wat is het proces, dat ik alleen bij die ene persoon mezelf voel leven, en dat me niet lukt, in mijn uppie? (of bij andere mensen)

Je blijft teveel in het verleden hangen, je perfectioneert die persoon, je hebt te weinig zelfvertrouwen, ga daar aan werken, ga jezelf leuk vinden, ga erop uit, leer nieuwe mensen kennen, ga genieten van jezelf en anderen om je heen.

Wat heb jij een geluk. Dat je heel bewust bent van die 2 perioden waarin je echt hebt kunnen leven. Ik zeg dit op deze wijze, omdat die perioden je nog heel helder in je herinneringen kunt terughalen. En juist daarin zit ook de informatie die je mist om het leven te kunnen leiden die in je zit.

Die persoon is heel bijzonder. Maar niet zo bijzonder als dat je denkt. Als je naar jezelf terugkijkt en naar die perioden, dan is er iets wat die persoon je geeft. Iets wat je heel lang hebt gemist, iets wat je zelf niet hebt kunnen krijgen toen je klein was. Iets wat je zelf niet hebt kunnen creeeren in je huidige leven.
Als je weet wat het is (dat is dus de zoektocht voor jou), dan kan je een manier zien te vinden, waarop die datgene aan jezelf kunt geven. Je verlangt het nu vanuit een ander, maar in feit ben jij zelf ook in staat om alles te geven wat je zelf zo nodig hebt. Waar je zelf zo lang naar verlangt.
En je zoektocht kan nu gaan beginnen. Want je hebt herkend dat het mogelijk is dat je werkelijk kunt leven. En die zoektocht vindt nu plaats in je herinneringen. Je herinneringen dat die speciale persoon die je het heeft laten zien. Je herinneringen naar die perioden dat jullie samen waren.

Wat is het wat je al die jaren zo hebt gemist?
Is het de liefde, de waardering, de erkenning. Is het misschien dat jij werd gezien, precies zoals je bent. Is het misschien dat jij precies hebt mogen zijn zoals je bent.
Wat is het voor jou? Alleen jij weet hier het antwoord op. Je kunt het zeker vinden als je in jezelf kijkt. Ook die herinneringen zijn een onderdeel van jezelf, je ervaring.
Wellicht heb je nog een beetje begeleiding nodig om je op weg te helpen.

Beste Umria,
Dat gevoel; die sterke kracht van zo’n levensmoment, dat herken ik, al is geen ervaring ooit hetzelfde.
Jouw ervaring gaat dan wel over een volwassen persoon, maar de mijne van toen ik nog heel jong was.
Heel in `t kort:
Een nieuw meisje kwam bij ons in de straat wonen. Het was een Frans gezin. Het leek wel of ze héél streng bewaakt werd.
Alleen mijn zus had omgang met haar op school.
De jongens uit de buurt gingen vaak op het muurtje zitten van hun voortuin om een poging haar te zien. Zij bleef onzichtbaar.
Wanneer haar vader (een grote donkere Fransman) heel fancy gekleed en de blonde moeder in dure bontjas uit de deur kwamen, was May (zo heette ze) er nooit bij.
Het wonderlijke was dat als ik op dat muurtje ging zitten en er geen anderen bij waren, dan bewoog het glasgordijntje even alsof het en signaal was dat ik geduld moest hebben. Of ze het juiste moment moest zien te vinden.
Dan liet ze zich zien en... wauw... aan haar uitstraling van schoonheid kon geen engeltje tegenop! Dan sprong mijn hart onder mijn linkerarm en het bliksemde als een donderslag door mijn hele lijf. Zoveel liefs op een hoopje. Daar kon je de wereld mee vullen.
Ik zag haar vaker en soms deed ze de raam open en gooide ze altijd iets naar me toe zoals een vergrootglas wat ik nog heb.
Ze zei dat ze van pappie nooit op straat met andere kinderen mocht spelen.
De laatste keer dat ik haar zag, zag ik haar in `t wild zoals ze helemaal was. Alleen op een schommel ergens in een grote tuin. „Zal ik voor jou een liedje zingen ?“ riep ze. ik volstond met een verlegen knikje. Zij zong onder het schommelen:“Waar de klokken luiden...is mijn gaan naar huis... daar ben ik geboren, daar voel ik me thuis...enz. Met zo’n prachtig zuiver stemmetje, dat ik nu 50 jaar later nog in mijn kop heb. Nooit iets mooiers meer gehoord.
Nog geen week later... ik blij naar ‚t muurtje en... de woning was leeg. Na al mijn pogingen; nooit meer iets van haar vernomen! Jarenlang moeilijk mee gehad. Een gemis dat nooit slijt.
Zoiets dus.
Mijn antwoord voor jou Umria is: Relativeer wat je overkomt!
Ik heb het gedaan met verschillende scenario’s. Een ervan is... ze zwerft nu op leeftijd ergens rond in Parijs. Na een paar mislukte huwelijken mijmert ze ook af en toe over de gelukkige momenten van toen. Heerlijk toch!!! Natuurlijk was er meer, maar dan wordt het verhaal te lang. Umria RELATIVEER!