Hoe krijg je een anorexia patient zover dat ze (zelf inziet dat ze te mager is en) start met eten.

Enkele jaren terug hetzelfde meegemaakt met onze dochter/een anorexie patiënte krijg je als ouder niet zelf terug aan het eten daarom is een intensieve psychische be geleiding nodig.We probeerden ook eerst ambulant maar na enige tijd bleek alleen maar een opneming in een psychiatrische instelling deze patstelling nog te kunnen doorbreken.Uiteindelijk is dit ook gelukt en bleek een minderwaardigheidscomplex aan de grondslag te liggen(werd op school door haar lerares steeds op gestookt om beter te presteren en ze was al zo'n perfectioniste).Als ouder kan ik alleen maar aanraden uw kind graag te blijven zien ...(en zeker geen straffen of dergelijke te gaan proberen),ze zal er u achteraf dankbaar om zijn.

Het is heel moeilijk om een persoon met een eetstoornis zelf in te laten zien wat ze aan het doen zijn. Ze hebben echt een volledig verstoord zelfbeeld.
Pas onder een bepaald gewicht kan je verplichte opname laten doen. Dat kan via de huisarts. Vrijwillige opnames kan in klinieken.
Ik weet uit ervaring dat vooral contacten met lotgenoten en andere mensen van eenzelfde leeftijd die ook een eetstoornis hebben ze wel kan laten inzien dat ze een probleem hebben. Het kost vooral heel veel geduld om ze te overtuigen om het te gaan zien en dus hulp te vragen.
Ik kan u in ieder geval aanraden om eens wat te lezen op de volgende fora (zie links). Het kan ook nuttig zijn haar zelf te laten lezen. Omdat ze dan ziet dat ze niet alleen is met deze strijd kan ook bij haar de knop omgaan dat ze in ieder geval in gaat zien hoe het echt is. Maar dan nog is het een lange weg naar beter worden. Maar het is mogelijk. Dat weet ik.
Heel veel sterkte en succes en vooral geduld.

Het is heel erg moeilijk om te leven met mensen die voortdurend geobsedeerd zijn met eten. Alles draait om het (niet) eten. Elk feestje, elke maaltijd staat onder een strakke regie. Ook de omstanders houden hun adem in, bij elke maaltijd. Ik weet het door ervaring uit mijn omgeving.
Ik weet ook wat het is om iemand te zien die heel erg vrolijk en tevreden is met haar uiterlijk terwijl jij denkt;'' 'als jij zo doorgaat, dan kan het niet langer meer.''
Zoals de anderen ook al hebben geantwoord ziet de persoon met anorexia zichzelf helemaal niet als broodmager, ze zien eerder elk onsje en grammetje dat erbij is gekomen. Schijnbaar vrolijk en vol zelfvertrouwen.
Ik heb bij veel vrouwen gezien dat de ziekte in veel gevallen veroorzaakt werd door problemen in de (vroege) jeugd .
Toch is het belangrijk dat EERST het foute eetpatroon wordt doorbroken.
Niet eten levert een beloning op waarbij het brein het signaaltje krijgt dat alles goed en onder controle is. De persoon moet weer leren eten en helaas is dat vaak onder dwang van vreemden (liefst professionals) omdat als je zelf in de situatie verwikkeld bent degene met het eetprobleem nog bijstaat ook en daar kun je niks aan doen want je wilt haar alleen maar helpen. Later kun je dieper ingaan op de werkelijke oorzaken ervan. De meeste mensen die ik ken zijn wel beter geworden maar nog steeds geen kg te dik. Als de situatie je persoonlijk treft wens ik je veel liefde , tijd en wijsheid.

Ik ben zelf 3 maal in een kliniek opgenomen geweest voor anorexia. Ik ben er niet vrijwillig naar toe gegaan, maar doordat het thuis onverantwoord was door mijn ondergewicht moest ik eerst aansterken in het ziekenhuis, en daarna naar de kliniek.
Het is erg lastig om een anorexia patiënt er van te overtuigen dat ze weer moet gaan eten en aankomen. Ook al lag ik in het ziekenhuis en was mijn hartslag veel te laag, ik vond mezelf nog steeds dik. Mensen zeiden wel dat het niet zo was, maar ik zag het zelf, met mijn eigen ogen. En die konden niet liegen dacht ik.
Voor iemand die aan anorexia leid zijn eten en aankomen juist de dingen waarvoor die gene doodsbang is, en is het daardoor ook erg lastig om daar zelf voor te kiezen. Soms moeten andere mensen die beslissing dan maar maken, en daar zal je dochter niet blij mee zijn. Of beter gezegd, daar zal de anorexia van je dochter niet blij mee zijn.

Ik heb de kliniek als positief ervaren, oké, ik heb er mindere momenten gehad en was destijds niet al te positief ingesteld. Maar het heeft mij wel laten inzien dat ik niet zo wou leven. In de kliniek kreeg ik steun bij het aankomen en eten, dat heb ik daar opgepakt. Dus in die zin heeft het mij wel geholpen. Al moet ik eerlijk zeggen dat dat het enige was waarop het gericht was. Maar goed, in eerste instantie is eten ook het medicijn.
Om aan onderliggende problemen te werken, moet je eerst op een hoger gewicht zitten, want door ondergewicht kan je niet meer helder nadenken en het beinvloed je gedachten.
Ook heb ik samen met mijn ouders een behandeling gevolgt met andere gezinnen samen, hier kwamen we 52 dagen verspreid over het jaar samen, en leerden de ouders en het kind zelf de eetstoornis te 'bestreiden'. Hier leerde zowel ik als mijn ouders vrij veel van. Je hoort hoe anderen er mee om gaan, en je herkent dingen bij anderen. Ook konden de ouders herkenning vinden bij elkaar, want de meesten voelden zich erg machteloos tegenover hun kind.

Er zijn vrij veel klinieken en behandelingen voor eetstoornissen, het hoeft niet allemaal meteen klinisch natuurlijk. Misschien is het een idee om eerst naar een (huis)arts te gaan, die kan je informatie geven over klinieken en hulpverleners en eventueel doorverwijzen.

Heel erg veel succes. En als je nog vragen hebt, ik hoor het graag!