Waarom is het zo moeilijk een groep mensen los te laten met wie je een bijzondere tijd hebt beleefd ?

Question

Een voorbeeld is de mijnwerkers in Chili , die nu ze boven de grond zijn , hun groep - onder - de - grond uiteen zien vallen.

Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld een schoolreis naar het buitenland. Je beleeft bijzondere dingen met elkaar , als je weer thuis bent voelt alles leeg en kaal en onprettig.

Of een kamp of cursus met een groep mensen waar bij je heel veel dingen samen meemaakt . Kom je thuis , is het net alsof je een enorm gat in je leven is geslagen.

 · Accepted Answer

Je schrijft over de schoolreis, het kamp en de cursus.
Hoe je dat verwoordt, daar is geen woord Frans bij, en ik herken het volledig! Leeg, kaal, onprettig, en een gat in je leven. Ik heb het meerdere malen meegemaakt, en voelde precies hetzelfde.

Maar verkijk je er niet op! Natuurlijk waren die mensen heel belangrijk, maar we hebben de neiging dat erg te overschatten. Het waren niet die mensen, maar het was het totaal. Het gezamenlijke doel, de hele entourage, de plek, het "er even uit zijn"-gevoel, het nieuwe, het is een totaalplaatje van dat gebeuren wat je mist en zo onprettig voelt.

Misschien heb jij het "bewijs" daarvoor ook ervaren?
Ooit naar een reunie van zo'n prachtig gebeuren geweest? Het is één grote domper, en bijna alleen maar teleurstelling. En dat is logisch: die fantastisch leuke mensen zijn er wel, maar de sfeer is er niet meer. Dat is verleden tijd, en die sfeer valt niet meer op te roepen. Iedere poging daartoe wordt al snel iets geforceerds.

Voor mij is er maar één manier om met dit soort gevoelens om te gaan, en dat is genieten van wat is geweest. En zoiets snel weer eens doen, met andere mensen. Dat wordt vast weer zo leuk.

 · Answer

Omdat je elkaar dan goed hebt leren kennen. Je hebt veel goede herinneringen met die personen. Dat wil je blijven vasthouden.

 · Answer

In eerste instantie lijkt het allemaal mooi, maar vaak zijn de dingen toch anders als dat wij ze zien of denken. Die mijnwerkers in Chili waren bv. niet zo'n hechte groep. Ze konden elkaar niet luchten en ze durfden niet eens te slapen uit vrees voor kanibalisme. De buitenwereld wilde alleen maar horen dat ze nog in leven waren en nam daar genoegen mee.
Op de 1 of andere manier bouw je wel een band, maar ook al lijkt het nog zo'n strakke band, als men weer in zijn eigen, oude, vertrouwde omgeving terug is, worden die bijzondere momenten weer snel vergeten.

Annswers · Answer

Bang voor de eenzaamheid of dat je het alleen moet doen.

 · Answer

Een groepsbeleven maakt veel dingen intenser en je voelt je veiliger door elkaars aanwezigheid en steun.
Die "samen"beleving mis je en dal voelt als leegte.
Gedeelde vreugd is dubbele vreugd en gedeelde smart is halve smart.
Mede alleen al daarom hebben we elkaar nodig en moeten
 we ons niet tegen elkaar uit (laten) spelen.
Ik heb straatarme mensen op mijn reizen getroffen en was getroffen door hun blijdschap en saamhorigheid, het weinige wat ze hadden deelden ze.
Dat maakt hen als groep sterker en beter opgewassen tegen de vijandige/gevaarlijke omgeving.
Als wij als Nederlanders dat wat meer gingen beseffen.......

 · Answer

Omdat wij bij de groepsdieren horen. In een groep zitten die een doel heeft versterkt mensen psychologisch..

 · Answer

Hoi, Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, Omdat ik het ook soms heb. ik zat op een jeugdinstelling een jaar, Daar heb ik een aantal mensen leren kennen, ik leefde samen met hun al die maanden, en plotseling zat hun behandeling erop, en de meeste van hun zie ik waarschijnlijk nooit meer. Vooral aan een persoon voor wie ik gevoelens kreeg, waar het niet wederzijds van bleek te zijn. Wat ik heb gedaan, is proberen open te staan, voor nieuwe ervaringen en mensen, Er zijn heel veel leuke mensen, allemaal weer op een andere manier. Als je mogelijk nog contact met ze kunt houden doe dat dan, Zoniet besef dan dat die mensen ook weer verder gaan met hun eigen leven,Met al hun leuke en zorgelijke momenten. en dat moet jij dus ook doen. Je kunt er zelf verandering in brengen om je wat prettiger te voelen. En tsjaa, mensen ontmoeten, (Beetje) Leren kennen en dan niet meer zien, Dat hoort nu eenmaal bij het leven...

 · Answer

om 2 redenen;
1: als je samen met iemand in een vreemde omgeving bent, ga je meestal aan elkaar hechten. Als je bijvoorbeeld samen met een andere Nederlander in Frankrijk bent en je spreekt geen woord Frans, ga je elkaar opzoeken. Als je weer thuis bent heeft deze persoon niets meer dat hem/haar anders maakt dan alle anderen, behalve een paar herinneringen.
2: Als je persoonlijke dingen over iemand weet, creeërt dat ook een soort band. Een moordenaar met een pistool schiet minder snel op je als je persoonlijke dingen (bijv. over je familie) verteld. Die mijnwerkers, hetzelfde verhaal; er zijn duizenden mijnwerkers in de wereld, maar dat groepje in Chili is toch speciaal; je weet dat ze maanden onder de rond hebben gezeten, je hebt hun gezicht gezien, je weet dat een van hen een kind heeft gekregen, je weet dat een van hen gaat trouwen etc... Net als joden in de WO II: het is vreselijk voor ze allemaal, maar als je het dagboek van Anne Frank hebt gelezen vind je haar toch speciaal. Omdat je zoveel persoonlijke dingen over haar weet!

Ik hoop dat je iets aan dit antwoord hebt.

Waarom is het zo moeilijk een groep mensen los te laten met wie je een bijzondere tijd hebt beleefd ?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (7)

Weet jij het beter..?