Kan het zijn dat de geest/ziel van de ingeslapen hond van mijn vader weer bij mijn vader is huis zit?

Het is aan de waarnemer of hij besluit dat een waarneming overeenstemt met de realiteit. Of een waarneming *daadwerkelijk* overeenstemt met de realiteit is natuurlijk geheel onafhankelijk van de beslissing van de waarnemer.

Soms is de waarnemer zich echter niet bewust van zijn beslissing

Sorry is zeg iets raars

Mijn vader zegt zelf dat het inderdaad de geest of ziel van de hond is, hij gelooft er zelf wel in, en ik ook een beetje (maar niet 100%). Ene kant geloof ik het wel, andere kant ben ik toch skeptisch.

Precies, zoals dat ook met een mensenziel kan voorkomen. +1

Dit zijn leuke beweringen in de trant van "het is nu eenmaal zo", of "ik geloof gewoon dat het zo is". Da's allemaal leuk en aardig. En iedereen mag natuurlijk geloven wat hij of zij zelf wil. De vraag blijft echter: hoe zit het nu *werkelijk*, los van iemands persoonlijke voorkeur? Om dat te ontdekken, is méér nodig dan "ik vind gewoon dat ...". Om verder te komen hebben we echte aanwijzingen nodig. Precies dat is wat consequent ontbreekt in de verhalen van de gelovigen.

Als het gaat over "gelovigen" en "ongelovigen" is het grappig te zien dat in beide groepen mensen zich persoonlijk schijnen aan te trekken als "hun waarheid" geweld wordt aangedaan. Een kruistocht lijken te voeren tegen andersdenkenden.
Mooi is daarom te zien zoals het ook kan en de vraagsteller zegt "Ene kant geloof ik het wel, andere kant ben ik toch skeptisch." Want wat was licht ook alweer, een golf of toch een deeltje?

Ik zie een traditionele redeneerfout, die je heel treffend verwoord. Wat je hier zegt is:
a)  ZOALS IK HET ZIE heeft elk dier een ziel.
b)  En DUS kan de vader de overleden hond waarnemen. Je projecteert dus jouw persoonlijke geloof op de werkelijkheid. De vader kan de hond waarnemen OMDAT jij denkt dat een dier een ziel heeft. Ik vind dat een nogal vreemde redenatie, eerlijk gezegd. Alsof de werkelijkheid zich zou richten naar jouw persoonlijke menig... In mijn visie is dat hoogmoed. Mijn benadering is dan ook precies tegengesteld: ik probeer de werkelijkheid te doorgronden, en pas mijn mening daarop aan. Ofwel: jij verandert de werkelijkheid zodanig dat die jouw mening volgt - iets wat in mijn ogen een hopeloze bezigheid is. Ik daarentegen verander mijn mening zodanig dat die de werkelijkheid volgt. Dat is veel bescheidener, vind ik, en dus realistischer.

En die laatste zin van jou vind ik dan weer arrogant. Immers net zo krom geredeneerd. "Dat is veel bescheidener, DUS realistische. "
Iets van pot en ketel? ;)

+ r ( die is weggevallen zie ik nu)

Wat is jouw mening: kunnen we beter uitgaan van onze eigen voorkeuren, en net doen alsof de werkelijkheid zich daarnaar voegt? Of zelfs *eisen* dat de werkelijkheid onze voorkeuren volgt? Of kunnen we beter uitgaan van de werkelijkheid, en accepteren dat die zich niet altijd aan onze voorkeuren houdt?