Hoe kan het dat vissen in zoutwater kunnen leven ?

Het is belangrijk te weten dat vissen een half doorlaatbare huid hebben, deze laat wel het water door maar niet de stoffen die in het water zitten. Door een proces dat we osmose noemen gaat het water steeds in de richting van de plaats met minder zout naar een plaats met meer zout, in dit geval door de huid van de vis.

Hierbij moeten we onderscheid maken tussen de vissen die in de zee leven en vissen die in het zoet water rond zwemmen.

Bij zeevissen is de zoutconcentratie in hun lichaam lager dan dat van het water. Het water stroomt dus altijd door hun huid naar buiten toe. Bijgevolg moet een zoutwatervis veel drinken anders droogt hij uit. Natuurlijk drinken deze vissen zeewater, hun nieren zijn dan ook zo aangepast dat zij deze zoutconcentraties kunnen verwerken. Zeevissen hebben dus constant dorst!

Bij zoetwatervissen is de zoutconcentratie in hun lichaam hoger dan dat van het water waarin ze rondzwemmen. Dus het water gaat hier door de huid naar binnen toe. Zoetwatervissen moeten dus niet veel drinken maar juist veel plassen om al dat water dat binnen komt kwijt te geraken. Zoetwatervissen hebben dus geen dorst!

Indien je dus een zeevis in zoet water zet dan zal deze niet overleven. Een zeevis is het immers gewoon om te drinken en hij gaat dan ook nog eens via de huid water binnen krijgen, bijgevolg zwelt hij op en sterft.

Indien je een zoetwatervis in de zee zet zal deze ook niet overleven. Deze is het immers niet gewoon om te drinken bij gevolg droogt hij uit en sterft.

Er bestaan echter vissen zoals paling en zalm die en in zoetwater en in zoutwater kunnen leven. Zij kunnen zich aanpassen aan de veranderende omgeving.

Het is belangrijk te weten dat vissen een half doorlaatbare huid hebben, deze laat wel het water door maar niet de stoffen die in het water zitten. Door een proces dat we osmose noemen gaat het water steeds in de richting van de plaats met minder zout naar een plaats met meer zout, in dit geval door de huid van de vis.

Hierbij moeten we onderscheid maken tussen de vissen die in de zee leven en vissen die in het zoet water rond zwemmen.

Bij zeevissen is de zoutconcentratie in hun lichaam lager dan dat van het water. Het water stroomt dus altijd door hun huid naar buiten toe. Bijgevolg moet een zoutwatervis veel drinken anders droogt hij uit. Natuurlijk drinken deze vissen zeewater, hun nieren zijn dan ook zo aangepast dat zij deze zoutconcentraties kunnen verwerken. Zeevissen hebben dus constant dorst!

Bij zoetwatervissen is de zoutconcentratie in hun lichaam hoger dan dat van het water waarin ze rondzwemmen. Dus het water gaat hier door de huid naar binnen toe. Zoetwatervissen moeten dus niet veel drinken maar juist veel plassen om al dat water dat binnen komt kwijt te geraken. Zoetwatervissen hebben dus geen dorst!

Indien je dus een zeevis in zoet water zet dan zal deze niet overleven. Een zeevis is het immers gewoon om te drinken en hij gaat dan ook nog eens via de huid water binnen krijgen, bijgevolg zwelt hij op en sterft.

Indien je een zoetwatervis in de zee zet zal deze ook niet overleven. Deze is het immers niet gewoon om te drinken bij gevolg droogt hij uit en sterft.

Er bestaan echter vissen zoals paling en zalm die en in zoetwater en in zoutwater kunnen leven. Zij kunnen zich aanpassen aan de veranderende omgeving.

Toegevoegd na 3 minuten:
Als je het over zeevissen hebt:constant. Vissen drinken door hun bek en kieuwen te openen. Het zout wordt uitgescheiden door speciale cellen in de kieuwen. Dat betekent dat het water in de vis minder zout is dan water in de zee. Maar dat kan niet in de natuur. Een proces dat osmose heet, probeert dat in balans te brengen, want het moet overal even zout zijn. Daarom stroomt water (zonder zout) door de huid van de vis de zee in. Dat maakt het dier zouter. Een zeevis verliest dus constant water door zijn huid. Als hij niet zou drinken, dan droogt hij uit. Plassen doet hij amper. Bij zoetwatervissen is dat andersom. Hun zwemwater is minder zout dan hun lichaam, zodat altijd water door hun huid naar binnen dringt. Met als gevolg dat de dieren amper drinken en veel plassen.