Is geloof meer dan een instinctief antwoord op aspecten van het bestaan die we niet kunnen verklaren?

'Het geloof' is en blijft een discutabele interpretatie van de mens... Hierbij ben ik van mening dat 'erg veel' niet te verklaren is dat op welke wijze dan ook geasocieerd word... Het is gewoon een kwestie van respecteren van elkaars geloofsovertuiging. Zonder dat de één zich beter voelt, of voor doet dan de ander. En dan maakt het niet uit of dat je Christen, Jood, Moslim bent. Of dat je er juist Bhoedistische, Keltische, Hindoeistische, Whatever geloof er op na houd... Nadeel van één geloof is dat verreweg de meesten een 'Dogma' hebben en zichzelf beter vinden dan de andere... Kortom: "Jouw God, is niet mijn God!" En als we dit nu gewoon van elkaar accepteren dan is er een stuk minder onvrede onder de mensen...

Geloof is ook een stukje zingeving van het leven. Inderdaad wordt er naar verklaringen gezocht om onbegrijpelijke dingen te kunnen vatten. Geloof kan echter ook steun zijn, een zin voor het leven.

Vandaag staat er een verhaal van een van de grootste relidie denkers in de Volkskrant. De maakt daarbij de hele discussie ingewikkelder door religie, kerk, geloof en bijgeloof door elkaar te halen. 'Er zullen nog vele nieuwe religies ontstaan. Kijk maar naar de Pinstergemeente' zegt hij. Dat is lypisch geklets van mensen die vooraf uitgangspunten hebben en hun discussie PvdA politiek bedrijven.

Nee, het is zinloze speculatie.

Je hoeft niet perse iets te kunnen verklaren om erin te geloven, soms is alleen gevoel en instinct genoeg. Geloof is een houvast voor veel mensen, een leidraad in het leven, het biedt zingeving, troost en steun. Dus het gaat veel verder en dieper dan alleen een instinctief antwoord op niet te verklaren levens-aspecten.

Volgens mij is geloof helemaal niet ontstaan uit de drang om dingen te verklaren (al heeft de mens die ook), maar een behoefte. Een behoefte aan iets dat sterker is dan je eigen vermogens om zo toch het onoplosbare te kunnen oplossen. De mens ziet zich vroeg of laat gesteld voor problemen waar hij alleen voor staat (het verlies van een geliefde of iets ander moeilijks) en vrienden kunnen dan wel een steun zijn maar het niet voor je oplossen; dan grijpt een mens naar een godheid om hem te steunen in zijn eenzaamheid. Ik geloof niet in een god, maar ik mis hem soms wel.

Het woord geloof betekent volgens de Bijbel: (Hebreen 11:1) Een verwachting die gebaseerd is op werkelijkheden en meer. Maar geloof kan ook gebaseerd zijn op misleiding en onduidelijke signalen. Mensen kunnen ook twijfelen aan hun geloof, daar er signalen zijn die hun aan het denken zet en door de omstandigheden zelfs hun geloof of vertrouwen volledig laten varen. MAAR: Geloof is een instictief ingegeven gevoel, dat mensen altijd hebben gehad en nog steeds hebben, hoe klein of hoe groot, dat er "IETS" moet zijn die over hun heerst. Vandaar dat er in alle volken wel iets van geloof voorkomt. Maar echt geloof is gebaseerd op feiten en duidelijkheden en als je in de BIJBEL gelooft, en goed leest, is er ook een vijand van de Schepper, die er alles aan zal doen dat men niet in de WARE GOD gelooft, maar hem aanbid. Die vijand brengt mensen ook aan het twijfelen in GOD, en in zelfs ook machtig. Om te geloven in de WARE GOD, moet je je hart er voor open stellen. Door zelfzucht of eigen gevoelens, zou men makkelijk een weg kunnen kiezen, die je "gemakkelijk" vind en niet te veel bind of je bepaalde beperkingen oplegt of te veel van je verlangt. Maar dat proces vind in het hart van iemand plaats. Ik wil het zo illustreren: Stel dat je bij een baas werkt. Dat betekent dat hij het een en ander van je verlangt. Je moet op een bepaalde tijd in dienst zijn (afgesproken) en tot een bepaalde tijd werken. Je kan niet vrij nemen wanneer je maar wilt, wanneer hij zijn goedkeuring niet geeft. Je bent in die tijdsperiode van hem afhankelijk en bent verantwoording aan hem verschuldigd. Maar, als je eigen baas of ondernemer bent, mag je je eigen tijdsindeling bepalen, werken wanneer je wilt en vrij nemen wanneer je maar wilt. Zo is het ook met geloven in God. Geloof je in HEM, dan ben je ook van hem afhankelijk en verantwoordelijk. Hij bepaalt wat je wel en niet moet doen. Geloof je niet in een God, dan bepaal je zelf wat je wel en niet wilt doen. Alhoewel, je toch nog niet ontkomt aan de macht van hem. Het zou zelfs ondankbaar zijn te niet in HEM te geloven, terwijl je het leven, de natuur en alles om je heen aan HEM te danken hebt.

Ik denk dat in zekere zin geloof ver terug in de tijd, in de prehistorie zelfs, inderdaad een instinctief antwoord was. Eerder een 'naamgeving' van datgene waar geen antwoord op was, maar wat op een individu en ook een groep wel sterke invloed heeft/had. Het geloof dat tegenwoordig vooral wordt beleden, lijkt me niet meer een 'instinctief antwoord', maar een 'instinctief gedrag' om het dagelijkse leven dragelijker te maken. Mensen die er van overtuigd zijn, dat er een bepaalde orde in het bestaan zit, kiezen voor dan wel te geloven in een hogere intelligentie die dit bepaalt, dan wel in een orde die de oorzaak is, maar het kan ook, dat door conflict in de mogelijkheden tot geloof en wat men waarneemt, iemand kiest om te zeggen: 'Het bestaan bestaat, daarmee uit'. Dit is aan een ieder om te beslissen. Soms gaat dit instinctief (zoals bij sommigen die aanvoelen *instinctief* dat dingen anders in elkaar kunnen zitten), soms is het een bewuste keuze.