Onder de religies van Rome nam de keizeraanbidding een vooraanstaande plaats in. De Romeinse heerser werd vergoddelijkt. De keizeraanbidding werd vooral beoefend in de provincies, waar tempels werden gebouwd waarin de keizer offers werden gebracht als aan een god.
George Botsford schrijft in A History of Rome: „Tot aan de aanvaarding van het christendom zou de keizeraanbidding de belangrijkste kracht in de religie van de Romeinse wereld zijn.”
In een inscriptie die in Klein-Azië werd gevonden, wordt over de keizer gezegd: „Hij is de vaderlijke Zeus en de redder van het hele mensengeslacht, die alle gebeden verhoort, ja nog meer doet dan wij vragen. Want land en zee genieten vrede; de steden bloeien; overal heerst harmonie, welvaart en geluk.”
Deze keizercultus speelde een belangrijke rol in de vervolging van christenen, over wie bovengenoemde schrijver zegt: „Hun weigering de Genius of beschermgeest van de keizer te vereren, werd natuurlijk als oneerbiedigheid en als hoogverraad uitgelegd.” — 1905, blz. 214, 215, 263.
De stad Rome verwierf zich door haar vervolging van christenen een zeer slechte reputatie, vooral tijdens de regering van Nero en Domitianus.
Deze vervolgingen werden aan twee oorzaken toegeschreven: (1) de grote evangelisatie- en bekeringsijver van de christenen en (2) het onwrikbare standpunt van de christenen om wat God toebehoort, aan God te geven, en niet aan caesar. — Mr 912:17.