Bron: © Canva. Ga jij altijd met heel veel zin naar je moeder toe?
Deze week in opgebiecht: Margreeth (53) heeft al 18 jaar een geheim. De relatie met haar moeder brengt haar meer pijn dan plezier. Margreeth en haar moeder hebben altijd een complexe band gehad. Het gaat dieper dan de standaard moeder-dochterproblemen. Dit is er aan de hand.
De jeugd van haar moeder heeft diepe sporen achtergelaten die nog steeds voelbaar zijn. Het is alsof oude wonden continu opspelen, en Margreeth merkt dat dit ook haar eigen leven beïnvloedt.
Altijd te kort van adem
Haar moeder kan met bijna niemand een stabiele relatie onderhouden. Soms lijkt alles goed te gaan: ze is warm en betrokken, belt vaker, lijkt geïnteresseerd. Maar altijd volgt er een moment waarop ze abrupt afstand neemt of iemand afwijst. Margreeth herinnert zich nog hoe ze eens belde: “Hoi mam, hoe gaat het?” vroeg ze. Haar moeder antwoordde scherp: “Wat moet je nou weer? Heb je niets beters te doen dan mij lastigvallen?” Margreeth voelde zich meteen heel rot. Dit herhaalde zich heel vaak.
Thuis hadden ze zwaar te lijden onder de stemmingswisselingen van haar moeder. De ene dag kon alles leuk zijn, de volgende dag werd Margreeth plotseling bekritiseerd over kleine dingen. Toch kon ze haar moeder niet volledig kwalijk nemen; ze wist dat deze wisselende stemmingen voortkwamen uit trauma en pijn uit het verleden.
Van nabijheid naar afstand
Margreeth blijft haar moeder zien, maar niet uit liefde of plezier. Het is medelijden en schuldgevoel dat haar drijft. De bezoeken zijn zelden gezellig. Haar moeder ventileert voortdurend over buren, familie of vroegere vrienden en het is nooit positief.
Zo zat Margreeth eens bij haar moeder voor koffie, en haar moeder begon over de buurvrouw: “Die vrouw kan ik echt niet uitstaan, ze heeft alles verkeerd gedaan.” Margreeth probeerde voorzichtig: “Maar gisteren zei je nog dat ze zo aardig was?” Haar moeder haalde haar schouders op: “Ja, dat was gisteren. Vandaag is alles anders.” Margreeth knikte, moe maar begripvol. Ze wist dat ze toch geen gesprek zou ‘winnen’.
Zelfs haar vader, van wie haar moeder gescheiden is, krijgt hetzelfde te verduren. Hij staat altijd klaar voor haar, maar wordt toch voortdurend afgewezen. Voor Margreeth is hij een rots: iemand bij wie ze haar hart kan luchten zonder dat het tegen haar wordt gebruikt, iemand met wie ze fijne dingen kan doen zoals samen shoppen of een dagje eropuit.
Liefde gemengd met medelijden
Langzaam beseft Margreeth dat haar moeder vooral eenzaam is. Ze duwt iedereen weg, of het nu haar kinderen, vrienden of familie betreft. Haar eenzaamheid is bijna tastbaar, maar het verdriet dat Margreeth voelt, is een mix van frustratie en medelijden.
Toen ze haar moeder eens zachtjes aansprak: “Mam, ik maak me zorgen om je. Je bent zo vaak alleen,” kreeg ze een hartverscheurend antwoord: “Ach Margreeth, ik kan toch niemand vertrouwen? Iedereen laat me uiteindelijk in de steek.” Het leek een beschermingsmechanisme: haar moeder liet niemand dichtbij, omdat haar leven haar te vaak pijn had gedaan.
Schuldgevoel versus werkelijkheid
Mensen blijven Margreeth vertellen dat ze haar moeder moet zien: “Het is je moeder,” zeggen ze steevast. Maar voor Margreeth voelt het al lang niet meer zo. De traditionele moeder-dochterband die ze zich had voorgesteld, bestaat simpelweg niet.
Bij verjaardagen en familiegelegenheden voelt haar aanwezigheid vaak meer als verplichting dan als plezier. Ze herinnert zich nog een feest waarbij ze probeerde de sfeer goed te houden. Haar moeder begon meteen te klagen over het servies: “Waarom ligt het bordje van je tante daar? Dat hoort anders!” Margreeth zuchtte en zei zacht: “Mam, het is een feestje, probeer gewoon te genieten.” Maar haar moeder kon het niet laten: “Genieten? Dat kan ik niet met al die fouten om me heen!”
Opgebiecht verhaal delen?
- De namen en de foto zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan *naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).*
Nog meer opgebiecht verhalen lezen!