Voelen dieren ook verdriet?

Ik denk het wel. Jaren geleden had mijn vader een hond die in de stal sliep bij het paard. Die twee waren vaak samen. Toen het paard verkocht werd, leefde de hond niet meer land. Hij kwijnde weg. En enkele jaren geleden stak er heel plotseling vlak voor mijn auto een paartje meerkoeten over. Ik kon niet meer remmen, één van de 2 was dood, de tweede ging er naast zitten treuren.

Ja, mijn hond was ruim een maand helemaal van slag toen ik een jaar op reis ging. Toen ik terugkwam was het voor hem weer even wennen. Ik had 2 honden, toen de eerste overleed, was de andere heel zielig en wilde bijna niet eten. Ik ben er dus van overtuigd dat dieren (in ieder geval honden) verdriet voelen.

Jazeker voelen dieren ook verdriet.Toen onze hond doodging heeft ons andere hondje wat 13 jaar samen met hem was dagenlang zachtjes gejammerd.

ja ik denk van wel ,het moment dat een dier jou niet vertrouwd/ ernstige angsten laat zien is al een vorm van verdriet.

Toen mijn eerste man overleed hadden we 2 honden, die hem erg misten. De ene hond liep elke dag naar het graf en lag daar maar te liggen. Hij was duidelijk erg treurig en is nooit meer de oude geworden.

Dieren voelen zeer zeker verdriet. Ik heb een duitse dog en van de zomer gingen we 10 dagen op vakantie. Een goede vriend kwam in me huis oppassen, zodat mijn hond in zijn eigen omgeving zou zijn. Deze vriend en mijn hond gaan heel goed samen, echt dikke maatjes. De eerste dag verliep alles goed, maar de volgende dag werd me hond toch onrustig en wilde ook al niet meer eten. Met het naar buiten gaan werd hij bozer naar anderen honden. Als die vriend het huis uitging om boodschappen te doen begon hij heel hard te janken. Uiteindelijk bleef hij ook maar bij hem thuis en kwam z'n vriendin de boodschappen brengen. Spelen had hij ook geen zin meer in. Toen wij terug kwamen was hij zo vermagerd, hij had zelfs een hele wond gecreeerd achter zijn oor door het krabben. De dierenarts zei dat dit een reactie van hem was. Zolang ik mijn duitse dog heb ga ik dus niet meer op vakantie, dat zou ik hem geen tweede keer meer kunnen aandoen. Hij is nu nog kroeleriger als voorheen, en ligt dan ook echt bij me of het een klein schoothondje is.

Of dat nou onze manier van verdriet is.., dat weet ik niet. Jaren een leuk koppel agopornis gehad. Die twee waren echt onafscheidelijk en stichtte zelfs een heuse familie: we hadden jonkies! Totdat d'r eentje van het ouderpaar ziek werd en 'vertrok'. Nog nooit zo'n zielig en wegkwijnend achterblijvertje gezien.

jazeker, dieren kunnen rouwen, en dat is een vorm van verdriet. ik heb twee katten gekend, oidy en poes, die elkaars schaduw waren. toen oidy overleed is poes daar ook bijna aan onderdoor gegaan. poes was depressief, wilde niet meer eten.

Ik denk het wel. Ik had 2 poezen uit hetzelfde asiel en met een week verschil in huis gehaald. Na een gevecht over de rangorde werden ze hele goede vrienden. In 2004 lag de ene ineens dood hier in de buurt. De andere is een heel schuwe kat die nauwelijks bij ons zelf in huis durft te lopen, laat staan bij een ander. Toch ging hij wekenlang bij de buurman langs om te zien of de andere (hardstikke brutale) kat daar dan misschien was. Hij miste zijn vriend dus echt.

Nee verdriet is een menselijke eigenschap en voor verdriet moet je kunnen denken... Dieren denken niet dus kennen geen verdriet... Zij voelen dat gewoonweg niet... Net als een blinde die niet ziet... Zo zit dat...

Ja, ik denk van wel. Dieren kunnen ook rouwen, denk maar eens aan de olifanten. Ik heb de vraag "kunnen dieren huilen?" al eens gesteld. Daarop kreeg ik ook heel verschillende antwoorden.

Ik geloof dat ons denken eerder een gevolg is van de 'emotie'. Een reactie om het proberen te begrijpen. Het verschil tussen mens en andere dieren is dat wij bvb de dood hebben leren plaatsen dmv ons denken, maar vooral door communicatie. Volgens mij kan je ons denken daarrond gerust vergelijken met het rouwproces van honden en katten die hier eerder zijn genoemd. Als je trouwens verschillende menselijke culturen bekijkt, zie je duidelijk dat die ook een verschillende rouwcultus hebben. Dus wij ('denkenden' ;o) zijn het ook niet echt eens over hoe we moeten reageren op emotionele situaties. Ik vind het dus niet correct dat er moet kunnen worden gedacht om verdriet te voelen. Tis een kwestie van abnormale reacties op een abnormale gebeurtenis. Het doorbreken van een vast patroon, zeg maar.