Moet ik mijn familie aan de kant zetten?
Ik heb inmiddels echt advies nodig. Met opgroeien ben ik altijd al anders geweest als de rest. Ik kreeg hierdoor nooit zo makkelijk vrienden en was liever op mezelf. Ik denk dat ik autisme heb, maar heb mezelf hier nooit op laten testen. Met opgroeien zeiden mijn ouders dan ook dat autisme en adhd "niet bestaat".
Met opgroeien ging het nooit rustig. Er was vaak ruzie in de familie. En heel lang dacht ik ook dat ik altijd het probleem was.
Er kon nooit wat normaal uitgepraat worden. Ruzie ging altijd met de aller ergste scheldwoorden die je kan bedenken en niet wordt uitgepraat. Het was schelden en daarna niet meer over hebben. Verder met het leven alsof er nooit wat was gebeurd.
Bij mij bleef elke ruzie, elk scheldwoord hangen en nam ik mijn hele leven mee.
Nu ben ik volwassen en ben ik een keer uitgevallen naar mijn ma hoe slecht en alleen ik me gevoeld heb toen ik opgroeide. Jammer genoeg werd ik toen gelijk weer uitgemaakt voor het slechtste wezen dat bestaat.
Ik zit nu op zo'n punt dat ik me afvraag of mijn familie het nog waard is.
Ik heb een geweldige schoonfamilie, waar ik hartstikke gelukkig ben en mezelf kan zijn. Waar iedereen aan elkaar denkt en elkaar helpt waar nodig. Waar ruzie kan gebeuren, maar het ook weer wordt uitgepraat. Een voor mijn gevoel veilige haven.
Maar mijn eigen familie zorgt alleen nog maar voor negatieve emoties, en ik wordt constant buitengesloten.
Ik wil dus graag advies, want ik weet het niet zo goed meer.