In ieder generatie, zo tussen de 15 en 25 jaar, zijn er momenten, dat hun leven chaotisch lijkt, uitzichtloos, waardeloos, leeg en zinloos.
Niets lijkt belangrijk, hooguit het andere geslacht.
Ergens tussen dit alles is er de muziek.
En dromt de jeugd samen in discoteken ,concerten en houseparty's.
Muziek, gemaakt vaak door die zelfde jeugd, waarin ze zich af zetten tegen de maatschappij, de overheid en het gezag.
Muziek die gaat over liefde en relaties.
Dus precies de zaken waar voor hun het leven over gaat.
Dus willen ze dat graag horen, hoe harder hoe beter.
De harde muziek, verdringt de werkelijkheid, de regeltjes van het leven, het geeft een sterk gevoel van samenhorigheid, gelijkgestemde, van de zelfde generatie.
Hoe harder deze muziek staat, hoe meer er van die saaie werkelijkheid wordt verdreven.
Wat overblijft is het allesverdovende rytme en onder invloed van drank en drugs, gaat even de hemel open en kunnen ze even zijn die ze zijn.
Kunnen ze even de jeugd zijn.
Even opstandig en dwars, even hun zelf.
Hierna kunnen ze er weer even tegen, op naar het volgende weekend.
Een weekend met opnieuw veel decibels.
En ach ja, gehoorschade?
Wel ,dat zien we later wel, nu leven is belangrijker.