Hoe kan je het beste omgaan met de angsten van een ander?

Maak zelf een mogelijke opening voor een oplossing.
Probeer niet boven ze te staan, maar stel je gelijkwaardig op, het verleden verander je toch nooit, de toekomst wel.
Af en toe een belletje plegen is een begin, een opening.

tja, jezelf zijn/ blijven bij je ouders. dat is een van de moeilijkste opgaven in het leven. ze helpen (want ik neem aan dat je ze wel wilt helpen om het leven voor henzelf gelukkiger te maken), zonder je verantwoordelijk te voelen. ze loslaten zonder ze uit het oog te verliezen.

mijn ervaring is dat je om om te kunnen gaan met de angsten van een ander, naar je eigen angsten moet kijken. op het moment dat je je eigen angsten overwonnen hebt en dus een zelfverzekerd persoon bent, je niet meer geraakt, vermoeid of geirriteerd kan worden door je de angsten van een ander. (dat is bij je ouders het moeilijkst van iedereen). je zegt dat je zo min mogelijk contact met ze hebt door hun angsten. is dit hetgene wat je ZELF echt wilt? of is het meer een vlucht?

De oplossing is het misschien niet maar ik begrijp uit je verhaal dat een te intensief persoonlijk contact erg moeilijk voor je is.
Wat je kunt doen en ook al woon je in de buurt is een stapel leuke kaarten kopen met postzegels en 2x in de week een kaartje sturen.
Ze hoeven zich dan pas echt zorgen te maken als ze een hele week geen kaart hebben gehad.
Sterkte ermee!

Lijkt mij dus helemaal verkeerd, al die kaartjes zoals voorgesteld. Een kaart hoeft maar 1 keer kwijt te raken en de ouders zitten in zak en as.
Zo ook geen telefoontjes afspreken op bepaalde tijden.
Je bent volwassen (neem ik aan) en kunt je eigen boontjes doppen. Al die tegemoetkomingen van bellen als je thuis bent, kaartjes en andere "bewijzen van leven"kom je nooit meer vanaf. Op die manier moet je als je 60 bent nog verantwoording aan je ouders afleggen.
Klinkt misschien hard, maar in dit geval is het niet egoistisch om aan jezelf te denken.

Toegevoegd na 2 uur:
Ik heb zo het idee dat de angsten van je ouders niet zozeer angsten zijn, maar onwil om jou los te laten en je eigen leven te laten leiden.

ze moeten dit zelf oplossen en niet bij iemand anders [bij jou b.v.].
van al die nare gedachten van ze,hoeveel daarvan is werkelijkheid geworden.
zo moet je het een beetje sturen ,ze moeten dus zelf dingen gaan inzien en relativeren.

Het gaat hier niet om angsten van een ANDER; maar om de angsten van je ouders! De gedachten die zij hebben, zoals jij ze beschrijft vind ik niet zo erg extreem als jij ze benoemt. Ook al ben je volwassen en leidt je je eigen leven; je blijft wel hun kind. Ik denk ook wel eens; stel dat er iets met mijn dochter gebeurt, en ik hoor dat pas later. Ik vind deze gedachten niet zo extreem eerlijk gezegd. Je hebt het ze zelf gevraagd. Ik denk ook wel eens; stel dat mijn dochter in de douche uitglijdt en met haar hoofd tegen de wastafel valt... Dan ligt ze misschien wel 1 of 2 dagen op de badkamer. Natuurlijk houdt zoiets me niet dagelijks bezig, maar ik denk dat veel ouders wel eens dit soort gedachten hebben; zeker als hun kind alleen is, of vaak alleen is. Ik ben eigenlijk benieuwd of je zelf kinderen hebt. Soms word je als ouder bevangen door dit soort angsten; en als ze dan ook nog lang niets van je horen. Misschien begrijpen ze niet zo goed waar jij mee bezig bent.

Dit is heel erg moeilijk... Ik heb zelf een angststoornis (zij het op een ander vlak) en ik weet dat hoe anderen ook hun best doen de angsten weg te nemen het gewoon niet lukt... Omdat die bepaalde gedachtengang er zo diep in zit en een gewoonte is geworden... Ik denk dat je af zult moeten stappen van het idee dat jij hun kunt geruststellen, dat kun je niet... Als hun bang zijn dat jij bijvoorbeeld dood in jouw woning ligt kun je ze bellen, dan weten ze dat je nog leeft maar 10 minuten later hebben ze waarschijnlijk al weer een andere angst opgepikt en zo blijf je bezig... Hun gerust stellen zal daardoor eerder de angst in stand houden dan dat het het probleem wegneemt... Je zegt het zelf heel goed, je probeert uit hun greep te zijn door zo min mogelijk contact te hebben met ze... Dit is voor beide partijen niet bevordelijk en iedereen verdiend een goede omgang met zijn of haar ouders zonder een dergelijke last te dragen te krijgen... Hoe staan jouw ouders hier zelf in? Erkennen zij hun angst? Ik denk dat in dit geval de enige mogelijkheid is om als eerste hier open en eerlijk met je ouders over te praten en zonder verwijten te vertellen wat je dwars zit... Als er daarna nog geen verbetering is dan zou ik zelf kiezen voor een gesprek met een psychooog erbij die van al jullie kanten het verhaal hoort en misschien kan helpen om de onderlinge verstandhoudingen te herstellen en uiteraard ook te helpen bij de angsten van jouw ouders... Ik zou dit doen voordat het werkelijk uit de hand loopt en je besluit helemaal geen contact meer te willen of iets in die trant... En niet alleen voor nu, ook voor later als je bijvoorbeeld kinderen krijgt... Lijkt me belangrijk dat er dan toch een goede omgang is...

Het is niemands schuld, jij kunt hier niets doen aan hun angsten en zij zelf hoogstwaarschijnlijk ook niet... Wat wel mogelijk is om samen te proberen deze situatie normaal te krijgen...

Heel erg veel sterkte...

In de eerste plaats lijkt het me dat jouw ouders elkaar in negatieve zin beïnvloeden met hun angsten. De een maakt de ander nog banger dan hij toch al was. Jij kunt daar gewoon niets aan doen en jij bent ook niet de oplossing. Zij zouden dit psychische probleem zélf moeten aanpakken, wat ze dus nooit gaan doen gezien hun leeftijd en het niet open staan voor gesprekken met een hulpverlener zoals je zelf al hebt aangegeven. Je zit dus met het gegeven dat je ouders zo zijn. Ik zou zeggen, leg je erbij neer. Probeer niet ze van hun angsten af te helpen want dat is verspilde energie. Neem ze zoals ze zijn en leg het gewoon naast je neer. Je bent bezig aan jezelf te werken. Ga daarmee door; doe gewoon je ding. En ga jezelf niet forceren met extra kaartjes en telefoontjes en weet ik veel wat wat je eigenlijk tegenstaat. Jij accepteert dat ze bang zijn en zij moeten accepteren dat jij hun angst niet kunt wegnemen, maar dat zij daar zelf aan zouden moeten werken. Als ik jou was zou ik ze dat dan ook zeggen.

Vele goede suggesties zijn al gegeven. Misschien kan het volgende een aanvulling hierop zijn.

De angsten van je ouders betreffen niet zozeer jou, maar hun eigen angsten die ze op jou projecteren, Het is zoals je weet makkelijker naar een ander te kijken of over een ander te hebben dan naar/over jezelf.
Daarin, dus je ouders hiervan bewust maken, kun je een duidelijke rol spelen.

Heb niet het gevoel dat je verantwoordelijk bent voor het gevoel van je ouders. Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet meevalt maar zie dit als de les van je ouders. Je kunt ze op weg helpen maar het is aan hun dit ook aan te willen pakken.

Op een gegeven moment, jouw moment, is het genoeg geweest en heb je er je best aan gedaan en sluit je het af, om zelf verder te kunnen. Dat niet inhoud dat je ze niet meer bezoekt, uiteraard.

Hoe moeilijk [maar rechtvaardig en liefdevol] kan het leven soms voor ons zijn...

Kan je 1 ding zeggen je kan andere mensen niet van hun angsten af helpen dat moeten ze zelf doen.
Het enige wat je moet doen is aan jezelf werken.
Als jou probleem voor jezelf is opgelost kan je er ook beter tegen om af en toe bij hun langs te gaan .
Het blijven toch je ouders.
En hun gedachten gang is niet reeel.Er gebeuren zoveel dingen in de wereld dan kan je niets meer doen.

Ik kan me voorstellen dat de angst van je ouders (en andere dierbaren) enorm verstikkend kunnen zijn.
Je mag geen slaaf worden van de neurose van de ander, dan heb je er een slachtoffer bij.
Toch hebben je ouders een verwachting die je niet (langer) kan invullen / voeden.
Derhalve zul je je misschien wat meer los moeten maken van je empathie voor je ouders.
Als volwassen man is het zaak je eigen leven op te bouwen en dan is het niet handig als je ouders zich met overbezorgdheid en verwijten over vermeende inattentie je space claimen die je zelf nodig hebt.
Dat is hun best uit te leggen.
Toch zul je de cultuur niet plotseling kunnen doorbreken, dat begrijpen je ouders niet.
Als je je ouders verteld dat je een goede opvoeding gehad hebt en mede daarom jezelf goed kunt redden doe je twee dingen tegelijk, je geeft hun waardering en je wijst hen op dat ze op deze inzet en investering in jou moeten vertrouwen.
Je moet je eigen leven kunnen leiden.
Je blijft je leven lang hun zoon , maar niet een kind.
Sommige ouders krijgen dat maar moeilijk tussen hun oren.
Een te sterke beantwoording van hun verwachting maakt het erger, dus uitsluipend minderen.
Dit met respect voor zowel je eigen gevoel als voor dat van hen.
Ook in liefde mag je neen zeggen tegen verstikking.
"Indien u vrij kunt worden, wordt dan vrij"
Ik zal je niet hoeven zeggen uit welk boek dit citaat komt.

In de kern wordt er dit gezegd: " kind, laat eens wat meer van je horen, we zien en merken dat het niet zo goed met je gaat, en maken ons daarover zorgen!"

Als je dat weet, kun je reageren: "mam en pap, je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben niet suicidaal, ik ga gewoon door een hoop oud zeer heen en daarom neem ik wat meer afstand, gun me de ruimte om hier mee om te gaan, het komt vanzelf wel weer goed"

Vlucht niet weg van de 'angsten' van de 'anderen'... hierdoor wordt alles juist uit zijn proportie geblazen.
Wanneer je vlucht, ben je zelf ook ergens bang voor.
Ga er mee om, ze hebben je lief en zien echt wel waar jij doorheen gaat. Het is echter wel JOUW ding..zij staan aan de zijlijn.
Het is goed om (al is het heel summier enige informatie over je situatie te delen).
Je hoeft niemand zijn angsten te ontnemen, ze zijn er nu eenmaal. Je kunt ze wel helderheid verschaffen. Wanneer zij weten dat jij hier zelf voor kiest, zullen ze jouw manier wel moeten respecteren.

Overigens, je ZIT niet in de greep van welke angst dan ook. Dat is een metafoor.. Kijk goed, zit je vast? Nee, alleen de 'mind', zit vast, gelukkig maar, dan zit je hoofd vast op je romp!

Succes!

De enigste oplossing is om je verleden los te laten, laat los, wat gebeurd is gebeurd, kijk er met een liefdevolle blik naar, leer van de fouten die gemaakt zijn, en richt je blik op de toekomst.
Door er los van te komen kun je er ook weer zijn voor je ouders, die net zoals jij ook gewone mensen zijn met hun goede dingen en hun fouten.
Zo zul je niet beinvloed worden door hun angsten en zorgen, want je staat er los van.
Je wil er graag zijn voor je ouders, en kan zo de liefde schenken waar ze eigenlijk om hunkeren.
Dit is een stukje meesterschap wat je dan verwerft.
Later als ze er niet meer zijn, kun je tevreden terugblikken, in de wetenschap dat je je plicht gedaan hebt, en zo ook makkelijker om los te laten.

Compleet onherkenbaar dit verhaal. Een telefoontje os toch zo gepleegd?

Lastig probleem. En ook wel herkenbaar. Ik heb een overmatig angstige moeder, waarmee ik ook moeite heb gehad (en nog wel eens heb) om mee om te gaan.

Ik denk dat je al op de juiste weg bent door te beseffen dat de angst hun gevoel is. Je zegt namelijk zelf al:

"Ik wil dus niet de oplossing zijn om hun van hun eigen angsten te bevrijden."

Daarmee geef je aan dat je het goed met jezelf voor hebt. Je bent stappen aan het ondernemen om je niet meer verantwoordelijk te willen voelen voor andermans gevoel.

Echter, je zegt in het begin van je vraag:

"En ze geven mij het gevoel dat 'ik' die angsten moet wegnemen."

Daar maak je mijns inziens een denkfout. Hier dien jij verantwoordelijkheid te nemen voor jouw eigen gevoel. Zij geven jou niet dat gevoel. Jij ervaart het als zodanig. Het is jouw gevoel. Jij voelt je kennelijk overmatig verantwoordelijk voor hun gevoel.

Zoals ik op een eerdere vraag van je ook al eens heb geantwoord:
Je inlevingsvermogen/sensitiviteit is een krachtige eigenschap, maar tegelijkertijd je achilleshiel, omdat het je beeld vertroebelt over wiens gevoel wiens verantwoordelijkheid is. Je vereenzelvigt je teveel met andermans gevoel en voelt je daar dus ook verantwoordelijk voor. Maar jij hebt geen controle over andermans gevoel. En dat moet je ook niet willen mijns inziens. Jij hebt alleen controle over jouw eigen gevoel, en kan dus de keuze maken om je niet continu verantwoordelijk te willen voelen voor andermans gevoel.

De angsten van jouw ouders zijn hun verantwoordelijkheid.
Het gevoel om de angsten bij jouw ouders weg te willen nemen is jouw verantwoordelijkheid.


Als kind van een overmatig angstige ouder begrijp ik goed hoe bekneld je je kan voelen door deze angsten. Het zou mij ook niet verbazen als de angsten bij jouw ouders gepaard gingen met een zeer afhankelijke houding van jouw ouders (hoe subtiel ze dit ook hebben weten in te kleden). Vooral die afhankelijke houding is tijdens jouw opvoeding zo in jouw systeem gaan zitten, dat jij je vermoedelijk overmatig verantwoordelijk bent gaan voelen voor andermans gemoedstoestand.

Maar nu je volwassen bent ben je in staat onafhankelijker te worden en te gaan denken, en in te gaan zien waar daadwerkelijk de verantwoordelijkheden voor individuele gevoelens liggen.

Hoop dat je hier wat aan hebt. Succes!