hoe komt het dat bij meisjes het groepsproces meer lijkt te spelen dan bij jongens?

Je slaat de spijker op zijn kop met het woord lijken. Meisjes zijn veel meer geneigd tot het in alle openbaarheid uiten van hun verbondenheid dan jongens. Een van de factoren die daarbij meespelen is, dat als je vrienden 'nodig hebt' dat kan worden uitgelegd als een teken van zwakte. Maar iedereen heeft sociale contacten nodig, ongeacht het geslacht. Het is (althans in onze cultuur) meer aanvaard dat twee vrouwen gearmd lopen, dan bij twee mannen. Of elkaar zoenen. Als mannen dat doen is de reactie steevast: ' oh, dat zijn vast homo' s' . Bij vrouwen wordt er niets gedacht. Omdat van jongens helaas altijd gedacht wordt dat ze stoer en hard moeten zijn, gaan ze zich eerder aan dat beeld conformeren -- ze proberen hun gedrag sociaal gewenst te laten zijn. Wat natuurlijk verschrikkelijk is, want hoe kun je zo jezelf ontplooien?! Dus als jongens echt geweldig met elkaar kunnen opschieten (ik had op de lagere school en HBS echt een geweldige vriend, maar zowel hij als ik zijn echt hetero) dan proberen ze dat naar de buitenwereld toe wel wat af te zwakken. Meisjes hebben althans in onze cultuur de luxe dat ze zich meer ongeremd kunnen uiten. En het echt rotte is dat wanneer je wel homo bent als jongen, er een enorme sociale rem op staat. Ga eens kijken op een schoolplein als de lagere groepen speelkwartier hebben. Je ziet dan dat de sociale conventie dat jongens met jongens en meisjes met meisjes spelen, nog niet zo vast ligt. Dus kun je als jongen rustig met meisjes spelen. Het heeft mijn ouders heel wat moeite, en mij tranen gekost, om niet meer met mijn vriendinnetjes van school te kunnen spelen, omdat dat nou eenmaal niet zo ging. (ik was best jaloers op jongens die tenminste een zusje hadden om mee te spelen). Maar goed als kinderen eenmaal een jaar of 12 - 15 zijn (sterk afhankelijk van de context) dan beginnen ze elkaar weer als speelpartner te accepteren. Er worden dan grotere groepen gevormd waarin ieder makkelijker tot expressie kan komen. De religieuze, intellectuele context en status kunnen hier echter roet in het eten gooien. Tenslotte: boezemvrienden en -vriendinnen heb je (naar de ervaring van mijn vrouw en mijzelf) voor het leven. Zowel van de kleuterschool als uit je studententijd.

Het lijkt mij echter dat mannen minder afhankelijk van anderen zijn, en dat vrouwen dat wel echt nodig hebben. En dat niet bij de geboorte maar bij de opvoeding in onze maatschappij er nou eenmaal ingevreven word.