Is de Maan net zo oud als de aarde, en waar komt de Maan vandaan ?
1.5K
1.5K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Het beste antwoord
Twee manen?
Maar als de maan dan niet uit de aarde is geboren en ook niet door de aarde is geadopteerd, waar komt hij dan wél vandaan? Sterrenkundigen menen sinds medio jaren zeventig het antwoord op deze vraag te kennen: de maan is het product van een botsing waarbij de aarde kort na haar ontstaan, vierenhalf miljard jaar geleden, betrokken is geweest. Bij deze grote botsing zou (ijzerarm) materiaal uit de aardmantel in een baan om de aarde zijn geslingerd, om vervolgens samen te klonteren tot een nieuw hemellichaam: de maan. Zo'n botsing is niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt, want in de begindagen van ons zonnestelsel wemelde het overal van de kleinere en grotere planeten en planetoïden, die elk hun eigen baan om de zon trachtten veilig te stellen.
Recente computersimulaties door de Japanse planeetdeskundige Shigeru Ida en zijn Amerikaanse collega's Robin Canup en Glen Stewart laten voor het eerst in detail 'zien' wat zich vier miljard jaar geleden op en rond onze planeet moet hebben afgespeeld. Het belangrijkste resultaat van deze wetenschappelijke 'tekenfilm' is dat de materie die uit de aarde werd geslingerd weliswaar heel snel (binnen een jaar!) kan samenklonteren tot een maan, maar dat het ook een heel slordig bouwproces is. Lang niet al het materiaal is uiteindelijk ook daadwerkelijk in de maan terechtgekomen.
Het puin dat na de grote botsing in een baan om de aarde draaide, vormde een brede schijf om de planeet, vergelijkbaar met het ringenstelsel van Saturnus. De materie in het binnenste gedeelte van de puinschijf -- 60 tot 85 procent van het totaal -- kon niet samenklonteren door de getijdenwerking van onze planeet, en viel na verloop van tijd terug op aarde. De maan moet dus zijn ontstaan uit de materie die zich meer aan de buitenrand van de schijf bevond.
Het meeste puin kwam uiteindelijk dus weer op aarde terecht, en dat betekent dat er bij de botsing veel meer puin moet zijn ontstaan dan tot nog toe werd aangenomen. En dat betekent weer dat het object dat met de aarde in aanraking kwam ook veel groter was. Gingen eerdere berekeningen ervan uit dat de indringer qua grootte en gewicht vergelijkbaar was met de planeet Mars, volgens Ida en zijn collega's zou hij twee tot drie maal zo zwaar moeten zijn geweest.
De onderzoekers hebben overigens meer dan één scenario doorgerekend. Zevenentwintig...................lees verder zie bron.
(Lees meer...)
Maar als de maan dan niet uit de aarde is geboren en ook niet door de aarde is geadopteerd, waar komt hij dan wél vandaan? Sterrenkundigen menen sinds medio jaren zeventig het antwoord op deze vraag te kennen: de maan is het product van een botsing waarbij de aarde kort na haar ontstaan, vierenhalf miljard jaar geleden, betrokken is geweest. Bij deze grote botsing zou (ijzerarm) materiaal uit de aardmantel in een baan om de aarde zijn geslingerd, om vervolgens samen te klonteren tot een nieuw hemellichaam: de maan. Zo'n botsing is niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt, want in de begindagen van ons zonnestelsel wemelde het overal van de kleinere en grotere planeten en planetoïden, die elk hun eigen baan om de zon trachtten veilig te stellen.
Recente computersimulaties door de Japanse planeetdeskundige Shigeru Ida en zijn Amerikaanse collega's Robin Canup en Glen Stewart laten voor het eerst in detail 'zien' wat zich vier miljard jaar geleden op en rond onze planeet moet hebben afgespeeld. Het belangrijkste resultaat van deze wetenschappelijke 'tekenfilm' is dat de materie die uit de aarde werd geslingerd weliswaar heel snel (binnen een jaar!) kan samenklonteren tot een maan, maar dat het ook een heel slordig bouwproces is. Lang niet al het materiaal is uiteindelijk ook daadwerkelijk in de maan terechtgekomen.
Het puin dat na de grote botsing in een baan om de aarde draaide, vormde een brede schijf om de planeet, vergelijkbaar met het ringenstelsel van Saturnus. De materie in het binnenste gedeelte van de puinschijf -- 60 tot 85 procent van het totaal -- kon niet samenklonteren door de getijdenwerking van onze planeet, en viel na verloop van tijd terug op aarde. De maan moet dus zijn ontstaan uit de materie die zich meer aan de buitenrand van de schijf bevond.
Het meeste puin kwam uiteindelijk dus weer op aarde terecht, en dat betekent dat er bij de botsing veel meer puin moet zijn ontstaan dan tot nog toe werd aangenomen. En dat betekent weer dat het object dat met de aarde in aanraking kwam ook veel groter was. Gingen eerdere berekeningen ervan uit dat de indringer qua grootte en gewicht vergelijkbaar was met de planeet Mars, volgens Ida en zijn collega's zou hij twee tot drie maal zo zwaar moeten zijn geweest.
De onderzoekers hebben overigens meer dan één scenario doorgerekend. Zevenentwintig...................lees verder zie bron.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Andere antwoorden (2)
De breedst gedragen theorie op dit moment, is dat de maan ontstaan is vanuit een impact van de jonge aarde met een ander, kleiner hemellichaam (Theia), die in dezelfde baan om de zon draaide. Ik zeg kleiner, maar volgens berekeningen zou Theia ongeveer het formaat van Mars hebben gehad.
Theia en de aarde zouden dus dezelfde baan gedeeld hebben, wat leidde tot een instabiele situatie, waarin Theia uiteindelijk op de aarde plofte. Dit zou Theia volledig vernietigd hebben, en een deel van de aardkorst hebben verwijderd. De kern van Theia zou dan grotendeels versmolten zijn met die van de aarde, terwijl de aardkorst, alsook de korst van Theia, dan de maan zouden hebben gevormd.
Bewijzen die deze richting op wijzen zijn dat de maan een relatief kleine ijzerkern heeft voor een terrestrisch hemellichaam, terwijl de ijzerkern van de aarde juist weer relatief groot is. Tevens is er in maansteen geconstateerd dat de zuurstofisotopen grote gelijkenis vertonen met wat op aarde gebruikelijk is. Verder is uit computermodellen gebleken dat specifieke impactomstandigheden redelijk natuurlijk zouden leiden tot de eigenschappen die het aarde-maan systeem tegenwoordig vertoont.
De theorie heeft nog een aantal problemen waaraan verder gewerkt wordt, maar momenteel is dit waar de consensus naar lijkt te gaan.
(Lees meer...)
Theia en de aarde zouden dus dezelfde baan gedeeld hebben, wat leidde tot een instabiele situatie, waarin Theia uiteindelijk op de aarde plofte. Dit zou Theia volledig vernietigd hebben, en een deel van de aardkorst hebben verwijderd. De kern van Theia zou dan grotendeels versmolten zijn met die van de aarde, terwijl de aardkorst, alsook de korst van Theia, dan de maan zouden hebben gevormd.
Bewijzen die deze richting op wijzen zijn dat de maan een relatief kleine ijzerkern heeft voor een terrestrisch hemellichaam, terwijl de ijzerkern van de aarde juist weer relatief groot is. Tevens is er in maansteen geconstateerd dat de zuurstofisotopen grote gelijkenis vertonen met wat op aarde gebruikelijk is. Verder is uit computermodellen gebleken dat specifieke impactomstandigheden redelijk natuurlijk zouden leiden tot de eigenschappen die het aarde-maan systeem tegenwoordig vertoont.
De theorie heeft nog een aantal problemen waaraan verder gewerkt wordt, maar momenteel is dit waar de consensus naar lijkt te gaan.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Er was een object met de grootte van mars die op de aarde insloeg.De brokstukken vlogen rond de aarde door de zwaartekracht en klonterden dan samen.De aatde was nog een bal van vloeibaar gesteente toen hij geraakt werd door dat object.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden