Magnetische velden die statisch zijn vergen geen (verdere) energie-investering om te blijven bestaan.
De moeite die het je kost ze van elkaar te treken is zelfde enregie die vrijkwam toen ze elkaar aantrokken en tegen elkaar gingen plakken.
Omdat magnetisme een kracht is met polen (in tegenstelling tot zwaartekracht) kun je gelijke polen met moeite tegen elkaar aandrukken, gelijk een veer in elkaar drukken energie kost die bij het loslaten weer vrij komt.
Ik kan me voorstellen dat je, zeker als je met N40+ Neodynium magneten werkt het als ongeloofwaardig overkomt dat magnetisme geen energieleverende kracht is.
Deze magneten zijn zo sterk dat als je ze in een aluminiumrail naar beneden laat glijden ze daar lang over doen.
Ze wekken dan letterlijk een wervelstroom op die de magnetische kracht tegenwerkt.
Maar dan ben je weer stiekem bezig een veld door verplaatsing energie op te laten wekken, de aluminium rail zal daardoor iets warmer worden.
Toch zijn die magneten op zich geen energiecentrales maar ze onderhouden een krachtveld.
Zo heb ik heel sterke magneten waarboven ik permanet een schijfje grafiet laat zweven.
Zelfs daar is geen sprake van energie, de grafietschijf buigt de veldlijnen om zich heen af en de veldlijnen kunnen maar beperkt door het grafiet heen.
Pas als ik het schijfje grafiet er op leg of er af haal , wordt er (door mij) arbeid verricht.
Heel veel mensen hebben perpetuum mobiles gepoogd te maken menende dat magnetisme energie is.
Geen enkel apparaat werkte blijvend.