Zou je 300 biljard jaar willen leven? En dat 300 biljard keer? en dan nog eens 300 biljard keer?

Er bestaan geen domme vragen, werd mij altijd gezegd. Om eerlijk te zijn is dit zelfs een hele goede vraag!

Het probleem is: met 'eeuwig leven' wordt een eindeloos leven bedoeld in een andere werkelijkheid (de 'hemelse') dan die wij kennen. Christenen geloven dat in de hemel geen zonde, kwaad, verdriet, pijn, ellende enz. meer zal zijn. En omdat zij bij en met God mogen leven, die zij kennen als een hemelse vader, geloven zij dat het fantastisch moet zijn.

Toch heb je wel degelijk dat mensen worden gekenmerkt door hun sterfelijkheid. Als zijn er nog heel veel zaken waarover wij weinig tot niets weten. Zoals bijvoorbeeld over de menselijke geest. Is het daadwerkelijk zo, dat ook ons bewustzijn (laat ik het zo maar even noemen) sterft? Met andere woorden: als je sterft weet je niet eens meer dan je ooit bestaan hebt? Stel je dat eens voor! Dat lukt niet, evenals je moeilijk een goede voorstelling kunt maken van het eeuwige leven (al is dat toch iets makkelijker, aangezien je weet wat leven is).

Christenen geloven ook niet dat het gaat om eeuwig leven, maar om eeuwig leven bij God en ten diepste zelfs ín God. Christenen zien God zoals gezegd als een hemelse Vader Die geweldig goed voor hen is. Dus dat willen is dat niet zo moeilijk te begrijpen toch?

Maar verder loop je tegen de grenzen van je voorstellingsvermogen aan. Je kunt je niet goed voorstellen wat er ná dit leven komt. Nog moeilijker is het om je voor te stellen dat er niets na dit leven komt. Want dan kun je jezelf de moeilijke (en wellicht wat filosofische) vraag stellen: heeft er dan ooit wel wat bestaan? Heb jij dan ooit wel bestaan? Want met jouw bewustzijn, eindigt ook elk begrip van tijd, ruimte, enz.