Als iemand rookt, is het dan terecht dat diegene zegt: dat moet ik weten, het is toch zeker mijn lijf en leven?
Of is het terecht dat ik dan zeg: natuuurlijk, het is jouw lijf, maar ik/wij word/worden verdrietig als jij kanker krijgt en dood gaat. Dus heb je als je rookt alleen met de gevolgen voor jezelf rekening te houden of ook met mijn/onze gevoelens? (Is de vraag een beetje te begrijpen?)
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Goeie vraag. Ik ben zelf een roker. Degene die rookt is schuldig aan het voeden van zijn/haar ego en zeker door dan te zeggen, dat moet ik weten, het is mijn leven. Degene die er verdriet van heeft dat een ander rookt is schuldig aan het voeden van zijn/haar ego door hier verdrietig over te zijn. Je wil namelijk dat die persoon het roken op offert om jou een beter gevoel te geven. Ik begrijp de vraag, want je wil juist dat het goed gaat met iemand en je ziet dat het vernietigend werkt. Ik kan niet voor anderen spreken, ik weet dat het slecht is, maar het is nog wel altijd mijn eigen keus en wil om te stoppen of niet. Het is dus de verantwoordelijkheid van die persoon zelf. Je zou er best over kunnen praten met elkaar. Maar niet beschuldigend ruziën vanuit je eigen ik en de ander ook niet, dat werkt alleen maar averechts.
Naast roken zijn er nog meer oorzaken waardoor je ziek kan worden die `je eigen schuld`kunnen zijn zoals je eet/drinkpatroon, stress, etc. Zou je het hem/haar ook kwalijk nemen als die hierdoor ziek wordt en misschien verzorging nodig heeft? Daarnaast denk ik dat alle rokers zich bewust zijn van de consequenties die het kan hebben. Dus lijkt me terecht dat iemand over zijn eigen lichaam beslist.
Natuurlijk mag jij er over praten en zeggen wat het met jou doet. Maar bedenk wel dat jij niet de roker van het roken af kan helpen omwillie van jou verdriet en achterliggende gedachten, terwijl de roker zelf niet wilt stoppen. Als je er in huis last van hebt kan je overleggen of deze misschien buiten een cigaretje kan roken. De roker zal zelf een overweging maken om wel of niet te stoppen, en wil deze niet stoppen dan zal je het moeten accepteren.
Dat mag als hij dat roken dan maar niet doet bij mensen die daar niet van gediend zijn. Maar dan later ook geen aanspraak kunnen doen op de ziektenkostenverzekering.
Als ik van een brug af spring en roep dat het 'mijn leven en lijf' is, zegt dat nog niet dat het geen gevolgen zal hebben voor mijn naasten. Naturlijk, ik moet het zelf weten, maar anderen zullen er ook last van hebben. Nu is het bij roken wel een beetje anders: als je rookt staat nog niet vast dat je ziek wordt/eerder dood gaat o.i.d. Maar de kans is er wel. Dus ja, ik denk dat je als roker ook moet denken aan wat de eventuele gevolgen zullen zijn voor jezelf en degene die om je geven.
Als iemand rookt is dat degene zijn eigen keus. Het is zijn lichaam en daar is hij zelf baas over. Als jij ook in die rook zit dan zou je kunnen zeggen wat jij met jou lijf doet moet je zelf weten, maar ik hoef niet "ziek" te worden omdat jij zo nodig moet roken. Tenzij jij zelf last hebt van de rook kun je er niets over zeggen. Als jij daar verdrietig van wordt dan is dat jou probleem. Het is egoïstisch als een ander dingen voor jou moet opgeven alleen maar omdat jij daar verdietig van wordt. Er zijn zoveel dingen die leiden tot de dood, de één met meer risico dan het ander, maar dan zou die ander niets meer kunnen doen aangezien het jou verdrietig maakt als diegene dood gaat. Je kunt die ander dan net zo goed vastbinden. Alleen het leven zelf al leid tot de dood. Ik begrijp dat je wilt dat geliefden zo lang leven als mogelijk. Maar laat iedereen zijn leven invullen zoals ze hetzelf willen met hetgeen waar ze zelf gelukkig van worden.
Jarenlang heeft mijn man sigaretten voor mij gekocht, terwijl hij er een hekel aan had dat ik rookte. Zelfs als ik een zonder zat, had hij nog wel ergens een pakje. Uit liefde!! Dat wilde ik niet meer. Nu heeft mijn man kanker, drie soorten. Niet van het roken. Waarmee maar gezegd wil worden dat het allemaal niet met elkaar te maken hoeft te hebben. Roken is mijn eigen verantwoording. Ik doe het niet waar hij bij is, ook niet waar anderen bij zijn die er een hekel aan hebben. Ook en vooral niet bij mijn kleinkind van 3 jaar als we samen op stap zijn. Misschien ga ik eerder dood...dan wanneer? Ik kan ook morgen onder een auto lopen of overmorgen een treinongeluk krijgen. Het meest extreme voorbeeld komt van een collega, wier broer op zijn sterfbed - aan longkanker - nog om een sigaret vroeg. En zij rookt nog steeds. Toegevoegd na 7 minuten: En wat te denken van extreem gevaarlijke sporten? Of als je kind soldaat wordt - commando zelfs - en de oorlog in gaat omdat hij dat wil? Ja, verdriet is er wel. Maar het zelfbeschikkingsrecht van de ander is belangrijker.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
