gewoon ingrijpen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Je hoeft geen zachte heelmeester te zijn maar liefst wel een heelmeester met kennis van zaken. Eindeloos praten heeft weinig zin als je niet weet waarover. Dan zit je zo'n meisje alleen maar suf te lullen.

Ik citeer Keesvi: "Eindeloos praten heeft weinig zin als je niet weet waarover. Dan zit je zo’n meisje alleen maar suf te lullen." Alsof ik degene ben die met haar moet praten! Haar ouders (haar moeder is notabene huisarts) moeten met haar praten! Suf lullen, wat een respectloze opmerking. Weet je wat Cees, laten we gewoon NIET met elkaar praten, dát is de weg die jij kennelijk bewandelt als je zusje / dochter in nood zit. En krol vindt het bespottelijk, zo'n filmpje. Prima, maar dan heb je echt niet verder gelezen en gekeken dan je neus lang is. Steek je kop maar in het zand, prima.

Ik zou niet weten wat er respectloos is aan mijn commentaar. Kennelijk ben je in je wiek geschoten door de ongezouten kritiek op je antwoord en je reacties. Je interpretatie, dan maar niet praten, slaat kant noch wal. Ik ben er, zoals ik aangaf, een voorstander van om contact te houden maar dat raak je juist kwijt door alsmaar op dat meisje in te praten. Zeker als je daarbij niet gehinderd wordt door kennis over anorexia moet je dat niet doen. Anorexia is geen bord voor de kop. Dát vind ik, met alle respect, een respectloze opmerking waardoor je blijk geeft niet gehinderd te worden door professioneel inzicht. Anorexia is een bijzonder ernstige ziekte, waarin het slachtoffer volledig gevangen zit. Daar is deskundige hulp voor nodig en geen goedbedoelende familieleden die het varkentje wel even zullen wassen omdat ze denken dat die deskundigen alleen maar slap zitten te lullen. Sorry, soft zitten te lullen. Als familielid doe je er, nogmaals, het beste aan die familierelatie in stand te houden, waarbij je je eigen beperkingen respecteert en daardoor ook die ander. Lees nu gewoon eens even terug als je boosheid gezakt is. Dan zie dat ik verre van ongenuanceerd ben in mijn uitspraken, zoals jij wel suggereert. Goed, ik ben me er heus wel van bewust dat ik direct taalgebruik niet schuw, en misschien val je daar vooral over, maar dat is iets anders. Ik geloof heus wel dat je het allemaal goed bedoelt maar m.i. sla je de plank mis met je remedies.

RAAKT kant noch wal...

Nog iets, waarbij het geenszins mijn bedoeling is om je te bestoken met tekst. Maar je gaf aan dat haar ouders met haar dochter zouden moeten praten met de nadruk op haar moeder, die huisarts is. Juist een professional in de gezondheidszorg zou zich heel erg bewust moeten zijn van zijn mogelijkheden en onmogelijkheden. Een huisarts is niet speciaal ter zake deskundig op het gebied van anorexia. Daar komt bij dat juist bij problematiek op het psychiatrische vlak je met de combinatie professional/familielid heel snel onnodige risico's loopt als je zelf gaat dokteren. Ik weet dat maar al te goed uit eigen ervaring maar ik ken ook tientallen huisartsen waaronder een aantal heel goed. Zelfs bij simpele aandoeningen 'verwijzen' ze al gauw naar een onafhankelijke collega als ze het gevoel hebben die twee petten op te hebben. M.a.w. kan een huisarts net zo goed een leek zijn als jij en ik in dergelijke gevallen.

Anorexia is een even gecompliceerd als serieus probleem. Qua benadering zit je volgens mij heel goed in de richting vanuit het perspectief van een familielid. +1