OP welk moment kan haat, liefde worden?

Ik ken - behalve in verzonnen films en boeken - geen voorbeelden waar haat in liefde is omgeslagen. Ook de z.g. "haat-liefde relatie" is een theoretisch iets.

Als je niet afgaat op je vooroordeel maar je best doet om die ander te leren kennen. Dan pas kun je begrijpen waarom die ander bepaalde dingen doet of zegt.

Ik heb het zelf op mijn werk meegemaakt: twee mensen hebben allebei hetzelfde doel, maar hanteren tegenstrijdige methodes om het doel te bereiken. Ze verdenken elkaar van het gebruik van elkaars vaarwater en het wegmaaien van het gras onder de voeten. Het wordt steeds erger. Uiteindelijk is er een derde partij nodig om te laten inzien dat ze allebei hetzelfde nastreven, sterker nog als ze samenwerken kunnen ze elkaar enorm goed aanvullen. Na een paar sessies om de ruwe data te combineren is heel snel het resultaat behaald, en een samenwerkingsverband voor de toekomst.

Liefde en haat schijnen zo ver van elkaar verwijderd, maar toch vaak is die 'afstand' amper daar. Liefde is het afwezigheid zijn van haat, en haat is het afwezigheid van liefde.....

Heel simpel. Ik zal een voorbeeld geven.

Ik haat kou, als ik naar buiten ga en het is kil en koud dan haat ik de wereld zoals hij dan op dat moment is.

Als de zon schijn en alles is in bloei en de vogeltjes fluiten, dan hou ik van de wereld.

Toch blijft de wereld dezelfde wereld. Mijn beleving van wat de wereld uitstraalt maakt dat ik het liefheb of dat ik het haat.

Datzelfde geldt ook bij mensen. Je ziet of beleeft een bepaald deel van iemand wat je haat. Als je het geduld hebt om ook een andere kant van die persoon te zien dan kun je van iemand houden.

1 van de grote voorbeelden is de gekidnapte vrouw dat verliefd word op haar kidnapper. Dit is een psychologisch fenomeen maar weet de naam niet.

Kent iemand de naam?

Ik weet van mezelf dat ik aan sommige mensen een beetje een hekel kan hebben, ze niet echt kan uitstaan. Ik heb gemerkt dat dat soms kan veranderen, als de ander bijvoorbeeld iets heel persoonlijks of kwetsbaars vertelt, echt iets deelt vanuit zijn/haar hart. Dat ik dan daarna bij die persoon vooral dát deel van diegene zie, en nauwelijks de dingen die me daarvoor zo ergerden, en dan juist een connectie met diegene voel.
Ook kan ik bewust aan zo'n ergernis werken. Als ik me dan bijvoorbeeld een paar dagen lang elke keer focus op wat er eigenlijk allemaal juist wel leuk is aan diegene, dan merk ik dat mijn gevoel over diegene verschuift, dat ik diegene dan toch oke ga vinden, of soms zelfs echt leuk.

Ik weet niet hoe het met haat zit, haat is wel heel extreem, maar wie weet werkt het daarbij wel op dezelfde manier.
Alleen als je iemand haat omdat je diegene gewoon echt inschat als gevaarlijk, dan werkt het denk ik niet. Dan wil je waarschijnlijk die haat niet kwijt.

Ik weet niet of het altijd om een (voor)oordeel gaat, het kan ook je intuïtie zijn.

Ook al had je dit voorgevoel, je bent dan teleurgesteld of zelfs gekwetst! Dit kan liefdesgevoelens doen omslaan.

Je bent boos en dat maakt dat je ven het gevoel van liefde kwijt bent.
Dit gevoel van teleurstelling of van een gekwetst gevoel heeft tijd nodig om te helen.

Maar wanneer je daadwerkelijk van iemand houdt, zal dit gevoel altijd blijven.

Er is volgens mij maar één remedie om van die haat gevoelens af te komen;

Vergeving!

Wanneer je oprécht in liefde vanuit je hart vergeeft,
ben je in staat om weer lief te hebben .

Elk moment...

Haat en liefde kunnen zomaar veranderen, daar heoft niet veel voor te gebeuren... Haat is namelijk liefde... En liefde is haat... Maar dan omgekeerd... Zoals de noordpool en een zuidpool is liefde en haat... En de polen kunnen zomaar omgepoold worden...

Haten doe je een ander, liefhebben doe je een ander... Haat is de afstoting en liefde is de aantrekking...
Dus liefde geïnverteerd is haat en haat geïnverteerd is liefde...

Het werkelijk tegengestelde is angst, dus haat/liefde heeft angst als tegengestelde... Haat en liefde kennen namelijk geen angst en angst kent geen liefde en ook geen haat...

Hoe vreemd is het dat dit niet algemeen begrepen is, hoe vreemd dat de vraagsteller dit niet weet...

Haat en liefde is niet te vergissen, het kan zomaar ompolen, angst is een ander verhaal daar kun je je wel in vergissen...

XiniX sprak toch maar weer eens...

Naar mijn idee is dat moment dat je erachter komt bij jezelf dat je met haat niet veel verder komt. Dat de haat je niet brengt wat je ervan verwacht. Dat je wilt stoppen met haten.

Voor mij is dit duidelijk te zien in de film American History X.

Bij haat en liefde is er sprake van aantrekking, verbondenheid. Is dat er niet dan negeer je de ander gewoon dan ga je die persoon niet haten.

Nou ben ik op het gebied van haat een leek, maar goed ik zal toch mijn gedachten erover neer typen.

Haat ontstaat volgens mij als iemand volgens jou jou iets aandoet, je haat die persoon om wat je bij jezelf ervaart.

Bij haat is men eigenlijk op zichzelf gericht, bij liefde daarentegen is men op de ander gericht. Het zou dus kunnen dat men iemand kan haten en liefhebben min of meer tegelijkertijd. Hiervoor moet je wel erg voor jezelf afgesloten kunnen zijn als je op de ander gericht bent, lijkt me niet echt gezond (maar wie ben ik om dat te bepalen).

Maar haat kan dus omslaan in liefde, als men van op zichzelf gericht over gaat in op de ander gericht.

Daarnaast kun je, als je het ervaren verandert, het haten 'oplossen'. Maar dat wil dan niet altijd zeggen dat liefde ervoor in de plaats komt, de aantrekking kan mee oplossen.

Je kunt je vreselijk vergissen in anderen, er worden volop ideaal beelden gemaakt, waar de ander dan aan zou moeten voldoen. Je gaat bij weinig informatie over iemand toch een beeld willen vormen, alle informatie die binnen komt, of die nou klopt of niet ben je geneigd te gebruiken. Hier en daar vul je het nog wat aan met dingen die volgens jou logisch bij het plaatje passen.

Zo ontstaat er al snel een gedrocht dat erg kan afwijken van de realiteit. Veel informatie wordt namelijk ook nog eens verkeerd begrepen.

Als je een haat liefde verhouding hebt dan kan een blik in de ogen omslaan van haat naar liefde . Of met een blik in de ogen kan liefde naar haat omslaan .
Dit gebeurd omdat haat en liefde heel dicht bij erkaar liggen .

Haat tussen twee mensen kan zover op lopen tot pesterijen elkaar niet los kunnen laten en gewend zijn en blijven kleven aan die eeuwige spanning. Er hoeft maar dit te gebeuren en het negatieve patroon is er weer.
Dat patroon,daar wil ik het over hebben, zoals men in een patroon handeld kan de haat ook weer omslaan naar liefde. Zand erover ,ik had het niet zo bedoeld. En voor je het weet is de haat er weer. Sommige mensen kunnen moeite hebben om dit soort patronen te doorbreken. En leven in die eeuwige cirkel. "Haat liefde" niet kunnen losmaken van het ene of het andere of die persoon. Het lijkt een verslaving/gewoonten. Bijna dat het lijkt of men het lekker gaat vinden. Maar het getuigd niet van een eigen ik. Het is een patroon.

Op het moment dat je iets van de ander begrijpt ,dan kan haat, liefde worden.

Vaak is er iets gebeurd in het verleden waardoor (in meeste gevallen met beide partijen)blokkades zijn onstaan in je ziel ,vaak zijn die te pijnlijk geweest ,zodat ze naar het onbewuste zijn gedrukt.En daardoor is de mens zich niet bewust van het gedrag vanzich zelf maar heeft een weg gevonden om toch met die pijn te overleven.
Wanneer dat door een ander herkent wordt is er een weg om de pijn te helen,en te leven ipv overleven
Daardoor kun je een ander duidelijk maken wat er gebeurd is met jezelf enhet een ander begrijpelijk maken waarom je dingen hebt gedaan zoals je ze gedaan hebt.
Daardoor creeèr je duidelijkheid voor jezelf en voor de ander zodat er respekt en begrip kan gaan groeien.
Dit kost echter veel tijd en moeite, maar dan slaat haat om in liefde.

Gelukkig heb ik nog nooit iemand hoeven haten,want dan zit je er zelf meer mee als degene die je haat.
De vooroordelen die ik natuurlijk ook wel eens heb over anderen,die zullen bepaalde mensen ook over mij hebben.
Niemand is perfect,maar als je iemand haat dan moet er in mijn ogen wel iets ergs gebeurd zijn.
Natuurlijk mag je de ene persoon meer als de andere,en sommige zullen nooit geen vrienden van je worden.
En toch als je iemand die je niet mag,eens beter leert kennen en geregeld met hem praat dan kom je vaak achter de achtergronden van deze persoon en ontdek je waarom deze mensen vaak zo zijn.
Want ieder mens heeft ook zijn keerzijde,en deze ken je vaak niet.

Haat op basis van vooroordelen heb ik nooit begrepen.
Je kunt toch iemand niet haten die je niet kent?

Je kunt wel een hekel krijgen aan iemand die je goed kent, bijv. je relatie. Maar wie heb je daar mee?
Het is uiteindelijk jezelf die je daar het meest pijn mee doet, want je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gevoel.
Als je daar achter komt, ga je de ander weer in een ander daglicht zien en hou je op met haten. En dan krijgt de liefde weer een kans.

Op het gevemoment, dat ze weer bij elkaar komen na een tijdtje uit elkaar waren. Een van moet wel een beetje emotioneel zijn...

Eigen ervaring!

Ik denkt dat het afhankelijk is van wat je haat zou noemen. Als haat omslaat in liefde dan haat je de persoon niet echt helemaal. Dan vindt je de persoon slechts irritant en hinderlijk. Iemand echt haten is wanneer je die persoon echt niet meer zien en leren kennen. Je praat dan niets goed van die persoon.

Op het moment dat we de ander zien wie hij werkelijk is.

Waar we over "oordelen" of een vooringenomen gedachte hebben, is de 'buitenkant'. Het zal iedereen wel duidelijk zijn dat de buitenkant 'het masker' is die de persoon gebruikt om zichzelf te beschermen wanneer hij zich 'onveilig voelt. Iedereen heeft dit; de één meer dan de ander.

Wanneer we proberen om achter dit masker te kijken, de persoon te leren kennen, kan zijn ware essentie het daglicht zien en zijn ware aard zichtbaar worden. Wanneer dit dan gebeurd kan er spontaan een gevoel ontstaan die te vergelijken is met 'liefde'.

Laten we vooral onze medemens zien voor WIE hij is en niet voor WAT hij is.

‘Haat’ en ‘liefde’
worden door velen van elkaar gescheiden;

‘liefde’ probeert ‘haat’ te omarmen,
en ‘haat’ probeert ‘liefde’ te vertrappen;

-maar wanneer ‘haat’ zou zien,
dat ‘haat’ eigenlijk zichzelf haat,

-en wanneer ‘haat’ zou horen,
hoe gruwelijk ‘haat’ eigenlijk klinkt,

-en wanneer ‘haat’ zou ruiken,
hoe de geur van ‘haat’ kan zijn,

-en wanneer ‘haat’ zou proeven,
hoe bitter ‘haat’ werkelijk smaakt,

-en wanneer ‘haat’ zou begrijpen,
dat ‘haat’ de anderen en zichzelf bedrukt,

-en wanneer ‘haat’ ineens zou voelen
dat het door ‘liefde’ wordt omarmt,

dán kan spontaan het moment aanbreken,
dat ‘haat’ ineens ‘liefde’ zou kunnen worden;

wie ‘haat’ en ‘liefde’ met elkaar zal verenigen,
door 'bewustzijn', 'begrip' en 'genade',
die kan beiden ‘hand in hand’ laten gaan;

beiden zijn (naar mijn mening) immers één…

Misschien heel basaal, maar ik denk;
- je leert
- je ruikt die ander en denkt heeeeee
- stockholm syndroom

Ik keer je vraag eerst even om.
Haat en liefde zijn twee treden van de vele treden op de ladder van emotie.
Zodra er in je omstandigheid (noem het leven) een onbalans optreedt (noem het een verstoring van een situatie) dan leidt dit onherroepelijk tot een daling op de ladder van emotie. De onderste tree vertegenwoordigt de meest slechte vorm van emotie, die je gelijk mag stellen met de dood. De bovenste sport vertegenwoordigt het ultieme geluksgevoel wat misschien nog nooit een mens bereikt heeft. Of misschien toch wel? Het krijgen van een kindje? Wie zal het zeggen. Tussen deze twee treden liggen alle andere emoties.
Men zegt wel eens dat de grens tussen liefde en haat dicht bij elkaar ligt, maar dat geloof ik niet. Zeker nier als je in de ladder van emotie gelooft. Haat ligt heel wat lager op die ladder dan liefde. Als dat zo is verandert er dus langzaam iets in de liefdesverhouding die je doet afdalen naar de sport haat. Dus de laatste sport naar de stap haat is het kantelpunt en dus het moment dat men haatgevoelens gaat ontwikkelen.
Je hoeft niet per se voor iemand liefde te hebben gekoesterd om haatgevoelens voor die persoon te hebben ontwikkeld. Wel zie je dit fenomeen in je omgeving vaak gebeuren, zoals bij het foutlopen van een liefdesrelatie, bij erfenissen waarbij familieleden elkaar intens gaan haten.
De stap naar liefde gaat op de tegenovergestelde manier, waarbij de stap van de voorlaatste tree naar de tree liefde “het moment” is.

Liefde en haat van de mensen zijn niet gegrond op oordelen, maar op herinneringen, vrees en spookbeelden.
Je zou haat kunnen omschrijven als een gevoel voor afstoting van een persoon, waarbij de neiging tot kwetsen of vernietigen wordt versterkt.
Ondanks dat haat wordt ervaren als afstoting is er wel degelijk een aantrekking, zei het misschien een negatieve.
Haat komt voort uit door je eigen slechte eigenschappen (die je zelf ontkent) te projecteren op de persoon die je haat. Daardoor vertekent haat de werkelijkheid en bestaat er een onvermogen om de werkelijkheid te zien.
Door afstand te nemen van de persoon die men haat en over te gaan tot zelfanalyse en zelfkennis kan men haat tegengaan en stijgen op de ladder van emotie, totdat je wel/niet de tree van de liefde bereikt.

"Haat wordt niet door haat overwonnen; haat wordt door liefde overwonnen, zo is van eeuwigheid de orde der dingen." (Boeddha)

Bij de meeste mensen zal het omgekeerde eerder kunnen gebeuren: mensen worden verliefd, openen hun bron van absolute liefde. Hebben fantastische gevoelens en projecteren dit vervolgens op die ander. Na een tijdje gaat de innerlijke bron van absolute liefde weer dicht en voelt men een leegte, een gemis.
Omdat men in eerste instantie de mooie liefdevolle gevoelens aan de ander crediteerde, wordt nu van die ander 'verwacht' dat die ander de leegte opvult.
Nu komen de botsingen. De ander is altijd al zo geweest en wil niet veranderen... machtstrijd en afwijzingen beginnen hun rol binnen de relatie te spelen.
Pas wanneer de mens zijn eigen rol inziet binnen de verhouding, en ook zichzelf verantwoordelijk houdt voor al zijn eigen gevoelens (de goede, EN de vervelende gevoelens!) kan men de ander accepteren zoals die is en onvoorwaardelijke liefde ontstaan.

Haat kan liefde worden op het moment dat je er bewust van wordt dat het vellen van oordelen veel meer iets zegt over jezelf dan over de ander.

Door te beseffen dat het de keerzijde is van dezelfde medaille.
Haat is een vorm van angst.
Wanneer je iemand haat,wil dat zeggen dat je bang bent voor de emoties die die persoon bij je raken kan.
Je eigen kwetsbaarheid dus.

Een reflex is het bijna weg te lopen voor onze angsten.
Maar we weten ook dat behandeling van trauma's en angsten door middel van confrontatietherapie gebeurt(bijv agorafobie/spinnenangst...men komt eroverheen door de spin te bekijken en uiteindelijk steeds grotere spinnen zelfs op de hand te laten lopen)

Zo ook met haat.
Door tegen de neiging je af te keren in te gaan en juist goed te observeren en analyseren wat er nou voor zorgt dat jij dat gevoel over die persoon hebt.

Juist hierdoor is het gehate individu of gegeven heel nuttig voor je eigen geestelijke ontwikkeling
Omdat de medemens in feite niks anders is dan een hulpmiddel bij het ontdekken van ons ware zelf.

Naar mijn mening onze opdracht in het leven.

Haat omdraaien naar liefde is mogelijk wanneer we dus eerlijk gaan kijken naar de ander en door middel van de ander naar onszelf

Dan beseffen we namelijk dat we zo verschillend niet zijn in de kern.
Alleen in ons uiten ,de vormgeving van onze ervaringen.

Maar wat we zoeken is hetzelfde: Het antwoord op de vraag : Wie zijn wij en waarom?
Ons ego is het struikelblok hierbij
Omdat we ons hierdoor bekritiseerd voelen door iedereen die dat antwoord anders invult.
Terwijl we de opdracht ook samen hadden kunnen uitvoeren
Zoals bedoeld