Wat houdt het precies in dat de richtingscoëfficiënt van het heelal gelijk is (was?) aan 1,8?

Dat verhaal van de richtingscoëfficiënt, zoals dat op wiki staat, dat kende ik nog niet. Maar ik begrijp wel wat ze bedoelen. Jouw samenvatting in de vorm van de hoofdvraag is echter geen goede weergave van wat er gesteld wordt. En ook ben ik het niet met de conclusie op wiki eens.
In de eerste plaats gaat het hier over het wiskundige begrip "richtingscoëfficiënt". Wanneer het gaat over een lineaire relatie y=ax+b dan wordt de parameter a zo genoemd. Dat staat dus los van welke natuurkundige interpretatie dan ook. Het is gewoon de helling die de lijn heeft met de x-as als je de relatie weergeeft als grefiek. Dus niet het heelal, maar de vergelijking heeft een richtingscoëfficiënt.
In dit concrete geval gaat het om een vergelijking die de logarithme van een volume in verband brengt met de logarithme van een oppervlak. Waarom logarithmes? Omdat anders de relatie niet lineair is en je het begrip richtingscoëfficiënt niet kunt gebruiken. Maar het kan ook anders geformuleerd worden: log Nsterk = 3/2 log Nzwak <=> Nsterk = Nzwak^(3/2) <=> Nsterk^2 = Nzwak^3.
Maar uit metingen blijkt dus dat Nsterk = Nzwak^(1,8) en niet Nzwak^(1,5). Dat betekent dat de aanname dat de radiobronnen gemiddeld allemaal even helder zijn en gelijkmatig verspreid over de ruimte, niet klopt, en dat ofwel de intensiteit, ofwel het aantal per volume zou afnemen met de afstand.
Het wiki-artikel stelt dat volgens de steady-statetheorie de intensiteit niet afneemt. Dit is echter m.i. onjuist. De steady-statetheorie is immers, net als de big-bangtheorie, gebaseerd op een uitdijend heelal. Beide theorieën moesten de Hubble-relatie kunnen verklaren. Welnu, in een uitdijend heelal hebben we te maken met van ons af bewegende bronnen, dus met Doppler-roodverschuiving, dus met bronnen die zwakker worden naarmate de afstand toeneemt. Ik kom dus tot de conclusie dat de steady-statetheorie wel degelijk consistent is met de waargenomen "richtingscoëfficiënt".
Overigens zijn de microgolfachtergrondstraling en de verhoudingen tussen de lichtste elementen wel verschijnselen die de steady-statetheorie falsifiëren. Er is dus geen reden om deze theorie nog serieus als heelalmodel te overwegen.