Is het een toegevoegde waarde om kinderen te testen zodat ze onderwijs om maat krijgen.?

Volgens mij moet je je kind alleen testen, als er aanleiding voor is. Dit om te voorkomen dat je kind onnodig word belast.
Daarnaast is het niet meteen zo dat je een kind op een speciale school moet zetten, dit kan namelijk ook negatief uitpakken. Probeer eerst in het normale circuit mee te draaien.

Persoonlijk ben ik erg tegen speciale scholen voor hoogbegaafde kinderen, en ik ben erg blij dat het nog niet bestond toen ik jonger was. Je leert daar namelijk niet echt hoe je moet omgaan met kinderen die langzamer zijn/moeite hebben met de opgave. Dat heb ik wel geleerd, en dat heeft me wel geholpen om normaal te kunnen functioneren. Anders moet je eigenlijk ook naar een aparte middelbare school, en die zijn er nauwelijks.

Voorheen bestonden er scholen voor Speciaal Onderwijs, dus voor kinderen met een stoornis, maar wel normaal begaafd. Dit type school zal ook wel zijn afgeschaft in het kader van Samen naar school. Hetgeen ik een van de allerslechtste ontwikkelingen vind in ons onderwijssysteem.
Maar ik begrijp dat er toch wel scholen zijn, die een vorm van Speciaal Onderwijs geven, maar nu zijn er ook kinderen van een lager niveau tussen.
Het aangepaste onderwijs is er dus toch wel.
De kortste weg om op het juiste schoolmodel terecht te komen is een test via een schooladviesbureau.
Vaak krijgen kinderen een zg rugzakje, geld voor een remedial teacher zodat ze op de gewone school kunnen blijven. Ik ben daar absoluut geen voorstander van. Het kind blijft een buitenbeentje op de school en zit altijd met achterstanden. Op een school speciaal onderwijs is er meer tijd en is het kind gewoon een van de kinderen.

Zolang daar geen aanleiding toe is, bezoeken kinderen geen ander onderwijs dan het normale basisonderwijs.
Wanneer tijdens de basisschooltijd via observaties en aansluitend onderzoeken wordt ontdekt dat het kind een stoornis of afwijking heeft waarmee het binnen de reguliere basisschool niet voldoende geholpen kan worden, is het advies verwijzing naar speciaal onderwijs.

In de praktijk geldt dit bv niet voor kinderen met adhd of dyslexie: Deze kinderen moeten in het gewone onderwijs opgevangen kunnen worden.
Kinderen met zware autistische problemen of met een verstandelijke of lichamelijke beperking komen meestal wel in het speciaal onderwijs terecht omdat ze daar eenvoudigweg beter en meer toegespitst onderwijs kunnen ontvangen in kleinere groepen.
Als in het gewone onderwijs wordt ontdekt dat een kind hoogbegaafd is kan het, als de ouders dat wensen, op een Leonardoschool worden geplaatst.

Kortom: Het uitfilteren van gewenste of noodzakelijke verwijzing naar aangepast onderwijs vindt plaats in de basisschooljaren.
Een jong kind testen op 'niveau' is onzin: Waar test je dan op? Veel afwijkingen of stoornissen komen vaak pas in de loop van de basisschooljaren aan het licht.
Wel zijn er andere soorten tests die binnen de basisschool kunnen worden gedaan om het kind sneller in het zadel te helpen, bijv. een onderzoekje naar het beheersen van Nederlandse taal.

Kinderen die een normale ontwikkeling doormaken zijn m.i. niet extra gebaat bij een groep met uitsluitend een niveau. Dat is in het gewone basissonderwijs ook niet het geval. Van samenwerken en elkaar helpen leer je immers ook veel.

Ik vind het gevaarlijk om een kind gelijk te testen. Ze zullen , dan nog maar 3 jaar zijn, en kunnen zich nog volop ontwikkelen. Ik vind dat er meer aandacht moet komen op de reguliere school voor. Kinderen worden nu getest als er tegen problemen aan gelopen wordt, maar dat moeten de ouders wel willen. Wij zitten met onze zoon in zo'n traject, maar er zal minimaal 1 jaar voorbij zijn voordat allesis in kaart is gebracht en we weten wat we misschien er aan kunnen gaan doen.Volgens mij kan dit veel sneller, en hij is zeker niet de enige in zijn klas.

Het etiketjes op kinderen plakken gebeurt al genoeg en is geen goede zaak. Een kind is nog volop in ontwikkeling en een test is slechts een momentopname.

Nu is het regulier basisonderwijs inderdaad niet voor iedereen geschikt, maar de ontwikkeling van de kinderen wordt wel gevolgd en als een kind echt om de een of andere reden uit de boot tracht te vallen, is het op dat moment belangrijk dat de juiste hulp geboden wordt. Dit kan inderdaad een of andere vorm van speciaal onderwijs zijn.

Kinderen leren ook veel van elkaar, dus als we alle kinderen met een bepaalde 'afwijking'bij elkaar in een hokje gaan stoppen, krijgt dit gedrag veel aandacht en wordt soms zelfs versterkt. Zolang een kind dus op een reguliere basisschool kan functioneren, is het beter af. Het is dan een 'gewoon' kind en kan met een beetje extra hulp functioneren als andere kinderen. Het heeft dan gewoon vriendjes en vriendinnetjes in de buurt waar het mee kan spelen en wordt niet met een speciaal busje opgehaald om naar een speciale school te gaan.

Voor mij is het allergrootste nadeel de etikettering: Hij gaat naar het autistenschooltje, zij naar het ADHD schooltje en weer een ander naar de dyslectenschool. Als de kinderen nu en bepaald leerprobleem hebben, leren ze daar vaak heel goed mee omgaan en groeien er vaak zelfs overheen. Als je eenmaal naar een dyslectenschool bent geweest, komt dit later ook op je CV. Je komt nooit meer van dit etiket af.

Kinderen kunnen het beste als zo 'normaal mogelijke' kinderen opgroeien. Passen ze echt niet binnen het reguliere onderwijs, is er voor hen het speciaal onderwijs. Voor de 'hoogbegaafde' kinderen, zorgen de ouders wel. Die willen eigenlijk niets lever dan dat het etiketje 'hoogbegaafd'op hun kind wordt geplakt. Maar als je eenmaal op een school voor hoogbegaafden zit, zijn de verwachtingen hoog en als kind moet je daar wel aan zien te voldoen.

Het is natuurlijk goed dat er speciaal onderwijs is voor kinderen die niet aan hun trekken komen binnen het reguliere onderwijs, maar voor een kind is het het beste als het 'gewoon' is en als 'gewoon' behandeld wordt.

Onderwijs op maat voor ieder kind is natuurlijk niet mogelijk.
Want naast de enorme hoeveelheid aan "stoornissen" die kinderen tegenwoordig kunnen hebben zijn er gewoon ook enorme verschillen in de manier waarop kinderen zonder enkel gedrags- of leerprobleem zich ontwikkelen.
In iedere klas zitten er kinderen die sneller zijn en kinderen die veel meer moeite hebben met de stof.

In principe ben ik een voorstander van het samen naar school principe. In de maatschappij, na je schoolcarrière, zul je het tenslotte ook moeten rooien met alle mensen om je heen, en krijg je je werk of je omgeving niet op maat aangeleverd.

Toch wil ik hierbij wel een kanttekening plaatsen. Kinderen met een gedragsstoornis, zoals een vorm van autisme (of ADHD) redden het niet altijd allemaal binnen het regulier onderwijs. Dat heeft niet per se iets te maken met hun IQ, of hun vaardigheden om iets te leren, maar met het feit dat zij door hun gedragsstoornis moeite hebben om in de normale schoolomgeving mee te kunnen komen. Ook het rugzakje, waarbij de school geld krijgt voor extra begeleiding en/of hulpmiddelen helpt dan niet altijd. Een kind met autisme bijvoorbeeld heeft structuur nodig en duidelijk overzicht. Een klas met 25 of soms meer kinderen heeft dat niet. Ook niet iedere leerkracht kan hier goed mee omgaan. Zodra het kind dan dreigt te verzanden moet er wel ingegrepen worden.
Dit geldt voor zowel de basisschool als de middelbare school.

Ik heb zelf een zoon met syndroom van Asperger, die het normale basisonderwijs heeft doorlopen en nu op een normale middelbare school zit. Echter, momenteel is het verloop van zijn schoolcarrière vrij onzeker, omdat hij bepaalde (sociale) vaardigheden mist, terwijl zijn IQ tamelijk hoog is.
Daarnaast heb ik een neefje dat hoogbegaafd is. Hij heeft al een klas op de basisschool overgeslagen, en is nu weer een van de besten van zijn groep. Maar zijn verveling werkt niet altijd goed hanteerbaar gedrag in de kaart, de school kan hem qua stof niet veel meer bieden en nog een klas laten overslaan is geen goede optie. Dat is de reden dat mijn schoonzus zich gaat oriënteren op een eventuele Leonardoschool.