Kun je als dorpsmens ooit een echt stadsmens worden?

Dat zal moeilijk zijn,in een dorp is het veel rustiger en ruimelijker dan de stad.
Meest gaat het wel voor een tijdje-alles is nieuw- er is veel meer activiteit dan in een dorp-maar op den duur verlang je weer naar het dorpsgevoel.

Ik ben geboren en getogen in een dorp,en we woonden ver achteraf van alles,toen ik op mijn 25 ste naar een klein stadje ging en gewoon een rijtjeshuis kreeg,had ik er in het begin grootte moeite mee,zelfs al om gewoon naar buiten te gaan ,altijd mensen,om je heen ,en de overburen 10 meter tegenover je,dat was ik helemaal niet gewend,iedereen keek je op de vingers.maar langzaam ging dat vreemde gevoel over,en nu maakt het me allemaal niks meer uit,we hebben hier toch een tuin en de ruimte is niet slecht,maar naar een flat 10 hoog,ach dat zal ook wel weer wennen op den duur,een mens past zich toch steeds weer aan.

Dat ligt eraan of je jezelf een dorpsmens noemt omdat je je daar prettig voelt en het je voorkeur is, of omdat je daar nu eenmaal woont. In het laatste geval is het natuurlijk eenvoudigweg een kwestie van aanpassen. In het eerste geval zal het in de praktijk niet zo snel veranderen, omdat je je karakter nu eenmaal niet zo snel kunt veranderen. Als je je prettig voelt in een dorp, dan zou je misschien in een kleine stad kunnen wonen, maar in Amsterdam zou je je niet snel gelukkig voelen.

Ik ben geboren en getogen in een heel klein dorpje en sinds 20 jaar woon ik in een grote stad. Toch merk ik met veel dingen dat ik een dorpsmeisje ben gebleven wat sommige gedragsregels betreft. Als ik bij mijn vader op bezoek ben in het dorp merk ik dat heel erg. Hier (in de stad) krijg je meteen een snauw terwijl ze daar meteen sorry zeggen. Maar er zijn ook dingen die ik nooit meer wil zoals dat bemoeien met elkaar en alles over elkaar weten zoals in dat dorpje gebruikelijk is. Ik kan wel weer genieten van de ruimte en het groen in een dorp terwijl hier in het centrum bijna alles van steen is en op elkaar gebouwd. Toch zou ik niet meer terug willen, hier is alles bij de hand en stiekem groei je er ook in. Terug zou ik -denk ik- niet meer kunnen ;-).

Dat is voor ieder persoon weer anders. Als je geniet van het dorpsgevoel (iedereen kent iedereen) dan zal je het nog lastig hebben in de stad.
Echter, vind je het maar niks en ben je liever een kleine stip in een grote stad, dan ben je prima op je plaats.

Ik zelf ga over een paar jaar naar een stad verhuizen en kijk er al enorm naar uit. Het dorpsleven heb ik wel gezien na zoveel jaar. Iedereen kent iedereen.. dat kan zn voordelen hebben.. en zn nadelen.

Andersom: Vanuit de stad naar dorp: Dan wil je het juist liever andersom hebben. Of omdat je van meer eigen ruimte houdt en je buren op 100 meter afstand wil hebben. Dat is ook een reden waarom je in een dorp zou willen wonen (of platteland).

Hangt dus totaal van de situatie af.
- Wat voor soort persoon ben je en wat voor omgeving voel je je prettig in?
- Heb je veel prive ruimte nodig of weinig.
- Wil je graag dat je iedereen kent of ben je aan op je privacy gesteld.

En ga zo maar door.
:)

Het kan wel, al zul je af en toe echt even hoognodig een koeienvlaai op je grasveld leggen!

Toegevoegd na 19 seconden:
Of op je balkon natuurlijk!

a, maar mij is gebleken, dat andersom veel moeilijker is.
Na 10 jaar in een klein dorpje in Zuid Frankrijk, grens met Spanje, gewoond te hebben thans weer blij en vrij in het oude Mokum. In frankrijk liep ik naar het raam als ik in de verte een auto hoorde aankomen... Zo gek kun je als standsmens worden op het platteland!

Ben geboren in een dorp, maar op m'n 22ste naar de grote stad verhuisd. Nooit een moment spijt van gehad en ik zou voor geen geld terug willen naar een dorp. Wel heb ik altijd behoefte aan "groen" in de vorm van een park in de buurt en in alle steden waarin ik inmiddels gewoond heb zorgde ik er altijd voor dat er een in de buurt was en nu ook is.

Ik ben een echt dorpsmens,en dan niet om de sociale controle of de gezellige praatjes maar om de natuur.Ik woon buiten een dorp tussen boerderijen en weilanden.
Helaas loopt er wel een vrij drukke weg vlak voor ons huis langs en heb ik aan èèn kant naaste buren.
Maar we willen gaan verhuizen naar mijn ouderlijk huis die echt afgelegen ligt.Alleen aan een doodlopend laantje met een groot natuurgebied en bos achter ons huis.Daar ben ik opgegroeid en daar wil ik weer naartoe.
Ik hou van eenzaamheid en stilte om me heen,niks anders horen dan vogels en de wind.
Als ik sociale contacten wil of ik wil winkelen dan pak ik de auto of fiets en ga naar de stad.
Ik zou gek worden in een stad,je hoort en ziet de hele dag andere mensen en auto's.Het is er nooit echt donker.
En je moet telkens rekening houden met je buren.
Voor mij echt geen stad.

Ja hoor Sharon dat kan.
Ik ben ook in een dorp geboren ergens in Turkije.