Mag je indirect trots zijn op jezelf?

Dat is heel menselijk. Je moet ook af en toe trots zijn op jezelf. Of dat nou direct of indirect is.

Het wordt wel een probleem als je doorslaat. Je hebt soms van die ouders die niks anders te vertellen hebben dan, hoe goed hun kinderen wel niet zijn. Pfff..om moe van te worden.

Volgens mij zijn ouders altijd trots op hem kinderen.. Ouders hebben het ook liever over hem kinderen dan hun partner in het algemeen. dus ja, ouders mogen wat mij betreft in de meeste gevallen dan ook wel trots zijn op hun kind.. is toch een soort van eindproduct waar je je liefde, ziel en warmte hebt in gestopt om je kind zover te krijgen..

ik ben super trots op mijn dochtertje van 2,5 jaar.
hoe zij speelt, hoe vriendelijk zij is, hoe sociaal, hoe netjes ze kan delen en jaaaa dat heeft ze wel van mij geleerd, maar ik ben dan niet trots op me eigen, wel op haar.

Met jouw voorbeeld ga je er van uit dat je niet trots kan zijn op je kind, zonder dit eigenlijk aan jezelf toe te kennen.
Daar ben ik het niet mee eens.
Ik denk dus dat het niet bestaat om indirect trots te zijn op jezelf. Je bent dan trots op jezelf én op je kind.
Het zou dus wel mogen maar volgens mij klopt het niet.

Ja dat mag. Je steekt er een hoop liefde, zorg en.tijd in, en niet te vergeten je genetisch materiaal. Als mensen mij wel eens een compliment maken over mijn kinderen, is mijn reactie dan ook: 'Ja leuk he, hebben we helemaal zelf gemaakt!' Dat neemt niet weg dat een heleboel dingen niet 'maakbaar' zijn en een kind geen eigendom of statussymbool is, maar een uniek mens.

Eerst je vraag.
Ja, je mag indirect trots zijn op jezelf.
Je mag zelfs ook heel direct trots zijn op jezelf.

In jouw voorbeeld mag het ook.
Ouders mogen trots zijn op hun kinderen en ik vind het niet zo erg als dat indirecte trots naar zichzelf inhoudt.

Echter:
Ouders moeten beseffen dat een kind ook een eigen karakter meekrijgt.
Als die trots zich voornamelijk op zichzelf richt, dan ontkennen zij de eigen aard van het kind,
en dat is niet goed.
Als dat "trots zijn" ontaardt in zwetsen en opscheppen,
dan deugt het niet.

Alle antwoorden gaan nu over ouders en kinderen, maar ik kan me nog een situatie voorstellen, waarbij je best trots mag zijn, al zou je het indirect kunnen noemen : nl als je iemand die een verslavingsprobleem heeft zover kunt krijgen, dat hij/zij toegeeft het gebruik van het verslavende middel niet meer in de hand te hebben.
Zo'n gesprek is alles behalve gemakkelijk, en moet met de nodige fijngevoeligheid, maar toch ook een bepaalde mate van onverzettelijkheid gevoerd worden.
Het is nu eenmaal zo, dat er veel hulp is om een verslaafd iemand te helpen, maar dit kan altijd pas gebeuren, als diegene toegeeft een probleem te hebben, waar hij/zij niet meer zelf uitkomt.

Als iemand dan een nieuwe weg is ingeslagen, en er sociaal en lichamelijk weer bovenop begint te klimmen, vind ik, dat je natuurlijk supertrots bent op degene die die prestatie levert, maar je mag jezelf óók een schouderklopje geven, want het alternatief zou zijn, dat diegene nog steeds in een hopeloze en uitzichtloze toestand zou zijn.

Wij kregen onze kleindochter, toen 3 maanden jong een weekendje te logeren,omdat haar ouders andere verplichtingen hadden. Zondagochtend om half 19 liepen wij als grootouders met haar te wandelen. Na verloop van tijd verwonderden wij ons er zeer over dat niemand in de kinderwagen keek om haar te bewonderen, want zo mooi vonden we haar!
Zo trots kan je zijn op je kleindochter je kinderen en indirect op je zelf. En dat mag, dat is menselijk en geeft voldoening.

De wijze waarop de de indirecte trots beschrijft, is niet eens zozeer een verdienste, die goede herenen hebben ook zij weer GEKREGEN en doorgegeven aan jou. Dus is het meer een kwestie van doorgeven wat je zelf ontvangen hebt.
Als ouders HOOR je je kinderen een liefdevolle opvoeding te geven.
Mag je dan niet trots zijn als je kinderen het goed doen? NATUURLIJK WEL.
Je deelt mee in de vreugde van hun succes waareen je een aandeel gehad hebt.
Een belangrijk aandeel is echter ook de prestatie en motivatie van je kinderen zelf.
Zolang je niet hun verdienste in het resultaat veronachtzaamt, is gedeelde trots, maar vooral blijdschap zeker op zijn plaats.
Laat vooral ook AAN JE KINDEREN ZELF merken dat je trots op hen bent.
Het is voor kinderen frusterend te horen dat hun ouders zeer trots op hen zijn , maar dat niet aan hun kinderen zelf laten merken.
Zelf kom ik uit laatstgenoemde cultuur maar probeer dat niet te continueren naar mijn kinderen toe.
Ik ben trots op hen en dat laat ik ze merken ook.
Als je iets bijzonders bereikt heb , mag je daar gerust blij om/trots op zijn maar ik realiseer me daarbij altijd dat ik daarin door de omstandigheden (anderen) mede toe in staat gesteld ben en het is dan ook meer een vorm van dankbaarheid naar diegenen die geholpen hebben.
Het delen van blijdschap verdubbelt de vreugde.
Als je trots bent op je kinderen zul je beseffen dat veel factoren samengevallen zijn die tot de goede resultaten geleid hebben.
Wanneer je alleen jouw aandeel daarin geeerd ziet, ben je in mijn optiek wat kortzichtig.

Tuurlijk waarom niet als je jezelf iet trots vind waarom zou iemand anders dan trots op jou moeten zijn?

Je mag altijd trots zijn.

maar indirect trots zijn is eigenlijk een hetzelfde als je schamen.