waarom worden heel jonge mensen (i.h.b. tieners) eigenlijk nooit voor "vol" aangezien en behandeld door volwassenen,ondanks grote levenservaring?

Mooi verwoord Marleen! +

Wat ik me nu afvraag, als ik het ook zo diplomatiek had aangepakt, zou ik dan geen minnetjes gekregen hebben? +

Dat denk ik.

@Moolkeesje:De één is recht voor z'n raap en de ander onderbouwd het met een beetje diplomatie. Dan is het verder aan het GV publiek om daar middels een duimpje een waardering aan te geven.

Marleen, heel mooi en goed verwoord. Thumbs up!

ff een vraagje aan jou Marleen.
wat bedoel je dan van alles in een groter geheel zien?

Ik ben inderdaad van mening en weet heel zeker dat ook pubers, zoveel levenservaring gehad hebben dat ze niet meer echt binnen de categorie puber vallen. Er zijn zelfs kinderen (voor de pubertijd) die al heel volwassen zijn. Het enige verschil is en blijft wel dat kinder en puberhersenen anders werken. Je hersenen maken gewoon een ontwikkeling door en dat is een vaststaand gegeven. Ik vind dat echter ook GEEN excuus voor volwassenen om kinderen of pubers minderwaardig te behandelen. Trouwens ik vind dat ook als ze die levenservaring niet hebben. Je kijk op de wereld gaat echt nog veranderen als je de pubertijd verlaat, mijn vader zegt altijd wijs dat je pas echt volwassen ben (voor de natuur) als je 30 bent geweest. En aangezien zelfs oudere mensen nog een hoop leren en dingen anders gaan bekijken, hoort ontwikkelen gewoon bij het leven. Of je nou kind bent, puber, volwassene of 65+ -er die veranderingen blijven je hele leven door bestaan. Ik vind het absoluut onzin dat iemand van 16 geen levenservaring kan hebben, zeker omdat iemand van 16 wel degelijk meer levenservaring kan hebben dan een ander persoon van 50. Levenservaring doe je op door gebeurtenissen positieve EN negatieve. Voor pubers kan het inzicht in een ander nog veranderen, hoe kijkt een ander er tegenaan en waarom ,meer begrip voor ander gedrag, maar goed ik weet uit eigen ervaring dat een kind van 8 dat ook kan hebben en sommigen van 50 dat inzicht onbreekt. Dus ik vind het inderdaad een goeie vraag, want ik denk ook dat dergelijke gedrag voornamelijk bij volwassenen vandaan komt die dan juist die ontwikkeling ontbreekt. Jouw vraag is niet algemeen, want dat is idd makkelijk te beantwoorden, maar specifiek op iemand die al veel mee heeft gemaakt. En ja dat is moeilijk te begrijpen en volwassen worden zal daar waarschijnlijk wel meer begrip voor kweken. Hoe dan ook moet iedereen leven met het inzicht en de ervaringen die het heeft meegemaakt en dat verschilt nogal. En ja het is soms jammer dat zeker naar mensen die jonger zijn daar soms nogal denigrerend over gedaan kan worden, geldt trouwens ook voor ouderen ten opzichte van volwassenen. Je blijft dit houden.

@Nexustrine : als je iets heel heftigs meemaakt ofdat nu is als kind of jongvolwassene of desnoods al wat oudere volwassene, en je bent niet zo bekend met die materie, dan heb je vaak de neiging jouw probleem als het hele probleem te zien, en dat zelfs als het hele probleem te definieren. Later merk je dat er heel veel mensen zijn die in het zelfde (soort) schuitje zitten, en dat er ook kanten aan zijn die jij dan weer niet hebt meegemaakt : een deel gedeelde en een deel niet gedeelde ervaringen. Net zoals je leert dat iedereen zijn eigen problemen heeft en je daar niet uniek in bent en anderzijds ook niet alleen in staat. Ik heb dat heel veel gemerkt met mijn vrijwilligerswerk voor de vereniging van ouders van couveusekinderen. In het begin is dat allemaal heel heftig en heel dramatisch, maar op een gegeven moment raak je bekend met de materie, en kun je dingen op hun plek zetten. Voor sommigen gaat dat snel, voor anderen duurt dat jaren, -en dat is niet alleen afhankelijk van de (ernst van de) problematiek zelf, maar ook van de persoon die het overkomt. Leeftijd speelt daarin wél een rol, maar beslist niet de grootste. Volwassenheid is een rijpingsproces dat niet aan een bepaalde leeftijd gebonden is, en wel wat levenservaring vereist. Sommigen hebben dat inderdaad rond hun twintigste al, anderen hebben het met hun veertigste nog steeds niet. Vaak moet er toch minimaal iets ' gebeuren' om je daarna in anderen te kunnen verplaatsen - een belangrijk stukje volwassenheid. Veroordelingen en miskenningen van de levenservaring van een jonger iemand komt mijns inziens voornamelijk vanuit die hoek.

ooh,dánk u wel!!!écht een héél mooi antwoord + goed uitgelegd! nu snap ik het wat beter. :)
(nu begrijp ik óók al die medailles van u ;) )
hier kan ik écht wat mee en ga er echt over nadenken.
héél hartelijk dank ! voor u een dikke + ;-)

het is het diepzinnigste antwoord,dat een extra dimensie bij zich draagt.
het was,uit ál die antwoorden,héél moeilijk te kiezen.
maar hartelijk bedankt voor dit beste antwoord.