Dat noem ik vooral : een gemiste kans!!!
Als je niet van klein kind af aan leert, dat dieren kwetsbaar en afhankelijk zijn, dat je voor ze moet zorgen, en hun leefomgeving beschermen, mis je iets heel belangrijks.
Iets, dat je ook in jezelf kunt ervaren bij kleine kinderen en oude-van-dagen. Een vertedering en een bewondering om de onbevangenheid en de milde wijsheid, een vanzelfsprekendheid, dat ze er opeens zijn in je leven.
Want op een dag is de sterke ouder van vroeger opeens een steunzoekende vervreemdeling in een wereld, die hij niet meer kent, zich niet meer in thuis voelt, een ontheemde, die jouw kracht nodig heeft.
En je mist vooral de warmte en aanhankelijkheid van dicht bij een dier zijn : het rustige, vochtige warme ademen van een koe, de fluweelzachte snoet en gevoelige lippen van een paard, de geruststellende troost van een kat die op een rolletje je schoot verwarmt, de blik in de ogen van je hond, als hij met bewegende wenkbrauwen jouw bewegingen in de keuken volgt vanuit zijn mand na een lange wandeling in de regen.
Een wereld zonder dieren, omdat je ze uit angst buitensluit, lijkt mij een kale, beetje kille wereld.
Je mist enorm veel, als dit aspect in je opvoeding is overgeslagen.
Want je bent alleen bang voor het onbekende, of datgene, dat jou bezeerd heeft, of kwaad gedaan.
Dus ik ontken niet, dat sommige mensen om een bepaalde reden voor één bepaalde hond bang zijn.
Maar bang zijn voor álle dieren : tjonge : wat zónde!!!