Hoe kun je nou niet ermee bezig zijn, terwijl je heel graag kinderen wilt?

Vaak is het niet een kwestie van niet aan denken, maar van je overgeven aan het lot...klinkt misschien een beetje raar. Maar als je al heel lang bezig bent, wordt het steeds meer een frustratie en ben je er erg op gericht. Vaak op het moment dat vrouwen denken; laat maar zitten, het lukt toch niet meer.....is het ineens raak! Door invloeden van de stress in je lijf die de vrouwen ervaren als ze al zo lang proberen zwanger te worden, worden waarschijnlijk ook de hormonen beïnvloed.

Zo lang je niet met de pil stopt,weet je niet of het krijgen van kinderen problemen zal opleveren. Misschien maak je je druk om niets.
Hoe eerder je met de pil stopt, hoe meer kans je hebt ook omdat je mogelijke vruchtbaarheidsproblemen voorkomt. Des eerder je in de toekomst oma kunt worden.

Het lijkt me wel slim om rekening te houden met je vruchtbare dagen, maar verder zou ik gewoon genieten van de intimiteit en er niet al te erg mee bezig zijn. Je doet het toch vooral omdat je om elkaar geeft en omdat je het prettig vindt. Het eerste jaar is er ook niets aan de hand als je nog niet zwanger raakt. Het eerste jaar is het gewoon een kwestie van genieten van elkaar en niet al te krampachtig bezig zijn met het verwekken van een kind. Als er na een jaar nog geen zwangerschap is dan ga je met de huisarts praten. Dat eerste jaar reken je gewoon nergens op dan heb je ook geen teleurstellingen en dan is de kans op een zwangerschap groter.

Uit mijn omgeving: Zij stopte met de pil en binnen een paar maanden was ze zwanger. Het verliep heel natuurlijk en het was een normale zwangerschap. Toen het kind een jaar oud was wilden zij nog een tweede kind. De obsessie sloeg toe want het leeftijdverschil mocht niet te groot zijn en het moest en zou snel gebeuren. Nou niet dus. Na twee jaar was ze nog steeds niet zwanger en de sex was allang niet leuk meer. Het waren verplichte nummertjes op gezette tijden.

Het stel ging naar de dokter, ze lieten zich onderzoeken. Het resultaat was zoals verwacht: niets aan de hand. Jaren gingen voorbij. 5 jaar later konden ze eindelijk accepteren dat er geen tweede kind kwam.

Ze lieten de obsessie los want ze hadden verder alles wat een mens zich maar kon wensen. Hun oudste zoon was van een wolk van een baby uitgegroeid tot een gezellige peuter en kleuter en ook op andere gebieden in het leven ging het hen voor de wind. Dan maar een kind, ze konden zo ook gelukkig zijn. Het wonder geschiedde: binnen een half jaar was ze zwanger van haar tweede kind. Het werd ook weer een normale zwangerschap en het werd een gezonde jongen. Voor mij is dit verhaal toch wel het bewijs dat te graag willen tegen je kan werken.

Het is ook een onzinadvies, om er niet mee bezig te zijn. Je hebt de beslissing genomen die de grootste verandering ooit in je leven zal inhouden, en dan er 'niet mee bezig zijn'? Belachelijk. Natuurlijk ben je ermee bezig!

Wat beter advies is, is om niet te verwachten dat je direct succes hebt. Het is realistisch om te verwachten dat het ongeveer een jaar zal duren voordat je echt zwanger bent. Dat is namelijk de periode waarbinnen de meeste gezonde, vruchtbare stellen zwanger raken. Bijna iedereen verwacht de uitzondering te zijn die in de eerste maand al zwanger raakt. Doe jezelf dat niet aan, dan vlieg je binnen drie maanden (als je dus nog maar net begonnen bent) tegen de muren op van frustratie.

Verder staat internet vol met verhalen van vrouwen die er 'te veel mee bezig waren', niet zwanger raakten, en toen ze het loslieten binnen 1-2-3-4-5 maanden ineens tóch zwanger raakten. Ik zeg: toeval. Ja, extreme stress kan invloed hebben op je kans om zwanger te raken, voornamelijk omdat het de eisprong uit kan stellen. Maar die eicel en die zaadcellen denken echt niet 'aha, ze wil graag, nou, dan komen we niet samen, lekker puh'. Als die vrouwen het niet opgegeven hadden, dan waren ze waarschijnlijk óók 1-2-3-4-5 maanden later alsnog zwanger geraakt.

Wat je ook niet zo vaak leest op internet maar wat net zo goed voorkomt, zijn de verhalen die andersom lopen. Er zijn genoeg mensen die beginnen met 'we zien wel, we laten het gebeuren zoals het gebeurt'. En dat is trouwens om mee te beginnen een heel gezonde houding! Maar als ergens na het eerste half jaar duidelijk wordt dat nog niet gebeurt wat je zou willen, gaan veel stellen toch maar iets systematischer te werk. Rekenen, temperaturen, ovulatietests, noem maar op. En weet je wat vaak gebeurt met die stellen? De vrouw wordt zwanger, terwijl ze er hártstikke mee bezig is.

Dus mijn advies: laat je niet te veel opfokken als het niet meteen lukt. Het is normáál dat het niet meteen lukt. Maar wees er verder op je eigen manier mee bezig, niet zoals internetgoeroes vinden dat je er wel of niet mee bezig hoort te zijn.

PS Oké, één advies als goeroe: het heet seks. Niet 'gemeenschap', en zeker niet het vreselijke 'klussen' wat je vaak ziet op fora over zwanger worden. Seks. En dat hoort leuk te zijn.