Hoe kan ik meer van mezelf gaan houden, en van mijn leven gaan houden?

Question

Ik heb een hekel aan mezelf.
Als ik iets wil, kan ik het niet. Als ik een leuk meisje zie, durf ik er niet heen. Zelfs als ze naast me zit, en er zijn anderen bij, durf ik niks te zeggen. Ik durf niet in groepsverband te praten. Ik durf géén mensen aan te spreken die ik niet ken. Ik krijg constant tranende ogen op momenten waarop ik iets belangrijks ga doen.(zie mijn allereerste vraag die ik ooit stelde op GV) Telkens kom ik mezelf tegen als ik iets wil doen wat ik niet kan. Ik haat mezelf dan, omdat ik niet kan doen wat ik wil. Ik ben 17, en baal ervan. Ik vraag me constant af of ik nog wel tevreden ben over wat ik tot nu toe bereikt heb. en telkens is de conclusie ''nee''. ik heb géén vriendin, en géén vrienden.. hoe kan ik van mezelf leren houden en ook van mijn leven gaan houden. Ik ben het namelijk zat. En soms, heel soms denk ik aan zelfmoord. En de enige rede waarom ik géén zelfmoord pleeg is de gedachte aan wat ik mijn ouders en broertje ermee aan zou doen. Ik zie mezelf géén zelfmoord plegen, maar ik kan deze manier van leven niet lang meer volhouden. kan iemand mij helpen?

 · Accepted Answer

Nog even naar je eerste vraag gekeken en ook jouw vraag die je nu hier stelt, goed doorgelezen, denk  ik, dat je een uiterst gevoelig persoon bent.
Momenteel ben je bezig je eigen persoonlijkheid te ontwikkelen, dat kan nog wel een jaartje of drie a vier duren , voordat je echt volwassen bent.

Je gevoel (emotie) is overdreven sterk ontwikkeld, bijna de hele wereld om je heen, heeft invloed op jouw.
Waarschijnlijk voel je ook de emotie van anderen om je heen en dat kan je hele dag verpesten.
Hierdoor trek je je zelf steeds verder terug in jouw eigen wereld, een wereld waar weinig of geen mensen binnen mogen komen.

Dus eigenlijk sluit je zelf de andere mensen buiten.
Deze kunnen ook geen contact met je maken, want je laat geen contact toe, je houdt zelf de deur dicht!
Dit maakt je zeer onzeker en zo gauw als je iets gaat zeggen, loop je al vast, krijg je een rode kop, ga je transpireren, stotteren, dus loop je maar weg, maar dat is nu juist waar je van baalt.
Zo ontstaat een hekel aan je zelf, die na iedere teleurstelling groter en groter wordt.

Maar helaas je kan je eigen zomaar niet veranderen.
Je zult altijd een extreem gevoelig persoon blijven.
Je zult altijd voor een groot deel in je eigen wereldje leven.
Je zult voorlopig erg verlegen blijven.
Maar wat is er mis met in je eigen wereldje leven?
Er is toch geen mens het zelfde.

Als je straks zo rond de twintig bent, leer je vanzelf hier mee om te gaan.
En in je eigen wereldje is er ook zat te beleven, denk maar eens aan je muziek!
Dat hoort bij jouw eigen wereldje, dan kan je laten zien wie je bent en moet je huilen van die muziek?
Geweldig toch, het is een teken dat het je raakt!
Verders zal je wel meer creatieve dingen kunnen, ga schrijven!
Schrijf wat je meemaakt, wat je voelt, wanneer je huilt.
Ga leuke korte verhaaltjes schrijven, dat is ook jouw wereld!
En op een dag, zal je iemand ontmoeten, zo maar totaal onverwacht, die ook in haar eigen wereldje leeft, want je bent heus niet de enige er zijn er zo veel!

En denk je dat je het toch niet redt, de komende tijd, zoek dan hulp, gewoon even vragen bij je huisarts, er zijn tienduizenden jongeren met dit soort problemen.
Ooit zal er een dag komen dat je trots op je eigen zal zijn en daarna zal het steeds vaker voor komen.
Ik wens je een fijn leven!

 · Answer

Het allerbelangrijkste is jezelf accepteren!!!! Waarom moet je zoveel van jezelf. Je bent wie je bent en wees dat ook. Als jij niet durft te praten dan praat je niet. Als jij geen vriendin hebt dan is dat zo. Het is natuurlijk klote dat iedereen het wel heeft behalve jij maar pas wanneer jij jezelf erkent te zijn in wie je bent dan zal je zien dat je sterker wordt en die dingen vanzelf op je pad komen. Vaak is het een visuele cirkel waar je je in bevindt. Als je altijd maar denkt dat het je niet lukt dan zal negen van de tien keer ook mislukken. Je bent 17 en dit is ook een leeftijd dat er hormonen door je lichaam trekken die je voor veel vraagtekens neerzet. Waarom jij? Waarom is dit zo? Waarom kan het niet beter! Enz. Ik ben blij dat je geen zelfmoord wil plegen. Je weet in iedere geval dat er ouders zijn die van je houden. En je broertje! Vaak zal je zien het ligt niet aan jou als persoon maar door je houding. En als je die veranderd kan er een nieuwe wereld voor je open gaan. Probeer anders cognitieve therapie. Google dit. Hier helpen ze je met onzekerheid om te gaan. Hier Wordt je sterker van en het helpt je jezelf te vertrouwen. En er zitten meer mensen met dit probleem waardoor je erkenning vind en je zal merken dat je er niet alleen voor staat!

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

13 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

13 jaar geleden

Juist, helemaal waar!
+

Verwijderde gebruiker

13 jaar geleden

of een vicieuze cirkel ;-)

 · Answer

Heey ik wil je hier heel graag mee helpen. Maar je moet eensing weten dat je niet geaccepteerd hoeft te worden door andere mensen. Als jij je zelfaccepteerd zoals je bent is het enige wat e nodig hebt. Jij hebt een goede verstand nodig voor je zelf. Wees gewoon sterk en misschien heeft het ook een beetje te maken met je leeftijd. Pubertijd! Laat je niet miderwaardig voelen door andere mensen. En als iets niet lukt dan komt het meestal omdat je iets niet vaak genoeg hebt geprobeerd. Ga gewoon door met alles wat je wil bereiken en vecht ervoor. Je hoeft je zelf niet te haten. Maar schaam je wel voor je zelf dat je kunt zeggen dat je je zelf haat. Wees niet zo negatief en denk aan goeie dingen. Als je gezond bent kun je alles wat mensen met een afwijking niet kan. Wees blij met wat je hebt en zeur niet over dingen die je niet hebt. Wil je ze alsnog?? Vecht ervoor met liefde en niet met haat tegen je zelf

 · Answer

Heel herkenbaar. Toen ik 19 jaar was, stond ik er net zo voor. Ik heb in de loop van de jaren geleerd, dat mensen alleen van jou kunnen houden, als je dat zelf ook doet. Ik vind het heel zonde dat jouw ouders je dat niet hebben geleerd. Het is belangrijk voor een kind om te weten dat je ouders van je houden. Zo leren ze je om van jezelf te houden en ook om aan anderen liefde te kunnen geven.

Ik kom uit hetzelfde nest. Mijn ouders hebben tot 2 jaar geleden NOOIT gezegd dat ze van mij hielden. Ik heb er lang mee geworsteld. Daarnaast zijn mijn ouders niet echt sociaal, hebben geen vrienden. Die twee lijken toch echt een patroon te zijn.

Toch is het mogelijk voor jou om dit patroon te doorbreken. Ik weet het, omdat ik het ook heb gedaan. Het is geen gemakkelijke weg, maar HET KAN ECHT. Ik vind echt dat je een prima weg ingeslagen bent, door hierover te praten. Je zult merken dat veel meer mensen hetzelfde denken. En dat er ook een hoop mensen zijn die er ook uit gekomen zijn. Die nu een fijn leven hebben, gezin wellicht én vrienden.

Zelfmoord mag geen uitweg zijn. Je kunt dit leven, nu, hier op aarde, maken....en breken. Kies de weg van het leven, hier en nu.

amigo · Answer

Als ik je verhaal lees denk ik dat jij gewoon meer dan de gemiddelde jongere om je heen last hebt van alle groeistuipen en hormonen in je lijf.

Waar denk je dat de term "puberen"vandaan komt en waarom eerst "zoete" kinderen opeens onmogelijke pubers  worden, vooral tegen hun ouders.

Dat komt ook door alle veranderingen in hun lijf en in hun leven en dat brengt ze uit balans.

De meeste reageren dat af op de rest van de wereld. Een minderheid (en daar hoor jij bij denk ik) stopt het naar binnen en reageert het op zichzelf af.

Ik hoop dat je de moed hebt het gewoon nog een tijdje vol te houden om te kijken of het "vanzelf" weer ietsje beter gaat, en nog MEER hoop ik dat je de moed kunt verzamelen om te denken, kom op ik ga ook (een beetje) gek doen, ik ben ten slotte op een leeftijd dat iedereen dat niet heel raar vind als ik het doe

ik wens je sterkte

 · Answer

Ga eens praten met een psycholoog. Ik heb daar zelf veel aan gehad. Via je huisarts kun je een verwijzing krijgen. Een psycholoog kan ervoor zorgen dat je wat luchtiger tegen een aantal zaken aan gaat kijken. Je kunt leren hoe gedachten werken en je kunt leren dat je gedachten je gevoelens beïnvloeden en dat je door je gedachten te veranderen ook je gevoel over jezelf en je angsten kunt veranderen. Juist als je wat angstig bent om te praten in groepsverband kan het prettig zijn met iemand te praten die wat verder van je af staat dan bijvoorbeeld je ouders. Het kan natuurlijk ook 'vanzelf' over gaan als je wat ouder wordt, maar een psycholoog kan dat proces versnellen. En waarom zou je je nog langer 'ongelukkig' voelen als je dat kunt voorkomen? Sterkte!

 · Answer

Ik ken het uit mijn eigen adolescentie. Je hoort mensen weleens zeggen dat het zo tof was om tiener te zijn maar ik had die tijd liefst overgeslagen. ik denk daarbij wel dat een deel van het probleem ontstond doordat ik het zo moeilijk vond om contact te krijgen. Hoe dan en met wie dan en waar liggen de gemeenschappelijke interesses. 
Ik denk dat het goed zou zijn om als eerste je isolement te doorbreken door dingen te ondernemen samen met anderen. Ik zie dat jongeren naar popconcerten gaan of een bijbaantje nemen. Door dergelijke dingen hoor je erbij. Ik heb weleens aan een sova-cursus deelgenomen. De cursussen worden gegeven vanuit maarschappelijk werk in elke gemeente, kun je informeren. Dan  leer je sociale vaardigheden. Hoe je contact maakt met anderen en voor jezelf op te komen. Je bent er veilig want je mag niet buiten de groep over elkaar praten. Ik zag in de groep dat er meer mensen zijn zoals ik en dat heeft me gesteund. Een tip uit de cursus; probeer jezelf te vergeven voor alles wat niet werkt, niet zo hard tegen jezelf zijn, kijk naar de dingen die goed zijn gegaan en geef jezelf daarvoor een kleine beloning. Alles goeds wens ik je.

 · Answer

de knop moet om, van negatief naar positief, maar dit kan niemand doen voor jou helaas.
jij bent namelijk diegene die ervoor kiest om alles erg zwart te zien.
wat je niet kan of durft is duidelijk, maar wat kan en durf je wel? focus je daar eens op ipv je tot hetgeen te zetten wat nu nog niet haalbaar is.
daardoor word je depri, dat zou iedereen hebben.

je weet al dat je tranende ogen gaat krijgen, je zit vol met onzekerheid en frustratie. als je denkt te gaan blozen ga je ook blozen, als je weet dat je niet uit je woorden gaat komen zal je ook niet uit je woorden komen.
je zegt dat je dingen niet kan dus je probeert het niet zodat jij denkt dat je het ook niet kan.

maar wat heb je te verliezen? dan krijg je tranen in je ogen, so what? een ander stottert, maar laat zich hier ook niet door beperken. accepteren is het keyword.

wat is praten tegen een vreemde, een heel verhaal? oefen eens door te zeggen: pffff.... bah wat een weer he!
je zal zien dat er geen reden is om het eng te vinden, je moet het alleen ervaren en ontdekken, en flap je er wat raars uit van de spanning, nou dan is dat jammer het kan gebeuren.

het hebben van verkering zie jij als een meetlatje waarmee je jou persoonlijke succes en waarde kan meten???

je focust je op het verkeerde, werkt het negatieve in de hand waardoor je gefrustreerd bent en je emotioneel een bommetje bent wat bij het minste of geringst kan ontploffen.
je heb een idee bij jezelf, je weet wat je wil..... het enige wat eraan scheelt en wat het ECHT kan veranderen is ....actie!!!!!

kan je hier zelf geen andere wending aan geven zoek dan hulp hierbij.

trouwens, weet je dat er heel veel meiden zijn die het niet gaan voor een macho, maar een echt maatje zoeken, .....iemand met écht gevoel??

 · Answer

Ik herken veel in wat jij schrijft. En ik vermoed dat je erg veel verdriet kent. Misschien krijg je thuis niet genoeg de gelegenheid om je emoties te kunnen uiten. En moet jij jezelf continu wegcijferen ten gunste van anderen. Dat jij altijd op de 2e of 3e plaats komt.
Dit zou een reden kunnen zijn dat je vrij passief in het leven staat. Dat je zelfs bijna onzichtbaar bent. Dat je het ook zo moeilijk vind als anderen naar je kijken, of als jij aan de beurt bent in de klas.

Misschien draag jij zelfs wel een geheim met je mee. Dat je misschien een bepaalde paranormale gaven hebt. En dat je daarmee jezelf niet kunt uiten in je thuis omgeving, of op school. Dat je bang bent dat anderen je zullen veroordelen.

Mijn advies aan jou is, om eens het boek te lezen: the secret. Of het boek: de nieuwe aarde (van Eckart Tolle).
Zie jezelf niet als een slachtoffer, zie jezelf niet als een minderwaardige. Zie jezelf meer als een uniek persoon. Als zeventienjarige hoef je nog niks gepresteerd te hebben en hoef je nog niks bereikt te hebben. Dit zijn feitelijke vragen die iemand van 80 tegen zichzelf zou vragen. Jij hebt nog een heel leven voor je in het meest belangrijke is dat jij nog een heleboel zult meemaken in jouw leven. Allemaal dingen die anderen niet zullen meemaken.

Hoe kan ik meer van mezelf gaan houden, en van mijn leven gaan houden?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (8)

Weet jij het beter..?