Hoe krijg ik meer balans tussen verstand en gevoel?

vaak de confrontaties opzoeken. Ik bedoel niet dat je moet gaan vechten, maar je kan wel bij mensen gesprekken uitlokken waarbij je naar jezelf moet luisteren, daar waar het verstand zijn beperkingen heeft gaat je gevoel verder.

Toegevoegd na 2 minuten:
en door het vaak tegen te komen, word je je steeds directer bewust van wat je gevoel erbij eigenlijk is. Eerst vind je je gevoel thuis pas, of als je in de auto zit. Maar door de loop van de tijd komt het steeds sneller, zo snel dat je het kan toepassen omdat je nog steeds met dat gesprek bezig bent. :)

Ik denk dat een coach jou kan helpen.. Deze mensen zijn gespecialiseerd in het luisteren naar jou vraag en het zoeken van antwoorden, samen met jou. Succes!

Om meer bij je gevoel te komen zou je kunnen gaan leren mediteren.
Een andere mogelijkheid is een cursus Mindfulness gaan doen.
Wat informatie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mindfulness

Waar je mee kunt beginnen is heel bewust voelen, in je lichaam. Bijvoorbeeld als je aan het douchen bent, de stralen voelen op je huid, waar zijn ze harder dan op andere plekken etc. Of bewust gaan ademen: je ogen dicht en dan heel bewust je adem volgen: door je neus of mond, door je longen het uitzetten van je ribben, het op en neer bewegen van je buik.
Hierdoor krijg je meer contact met je lichaam en met het voelen.
Nog een mogelijkheid, of een combinatie met bovenstaande, is bewuster voelen wat je vanbinnen voelt: dus bewuster bezig zijn met je emoties. Wat ervaar je als je bij bent, of boos, of verdrietig of..... vul maar in.
Je kunt je ervaringen ook opschrijven: dan ben je er dus heel erg in het nu mee bezig.

Dat kan allemaal in het begin vreemd zijn, omdat je het kennelijk niet bent gewend.
Succes!

Toegevoegd na 22 uur:
@guest 123456: Als aanvulling op mijn antwoord, ook na het lezen van je reacties hier en daar en als idee van Bastanovum:

Je schreef: "Het puur verstandelijk reageren doe ik omdat dat als kind de enige manier van overleven was".
Dan denk ik, dat het aanvaarden van hulp van deskundigen op gebieden waar jij nog geen raad mee weet essentieel is. Mede omdat je probleem in je jeugd is ontstaan en omdat je aangeeft misschien autisme te hebben.
Door hulp te vragen voor jezelf bij het verkrijgen van persoonlijke inzichten en handvaten help je jezelf, waardoor jij verder kunt. Waarom het wiel nog een keer uitvinden?

Soms ben je zelf je ergste vijand.... blijf je in een vicieus cirkeltje ronddraaien, waarbij je jezelf alleen maar steeds meer verliest.

Ik heb zelf dit proces lang gezien als een gevecht met mezelf, maar dat is het niet. Want dán ben en blijf je je eigen vijand.
Het is een proces van leren omdenken. Van leren niet tegen jezelf zijn, maar voor. Van jezelf leren opbouwen, niet afbreken. Van jezelf accepteren en aanvaarden, niet van vechten tegen. Met hulp!
En dat wens ik jou ook toe!

Toegevoegd na 22 uur:
Excuus voor de lange lap tekst........

Je moet iig voorkomen,dat je gevoel met je verstand op de loop gaat en vice vers eveneens .
Je geeft aan, dat het laatste nu het geval is.
Het is dan zaak,dat je niet te spontaan reageert op een onderwerp, maar het bedachtzaam beschouwt alvorens een antwoord te geven.
Probeer dus beide zijden er van te belichten,ook al zal het, vooral in het begin, moeilijk zijn. Succes er mee!

Je kunt makkelijker bij je gevoel komen door meer daarnaar te luisteren.Gewoon even opzij gaan staan wanneer je meteen even een antwoordt klaar hebt en even de lippen op elkaar.Even contact maken met jezelf en je afvragen is dit mijn gevoel of mijn verstand die een antwoordt wil geven.Een goed gesprek kan ook zijn wanneer je alleen maar luistert en misschien wat vragen stelt.Tis makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je dit niet gewend bent maar oefening maakt kunst.En met of meditatie kun je het heel goed op een natuurlijke manier oefenen.dan gaat het meer vanzelf.

Exact met dat probleem heb ik me naar de tweedelijns-psychotherapie laten verwijzen.
Ondanks dat ik niet op mijn achterhoofd gevallen ben (de impacts kwamen meestal van voren) kon ik geen grip op dit fenomeen krijgen.
Ook de ookzaak die je noemt, ging voor mij op.
Helaas blijven overlevingsmechanismen soms bestaan terwijl ze geen nut meer hebben.
Meestal heeft dat met zelfacceptatie uit te staan, zeg maar het verschil tussen kennen en kunnen (weten en het gebrek aan vaardigheid kennis in praktijk te brengen).
Eigenlijk bleek dat ik iemand anders ben dan ik dacht dat ik was.

Jezelf dus opnieuw ontdekken en allen vooringenomenheid (vaak geprogrammeerd door opvoeders) loslaten is zowel
eng als spannend.

Sindsdien huldig ik de spreuk, het leukste wat je kun worden is jezelf.

Na een lange weg staan hoofd en hart in een veel betere verbinding met elkaar en durf ik gevoel en intuitie de ruimte te geven.

Dat scheelt een hoop interne stress, dat kan ik je wel vertellen, het is minder erg ruzie met een ander te hebben dan met jezelf, zelfverloochening wordt intern dan ervaren als verraad van je zelf.

het helingsproces begint door dicht bij je eigen gevoel te blijven en te communiceren met mensen die van je houden EN je goed kennen.

Ik wens je veel succes.

het lijkt mij van belang om eerst te bepalen of je gevoel wel klopt. stel dat je enorm prikkelbaar bent, het lijkt me niet verstandig om hier je denkwijze op aan te passen/op af te stemmen.

wat de denkwijze betreft precies hetzelfde (denk bv aan een zwartgallig persoon)

als 1 van de 2e weegschalen totaal het verkeerde meet kan je nooit een gezond balans vinden.

als er bij gesprekken verschillende emoties opborrelen die je weg stopt om op de verstandelijke 'survival stand' over te gaan denk ik niet dat je het in evenwicht kan krijgen.

wat je wel kan doen is deze emotie uitspreken: als je dat zegt voelt het voor mij zo en zo, dus kan er even niet direct op antwoorden.
zo hoef je je emotie niet weg te stoppen (emotie laat niet met zich sollen en komt juist dan als een duveltje uit een doosje op de momenten waarop het écht niet uitkomt)

thuis kan je in alle rust de boel filteren zonder emoties (goh ik had dit moeten zeggen, of goh, misschien bedoelden ze dat wel en reageerde ik ongepast in hun ogen)

de autisten manier van een gesprek voeren is me enorm bekend, en ook de uitspraak 'in je hoofd zitten' kan me levendig voorstellen. (er valt ook genoeg te filteren, en dat moet heel bewust anders flap ik er zeker weten wat uit wat als een ... op een drumstel slaat)

de tip die ik kan geven: geef aan wat voelt, geef aan waarom je niet meteen kan antwoorden, vraag tijd om te kunnen antwoorden en dingen te kunnen overwegen/plaatsen/filteren (hoe je het noemen wil)

en daarbij is lijkt het me niet verkeerd om de bagage van vroeger door te spitten om te zien wat je overboord kan gooien (al dan niet met hulp)
zolang de fundering (het verleden) niet helemaal lekker zit ligt de stevigheid aan de flexibiliteit van het gebouw (hoe jij je weet te redden door je in bochten te wringen)

en of dat nu een label is, het verleden of wat dan ook maakt geen flaus aus. jij bent jij, en je moet je ook lekker in je vel kunnen voelen met gesprekken en je gedachten.

hoe ik zelf balans heb kunnen vinden: acceptatie van jezelf zoals je bent, en durven aangeven wat je moeilijk vindt en wat niet zodat je jezelf kan zijn. (of een ander dit nu fijn vind of niet)

succes

Je hebt hier al heel wat goede en nuttige tips gekregen over manieren waarop je met je gevoel in aanraking kan komen (mediteren etc...). Geloof me vrij : die gevoelens spelen nu ook een rol, maar dan op een niet bewust niveau. Vandaar voel je je achteraf natuurlijk ook "opgelaten".
Wat - naast die goede suggesties - heel belangrijk is, is dat je greep krijgt op het automatisme in je reactie TIJDENS bepaalde situaties. Je schrijft dat je als kind niet anders kon dan puur verstandelijk reageren omdat dit de enige manier van overleven was. Dit zijn sterke woorden; in jouw aanvoelen zou je het als kind dus niet overleefd hebben als je je gevoel zou hebben getoond! Waarschijnlijk heb je - als beschermingreflex - hierdoor ook afgeleerd om je gevoel te voelen. Je kon er toch geen weg mee, dus je moest het onderdrukken.
Daarom is het nu belangrijk dat je jezelf ervan overtuigd dat het veilig is om je gevoel te voelen en (als je dat wil) ook te uiten.
Hier kan visualisatie helpen. Je kan je dan als in een film voorstellen hoe het zou zijn mocht je vanuit gevoel reageren. Hoe jij zou doen, hoe de reactie van de anderen is enz. Fantaseer er maar op los. Als je daar "kriebels" van krijgt, ervaar je meteen waar je weerstand ligt (bv. angst voor fysiek geweld, angst om zelf de controle te verliezen of nog iets anders...) en kan daarmee aan de slag. Door visualisaties kan je ook nagaan in welke situaties je sneller "in je verstand" schiet en in welke minder.
Naast visualisatie in observatie een goede techniek. In de situaties waarop je onderbewust automatisch gaat zeggen "gevaar! gevoel uit, verstand aan" is het goed om even te tijd te nemen om te voelen wat er met je gebeurt.
Je kan dit heel onopvallend doen. Doe alsof je nadenkt, of zeg desnoods dat je even naar toilet moet. In die time out doe je niets anders dan "voelen" hoe je je voelt, waarom je je nu net zo voelt in deze situatie enz.... Geef er geen waardeoordeel aan, laat het gevoel gewoon even bestaan: verdriet, angst, boosheid enz.. Op de duur ga je dan een lijn zien in welke gevoelens naar boven komen in welke situaties.
Maar let op. Als je echt geprogrammeerd bent dat je gevoel uiten (psychisch of fysisch) levensbedreigend is kan je onbewuste zwaar in het verzet gaan. Dan kan je allerlei rare klachten krijgen, zoals extreme angsten of nachtmerries.... Dan is professionele hulp zeker aangewezen.

Gevoel is emotie, als je emotie toont stel je je kwetsbaar op, daarom stel je je verstandelijk in.
Durf kwetsbaar te zijn, je zult dan bemerken dat niet alle mensen zo zijn als uit je verleden.

Het gaat erom of JIJ je goed voelt en niet hoe anderen vinden dat jij je moet gedragen en voelen.
Blijkbaar voelde jij je goed anders had je er wel iets van gezegd of gedaan?
Men zegt altijd wel iets van je. En ik vind het prima dat jij je verstand voor je gevoel laat gaan in een gesprek.
Blijkbaar komt daarna de ontlading.
Is heel gewoon. Laat je niks aanpraten. Als jij je goed voelt en je leven is VOOR JOU goed dan is het goed.