In welke omgeving/situatie kan jij emotioneel worden?

In een situatie zoals jij zo mooi omschrijft, chapeau!

Ik ben een zee / water mens.
Daarom woon ik ook dicht bij de zee.

Qua omgeving was ik laatst op het strand. Enorme wind en grote golven die op het strand kapot vielen. Persoonlijk ben ik gefascineerd door golven. Met de juiste wind vertrekken ze uit Engeland en leggen dan heel gestaag de reis af naar de Nederlandse kust. Bij onze kust vallen ze binnen een fractie van een seconde voop het strand en is hun bestaan voorbij.

Op het strand, in de wind waren we met zijn 3-en. Mijn vrouw en ik plus mijn zoon van anderhalf. Hij heeft kleine krullen die bijna verdwenen door de wind en in deze situatie keek hij naar de golven zoals ik naar de golven keen en ik zal het nooit weten, maar volgens mij voelde hij precies hetzelfde als ik.

Dat werd ik even stil van.

Toegevoegd na 28 seconden:
voop moet natuurlijk op zijn. ---

Toegevoegd na 1 minuut:
en keen is keek.

Ik moet even beter lezen merk ik wel (emotie...)

Het kan mij in allerlei situaties overvallen
ik heb een keer erg moeten huilen toen ik een oude vrouw langs de kant van de weg zag staan te twijfelen of ze over kon steken ( ik zat zelf in de auto en stopte voor haar) Haar gebogen oude lijf, de traagheid van haar bewegingen
de onzekerheid ontroerden mij zo.

Ook van muziek, bepaald licht, langs het strand etc etc

Het zal misschien iets anders zijn dan je verwacht, maar ik heb dat altijd wanneer een ambulance met gierende sirenes aankomt rijden en iedereen aan de kant gaat.
Ik weet dat het verplicht is natuurlijk, maar dan zie ik een samenhorigheid tussen de mensen en iedereen weet dan dat het belangrijk is en iemand in nood geholpen moet worden.Iedereen geeft de chauffeur ruim baan.
Daar krijg ik het nou warm van.

Zoveel zaken zijn er waar ik emotioneel van word:
maar deze staat bovenaan.....terwijl ik alles tracht te regelen voor de uitvaart van mijn man, gebeuren er een heleboel dingen, en een heleboel dingen zitten ontzettend tegen.
Ik probeer een witte auto te regelen voor het vervoeren van zijn kist.
In Zuid-Afrika lang geleden, een bijna onmogelijke zaak. Na heel veel heen en weer gebel en gedoe, leg ik me er bij neer dat het gewoon niet gaat lukken.
Op de morgen van het afscheid, komen al de mensen met wie hij heeft gewerkt naar ons huis, ook de zwarte wagen van de begrafenisondernemer. De kist wordt naar buiten gedragen, dan komt om de hoek een traktor, hij is provesorisch wit geschilderd, daarachter een aanhang-wagen beladen met witte bloemen. Onvoorstelbaar, zo mooi. Daartussen hebben wij de kist gezet......Voor de rest van mijn leven hebben witte bloemen een magisch emotioneel effect op mij.
Ik probeer alle kleuren in een vaas te zetten, maar bij witte bloemen, klettert de emotie naar binnen!
Emotie: ik loop langs een meer in het buitenland heel erg vroeg in de morgen, alleen, heel in de verte komen zwanen aangevlogen, ze landen met een prachtige vlucht op het water en even daarna, kleurt de opkomende zon het water rood, de witte zwanen zwemmen door de rode vloed en de wereld voelt als het paradijs, de tranen stoppen niet meer......zo dicht bij de natuur, zo overschrijdend mooi.
Mijn prachtige kleindochter(anderhalf) komt door de schuifdeuren op Schiphol, en loopt ( ze kroop alleen voor ze vertrok), terwijl ze loopt, steekt ze haar handjes uit en zegt, kus oma....
Maar de vlinder die op mijn hand landde nadat ik mijn beste vriendin had begraven(een overlijdens- kaart vol met vlinders had ze) staat ook hoog op de ranglijst...

sinds ik kanker heb hebben al m'n vrienden en familie zich rondom me geschaard.
net belde weer een vriend op dat hij morgen komt stofzuigen.
zo door en door hartverwarmend, ja daar kan ik emorioneel van worden.
juist omdat ik altijd zo'n einzelganger ben, en ook dat werd gerespecteerd.

en uiteraard m'n katten.
de liefde die ik voor ze voel kan me heel emotioneel maken.
als er een ziek is, ben ik het ook...
als ze zich op hun rug voor me gooien om het buikje gekriebeld te krijgen, dan smelt ik.
ze zijn m'n allessies : )

Ik heb dat bijna 11 jaar terug gehad tijdens een kort bezoek in één van de vele kasteelruïnes langs de Schotse kust. En hoop dat over 2 maanden weer te hebben als ik er dan een hele week verblijf...

Het gevoel wat ik daar toen kreeg is gewoon niet met woorden te beschrijven...

Ik kan emotioneel worden bij het horen van bepaalde muziek.Het Requiem van Fauré, de Dubliners die Molly Malone zingen, John Lennon die Imagine zingt, Joan Baez die Joe Hill zingt.Als Bob Dylan Like a Rolling Stone zingt.Jagger die As time goes by zingt.
De uitbundige natuur maakt mij ook zeer gelukkig.

Een paar weken terug, in de tijd van de langste dagen van het jaar, was het een paar dagen ook zo warm als nu.
Ik had stage gelopen in een heel benauwd lokaal waar de hele dag de zon op had gestaan, en toen ik om 9 uur naar buiten liep, snákte ik naar "voeten in de zee".
Het was een windstille avond, volledig zonder wolken, en toen ik over het duin kwam, lag de zee als een lichtgevend-turkoise wijdte voor me. Ik ken de vele gezichten van de zee, maar dit van binnenin oplichten was een volledig nieuwe stemming van een vertrouwd gezicht:
alsof het eigenlijk niet de bedoeling was, dat wij mensen dit zouden zien. Pas lang nadat de zon ondergegaan was, en de kleuren langzaam steeds blauwer werden, ging dit lichten van de zee uit - al bleef het nog heel lang in de gladde golven tussen het schuim van de branding in elke golf nalichten.

Vanuit Frankrijk deze reactie Ed: kom net van het strand.. blauwe lucht, wit strand en meters hoge golven die met slle kracht me om probeerden te gooien.. maar ik ben sterk en ook de oceaan kreeg me niet van mijn voeten..daarna naar het dorp Leon geweest.. de naam van het dorp is ook de naam van mijn zoon.. de emotie stroomde eruit..

Het zijn van die momenten die je overkomen. Heb ik heel vaak, bijvoorbeeld een paar jaar geleden rouwde ik om mijn pa. Had een hobo concert opstaan, keek in de tuin zag een dauwdruppel hangen in mijn Hortensia waarin de zon zich weerspiegelde, echt een moment van troost. Het was net een knipoog.
En zo vaker. Ik loop elke dag een uur in het bos met mijn hond, dan zie je herten, konijnen en van alles. Ik word er iedere keer even stil van. Op zomerochtenden met een bepaald lichtinvaal op de varens, in de winter de sporen in de sneeuw, vertellen wat er allemaal langs is gekomen. Niets gaat boven de natuur, en nergens kan je zoveel troost krijgen.

als je kind voor het eerst: loopt, zwemt, fietst zonder zijwieltjes, uit school komt naar de allereerste dag op de kleuterschool, papa of mama zegt enz enz. dat geld voor al die eerste keren wel.

een liedje die vast hangt met een herinnering.

bruiloft, geboorte of juist een begrafenis.

ochtendzon in de bossen, of juist dauw

bovengenoemde golven van de zee, ze zorgen er voor dat je zo fijn wegdroomt in je eigen wereldje.

het kan van alles zijn wat je raakt.

Van die programma's zoals Spoorloos en de emoties die die mensen dan beleven dan biggelen bij mij soms ook de tranen Ruth...

Hoogzwanger was ik toen ik met kerstmis in de kerk zat.Toen het stille nacht werd gezongen kon ik mijn tranen niet bedwingen. Toen ik bij een andere zwangerschap op weg naar het ziekenhuis was om te bevallen van onze tweeling klonk op de radio"Tonight I selebrate my love for you",tranen.
Het meest emotioneel werd ik toen ik naast ons zieke dochtertje in het ziekenhuis zat en zij mij troostte.Mamma, niet huilen.Vorig jaar ons hondje laten inslapen.We hadden hem al bijna veertien jaar.Ik heb emmers vol tranen gehuild.

Als het buiten keihard regent en onweert, maar vooral ook wat daar aan voor af gaat. De lucht word steeds donkerder tot uiteindelijk pik zwart. Het gaat harder waaien. De vogels zoeken een schuilplaats op. mensen die harder gaan fietsen om voor de bui binnen te zijn. Je kunt de regen zien en horen aankomen en dan barst het los!! Harde donders, stortregen en de mooiste flitsen in de lucht.
Dan denk ik altijd wat is de natuur tot machtig en wat zijn wij toch nietig. Het is soms wel eens goed voor de mens om zich dat te beseffen.