Hoe is de kinderdoop ontstaan?

Ergens in de Bijbel komen wel hele families voor die zich bekeren en gedoopt worden, weet even niet waar.
Maar je hebt gelijk als je stelt dat de kinderdoop niet bijbels is. Dat is bedacht door mensen die bang waren dat ongedoopte kinderen die zouden sterven niet in de hemel zouden komen. Daarom werden kinderen zo snel mogelijk na de geboorte gedoopt, vaak als de moeder nog bij lag te komen in het kraambed.
Het is een traditie die in veel kerken dos steeds is blijven bestaan.
In feite is de kinderdoop in de meeste kerken tegenwoordig meer een belofte van de ouders om de kinderen volgens de regels van het geloof/de kerk/God op te voeden.
Er zijn ook kerken waar wel volwassendoop wordt toegepast. Dan is het meer een teken van degene die gedoopt wordt zelf.

De kinderdoop komt voort uit heidense reinigingsrituelen, pas in de 3e eeuw werd over de kinderdoop geschreven, daarvoor werd nooit de kinderdoop vermeld in beschrijvingen van het Christelijk geloof, wel hoe mensen gedoopt werden.

De kindersterfte was heel vroeger nogal groot. Enkele geestelijken kwamen toen op het idee, dat een kind dat ongedoopt stierf, niet in de hemel zou belanden en ook niet in gewijde grond begraven mochten worden.
Toen dat idee meer bijval kreeg, ging men over tot de kinderdoop.

Binnen de Rooms-Katholieke Kerk bestaat de volgende opvatting hierover:

De Schrift houdt vrijwel uitsluitend rekening met het doopsel van volwassenen. Zeer vroeg reeds schijnt het gebruikelijk geweest te zijn de kinderen uit de gekerstende gezinnen bij hun geboorte te dopen. Alleen al op grond van deze praktijk, die zo eerbiedwaardig is dat de Reformatie er niet mee heeft gebroken, kan men de leer, die zegt dat het zinvol is de kinderen te dopen, een geloofspunt noemen. Vanaf de 5de eeuw wordt deze leer uitdrukkelijk in verband gebracht met het dogma van de erfzonde.

De meeste theologen nemen aan dat dat er bij kinderen niet van een betrekkelijke, maar volstrekt noodzakelijkheid van het doopsel moet worden gesproken. Deze opvatting is geen geloofspunt. Het Concilie van Trente (1545-1563) bijvoorbeeld heeft de opvatting dat kinderen die zonder doopsel sterven door het geloof van de ouders gered kunnen worden. Niettemin hecht de Rooms-Katholieke Kerk er het grootste belang aan dat kinderen, vooral als ze in levensgevaar zijn, worden gedoopt. Volgens andere opvattingen komen ongedoopte kinderen in de limbus puerorum (voorgeborchte voor ongedoopte kinderen) terecht.

In stervensgevaar, als men voorziet dat het kind vóór het gebruik van het verstand zal sterven, is er geen toestemming van de ouders nodig. Buiten stervensgevaar kan men alleen dopen als de katholieke opvoeding van het kind verzekerd is en vervolgens minstens één van de ouders, grootouders of voogden erin toestemmen.

Het geloof in een voorgeborchte neemt in de moderne theologie steeds meer af. Een dertig man sterke theologische commissie van het Vaticaan heeft in 2006 Paus Benedictus XVI geadviseerd het voorgeborchte af te schaffen. De commissie beëindigde in december 2005 haar onderzoek. De barmhartigheid van God wordt aangenomen zó groot te zijn dat hij al diegenen die rechtvaardig geleefd hebben of buiten hun schuld om niet gedoopt zijn in de Hemel toelaat. Op 21 april 2007 heeft Paus Benedictus XVI officieel het voorgeborchte voor ongedoopte dode kinderen achterhaald verklaard.

De kinderdoop is een gebruik dat post begon te vatten in het afvallige christendom van zijn tijd.
Augustinus beweerde in strijd met de bijbel dat de doop de smet van de erfzonde wegnam en dat kinderen die ongedoopt stierven, verdoemd waren.
Die overtuiging bracht mensen ertoe baby’s zo snel mogelijk na hun geboorte te laten dopen.

De kinderdoop is in plaats gekomen van de besnijdenis. Dit werd op de 8e dag gedaan. Over de besnijdenis staat voldoende in de bijbel. Verder wordt er verwezen naar de doop in de Jordaan b.v. de stokbewaarder met zijn gezin. Hier zijn ook zijn kinderen gedoopt.