Hoe werkt de zwaartekracht volgens de laatste theorieën?

De analogie van de zware bal op een rubberen kleed geldt voor een tweedimensionale wereld. In die analogie is het heelal het tweedimensionale rubber. De bewoners van dat rubber kunnen slechts in het platte vlak bewegen.

De zware bal vervormt hun platte wereld. De rubberbewoners kunnen dat zelf niet zien: hun hele belevingswereld is tweedimensionaal. Zij zien nog steeds een platte wereld, waarin een balletje rondjes draait rond de zware bal in het midden.

Zij denken aanvankelijk dat de zware bal dan wel een aantrekkende kracht zal uitoefenen op het kleine balletje. Pas later, nadat ze zelf hun eigen Einstein hebben voortgebracht, ontdekken ze dat er helemaal geen aantrekkende kracht nodig is: hun platte ruimte is vervormd in een derde dimensie, iets wat ze zich niet kunnen voorstellen, maar wat ze wel kunnen berekenen.

Hetzelfde geldt in ons heelal. Ons driedimensionale heelal wordt door de zon (en, hoewel minder, door de aarde) als het ware vervormd in de vierde dimensie. Wij kunnen ons dat met geen mogelijkheid voorstellen - net zoals de bewoners van het rubberen kleed zich slechts twee dimensies kunnen voorstellen, kunnen wij ons er slechts drie voorstellen.

We kunnen echter wel uitrekenen hoe ons vierdimensionale heelal eruit moet zien - wiskundig gesproken dan.

Dan blijkt dat de zon geen aantrekkingskracht uitoefent op de aarde, maar dat de zon onze driedimensionale ruimte vervormt. Doordat de ruimte krom is (net als het rubberen kleed), beweegt de aarde in een cirkel rond de zon, zonder dat er sprake is van een aantrekkende kracht.

Op dezelfde manier maakt de aarde een kuil (vaak "put" genoemd als je op Internet zoekt - zoek maar eens op "gravity well") in de ruimte. Die kuil heeft een bepaalde diepte in de vierde dimensie. Wij kunnen ons dat niet voorstellen, en daarom merken we er ook niets van - behalve dan dat het net lijkt of de aarde ons naar beneden trekt.