Ik ken iemand die, vanwege haar erfelijke aandoening, na haar dood haar lichaam ter beschikking stelt van de wetenschap.

Mijn oudtante heeft haar lichaam ook beschikbaar gesteld. Bij haar was er geen (!) mogelijkheid tot afscheid. Zij redeneerde: Iedereen weet dat ik ga sterven. Je kan afscheid nemen als je me ziet. Als ik sterf ben ik niet meer.

De directe zonen/dochters/zus hebben wel gezamelijk een moment genomen, maar geen grootschalige receptie.

Mijn vader heeft zich ter beschikking van de wetenschap gesteld. Dat was al bekend, omdat hij dat graag wilde. Hij is in het ziekenhuis overleden. En kwam dus niet meer mee naar huis. "Utrecht" regelde zijn verdere vervoer naar de universiteit waar hij naar toeging.
In het ziekenhuis konden we afscheid nemen. Wel snel, want binnen zoveel uur moet het lichaam vervoerd worden.

He is een leeg gevoel, geen begrafenis. (En ook geen begrafeniskosten). Aangezien hij een belangrijke functie had tijdens zijn leven is er een herdenkingsdienst gehouden. Met sprekers. In een grote zaal in de stad. Op het podium bij de microfoon was een herdenkingshoek ingericht. Met dennentakken en daarachter een beamer met beeldmateriaal. Prachtige dienst.

Op de rouwkaart stond ook: heeft zijn lichaam ten dienste van de wetenschap gesteld. Dan weten mensen dat er geen begrafenis of crematie is. Maar wel met de datum van de herdenkingsdienst erbij. Een mens mag niet geruisloos verdwijnen Er moet een gelegenheid zijn om afscheid te nemen.

Van de universiteit kregen wij op een gegeven moment, bij ons was dat na zelf een paar keer moeten informeren, een telefoontje dat men "klaar " is met met lichaam en dat over wordt gegaan tot crematie. (van de "resten").
Daar kun je dan wel of niet bij zijn.

Een plek om naar toe te gaan:
je kunt bij de crematie zijn en dat als afscheidsplek houden. Je kunt ook een plek waar die persoon graag kwam en zich gelukkig voelde bijvoorbeeld ergens aan zee of in het bos, zelf als plekje aanwijzen zodat het jllie plekje wordt. Bij leven kan de persoon ook zelf een idee geven voor wat de herinnerinsplek kan zijn. Tuurlijk zitten de herinneringen in je hart maar een wezenlijke plek om te bezoeken is voor veel mensen belangrijk.

Als je verder, wat dan ook hierover, nog wilt weten, schrijf dan even een reactie. Dan kan ik je mogelijk verder helpen.

De mensen die dit doen, hebben via internet gezocht hoe dat kan. Iemand moet al een wilsverklaring hebben gemaakt waarin dit beschreven wordt. Daarbij moeten parner of andere directe bloedverwanten het er ook mee eens zijn alhoewel de wilsverklaring behoorlijk bindend is. Het moet dus erg goed bij de betrokkenen gecommuniceerd worden. Het is goed dat de huisarts weet van de wilsbeschikking en dat bij opname in het ziekenhuis dit ook bekend wordt.
Voor een autopsie wordt ook altijd toestemming gevraagd aan de nabestaanden en als deze bij leven hier al een besluit over nemen dan kan er snel na het overlijden worden gehandeld.
Kijk eens op http://bit.ly/hZcjJ7
Daar vind je veel over de regeling