Hoe stop ik de ruzie tussen mij en mijn ouders?

Het klinkt alsof je vader en jij allebei behoorlijk eigenwijs zijn. Hij wil zijn ongelijk niet toegeven en jij houdt stug vast aan jouw 'recht op excuses'. Het is een soort prestigestrijd geworden over wie er aan het langste eindje trekt. Hebben jullie misschien een karakter dat erg op elkaar lijkt?

Je gaat deze strijd waarschijnlijk niet winnen, hij vindt dat hij gelijk heeft en hij is de 'volwassene'. Jij vindt jezelf ook volwassen en geeft de strijd niet op. Resultaat: verziekte sfeer en elkaar doodzwijgen. De volgende keer dat hij jou weer het gevoel geeft dat hij nog steeds niet in je onschuld gelooft, kun je eens proberen om 'mee te bewegen' in plaats van er tegenin te gaan. Niet boos worden, maar het van je af laten glijden. Of je kunt iets zeggen zoals "Ja hoor pa, je hebt dan misschien wel geen gelijk, maar je krijgt het wel van mij hoor, omdat ik je zo'n schat vind." Waarschijnlijk weet hij niet hoe hij daar op moet reageren.

En bedenk je dat je al 17 bent, en als je telkens dit soort conflicten met je ouders hebt, ook de keuze kunt maken om over een jaar bijvoorbeeld op kamers te gaan. Dat deed ik ook toen ik 18 was, en dat was heel goed voor de relatie met mijn vader.

Omdat je vaker hebt gelogen is het moeilijk voor mensen om je een daarop volgende keer wel te geloven.Dat heb je nu aan jezelf te danken en je hoeft daarom niet op een excuus van je vader te gaan zitten wachten.
Het is beter voor je dat je hem meer respect betoont en hem vertelt dat je je kunt voorstellen dat hij je nu niet meer kan geloven. Biedt je excuus aan voor je zwijgzame en koppige gedrag en kruip uit je slachtofferrol.
Hoogstwaarschijnlijk wordt de sfeer daardoor een stuk beter thuis en merk jij weer dat je ouders geen 'schijt ' aan je hebben,maar gewoon niet met zich laten sollen.

Heel veel succes met je examens !

Je bent ten eerste geen kind want je bent 17. Excuses kun je niet afdwingen, dat is mijn tweede punt. door dat te eisen kan je vader zich in het nauw gedreven voelen en toch niet toe willen geven, heel vervelend voor iedereen.

Laat jezelf zo goed mogelijk zien, zet je beste beentje voor. Geef antwoord als er je wat gevraagd word, vertel dingen één keer op normale toonhoogte en vriendelijk. Lieg natuurlijk niet meer want het schijnt dat er weinig vertrouwen is tussen jullie. Komt er een negatieve reactie die niet terecht is? Mompel iets van: oh.. of probeer heel rustig iets terug te zeggen. Als dat niet werkt leidt jezelf dan af zodat je geen grote mond gaat geven, want zodra je dat doet heb je verloren van jezelf en word je weer als kind met grote mond beschouwd.

Probeer wat er gezegd word, niet persoonlijk op te vatten. Bedenk dat je ouders wellicht nerveus zijn, hun kind word zomaar groot. dat is voor veel mensen een heel moeilijk proces. Bedenk dat als zij negatief tegen jou doen, dit iets zegt over hen en niet over jou. Ik verwacht dat als je dit een tijdje volhoud, het steeds beter gaat.

Je vader gelooft je niet, dat is niet voor niets want je hebt al eerder gelogen.
Dus dat jouw vader jou niet gelooft heb je toch echt aan jouw eigen eerdere leugens te danken.
Voor de lieve vrede heeft je vader je het voordeel van de twijfel gegeven, en gezegt dat hij je in dit geval gelooft.
Maar dat vind jij niet genoeg, je wil ook excusus van je vader.

Dat laatste lijkt mij niet terecht.
Je maakt er een soort principe kwestie van, je bent boos dat je vader je niet gelooft, maar wees eens eerlijk, is dat echt zo vreemd?
Je hebt een grote mond zeg je zelf, daar is geen enkel excuus voor, je hebt tegen je ouders geen grote mond ook al ben je het niet met ze eens. Ik ben zelf moeder en accepteer geen grote mond van mijn kinderen, al zijn ze nog zo boos op me.

Maar wat kan je nu het beste doen.
Je kan wel gelijk hebben, maar daarom hoef je het niet altijd te krijgen en zeker niet als er zo'n situatie ontstaat zoals nu bij jullie thuis.

Praat met je vader, leg uit dat je een excuus fijn gevonden zou hebben, maar je erbij neerlegt omdat koppig blijven doen niets oplevert.
Zie je in dat excusus vragen helemaal niet zo terecht is als jij denkt, vertel dat dan ook.

Zet er een streep onder en stort je op je examens. Succes daarmee.

negatieve aandacht is ook liefde.tijd en energie in iemand steken is de hoogste vorm van liefhebben
Om een goede verstandhouding te krijgen.en dat is echt super fijn...zie je ouders dan als mensen die het beste met je voorhebben.
Praat volwassen........en toon respect.......en laat merken dat je hem toch een puike vader vind.........je bent niet de eerste en de laatste die op deze leeftijd denkt het allemaal te weten...........toch is dat niet zo.
Dus........strijdbijl begraven en de vredespijp roken , moet je kijken hoe beter je examen gaat.
Succes

Zit persoonlijk nog altijd in bijna exact dezelfde situatie. Heb weliswaar geen eindexamens, maar kan ook moeilijk opschieten met vooral mijn vader. Hij is eigenwijs, ik ook, en dat botst. Heb ook meerdere keren op excuses gewacht en gehoopt, en ging hem zelf negeren, maar dat schoot niks op. Loop inmiddels al maanden rond bij GGZ om me erbij te helpen (heb hiernaast ook leerproblemen), dit gaat de goede kant op.

Hoe moeilijk het ook kan zijn, probeer met je ouders eens om de tafel te gaan zitten, en van beide kanten elkaar te vertellen hoe het komt dat het nou botst. Lukt dit niet met alleen je ouders? Dan is het zeer raadzaam om extra hulp te zoeken via instanties, bijvoorbeeld via GGZ. Daar aanmelden gaat via de huisarts, maar hopelijk lukt het om het met elkaar op te lossen.

En dan nog voor deze zware weken rondom de examens: probeer het op dit moment van je af te zetten, en ga er na je examens mee door. Je examens zijn enorm belangrijk, dus zet hem op, en probeer hierna tot een goede oplossing te komen. Heel veel succes, leeftijdsgenoot!

Toegevoegd na 3 minuten:
Ik lees bij je reactie bij één van de andere antwoorden dat je dit zei: "En ik ben ook van plan om op mijn eigen te wonen maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. En vooral niet om zulke redenen."

Echt heel herkenbaar, heb precies hetzelfde! Woon hier wel prima, hoef ook helemaal nog niet weg, maar de situatie maakt het behoorlijk lastig om nog lang te blijven in het huis met mijn vader. Maak ook daarin een goede, afgewogen beslissing en overleg met je ouders of iemand van school (kan ook erg helpen!) om eruit te komen.

"Citaat" En tenslotte luisteren zo nooit naar mij en zien ze altijd mij als een kind die een grote mond heeft. en dat ik hier veel onder lijd. En het boeit hen ook niet dat ik nu examens heb. Ze gaan gewoon door met zeiken. Schijt aan mij hebben ze dus toch?"C"

Ik denk dat je het gevoel mist dat je ouders onvoorwaardelijk van je houden,je waarderen en respect voor je hebben.
Als je dit van kleins af al ervaart (doordat jouw ouders je dit niet hebben gegeven)
dan kan je het vanaf je kinderjaren naar volwassen worden ook niet terug geven naar je ouders en probeer je het alsnog af te dwingen met een "grote mond" wat dan ook niet werkt want ook je ouders laten zich niet dwingen door respectloos gedrag.

Het raakt je dat het zo gaat:
Een volwassen gedrag zou nu zijn:Maak het niet jouw probleem maar laat het bij je ouders, jij weet dat je eerlijk bent nu en als je vader dat niet wilt erkennen is het zijn probleem. Negeer zijn gedrag en ga er niet verder op in ook niet als hij je weer vals beschuldigd, bevestig gewoon zijn antwoord, dan zal hij raar opkijken want hij weet zelf ook dat het niet waar is en dan merkt hij dat hij je niet langer kan stangen. Mischien is jouw reaktie , op de valse beschuldigingen van je vader, voor hem wel een bevestiging dat je om hem geeft omdat je je druk maakt om wat hij zegt.
Jij wilt die sorry horen horen omdat je je dan erkend,gezien en gehoord voelt en daardoor mischien een teken dat ze echt om je geven...

Het is maar een ingeving en kan je er niets mee of geeft het wat inzicht in jezelf. Sterkte

Je wil ruzie stoppen. Dat kan door afspraken te maken over *hoe* je voortaan met elkaar praat.
Zoiets heet een gespreksmodel.

In dit geval is dat het 'intiem onderhandelen'. Zie bijvoorbeeld bron.
Waar het om gaat is het volgende. De een vertelt zijn punt en de ander luistert. Dus elkaar niet in de reden vallen maar laten uitpraten.
Dan vat de ander samen. Zo weet de een, of zijn punt is overgekomen bij de ander. Bovendien voelt hij zich gehoord. Hij luistert, en geeft aan of het inderdaad juist is overgekomen; en als dit niet juist was, vertelt hij nader.

Dan vertelt de ander aan de een wat hij vindt. Dus dan pas kunnen er dingen als kritiek komen. De procedure gaat op dezelfde manier verder.
Dit is het echte communiceren. Als je dit een of twee keer oefent in een gezellige omgeving, zul je de kracht zien van echt communiceren, en is de kou uit de lucht.

Mocht het met bovenstaande techniek niet lukken, dan zijn er dingen aan de hand op een dieper gelegen gevoelsniveau. Dan gaat het om verborgen angsten en zo. In dat geval kun je proberen die angsten bespreekbaar te stellen. Maar met 17 jaar ben je daar misschien nog wat te jong voor, en houd je dit voor de toekomst.

Ach wat vervelend zeg, maar gelukkig weet ik wel hoe je dat probleem kunt oplossen.
1) als ze je beschuldigen van iets wat je niet hebt gedaan, niet schreeuwen of een grote mond geven, dat maakt het erger. Zeg: maar, mam/pap, ik heb het echt niet gedaan. Ik ben jullie kind en jullie moeten me vertrouwen. Je moet een uitdrukking geven dat je echt niet liegt.
2) schrijf een ontroerende brief aan je pa/ma. Zoals: lieve mama/papa, ik zit er echt mee dat jullie zo doen en het kwetst me. Zand erover? geef het en geef elkaar een knuffel. Dan moet hij/zij wel sorry zeggen.
3) je moet wel een paar maanden tot een jaar niet liegen willen ze je geloven. Alles moet de waarheid zijn. Anders heb je weer zulke problemen. Als ze van je weten van : ''Ow, hij/zij liegt echt al heel lang niet, waarom nu dan wel?'' Dat zullen ze denken en ze zullen je vertrouwen en je niet zomaar beschuldigen. SUCCES !!!!!

Op het moment dat jullie allebei jullie trots opzij zetten en met elkaar aan de tafel gaan zitten en rustig gaan praten komt het goed denk ik! Als je alleen maar trots bent en afwacht totdat hij sorry zegt, heb je een andere houding naar hem toe en zal je altijd boos op elkaar blijven. Ik denk dat je beter kan afvragen waar ging het mis en hoe lossen we het op en dan uitpraten...

Gast: ik vermoed dat jij het feit dat je gelogen hebt in het verleden onderschat. Voor jou is een keertje liegen blijkbaar klaar met je excuses aanbieden maar je begrijpt niet dat je er een vertrouwensbreuk mee hebt veroorzaakt, en daar ondervind je nu de gevolgen van.
Ga eens bij jezelf na: voorbeeld: je beste vriend heeft een aantal keren tegen je gelogen, het is nu gewoon erg moeilijk die jongen op zijn woord weer te vertrouwen zoals je deed voor je wist dat hij loog. Zo is het voor je vader ook, hij kan er niet meer zeker van zijn dat jij echt de waarheid spreekt en dat heb jij zelf veroorzaakt.
Je kan niet verwachten dat, als je nu wel de waarheid spreekt, je vader je direct vertrouwt. Je hebt zijn vertrouwen beschadigd en het duurt gewoon een tijd tot dat terug is, vertrouwen is een kostbaar iets en jij bent daar slordig mee omgegaan.
Als je het vertrouwen weer terug wilt krijgen zou ik dat niet met een grote mond doen en al helemaal geen excuses verwachten. De enige manier is om a: niet meer te liegen en b: begrip te hebben voor je vader als hij denkt dat je liegt door rústig te zeggen: pa, ik begrijp dat je me niet meer kan vertrouwen en dat het tijd kost maar je zal zien: ik lieg niet.
Dan laat je echt zien dat je het naar vindt, op een volwassen manier. Sorry zeggen is ook nodig maar daar herstel je het vertrouwen niet ineens weer mee.

Als jij stopt met een grote mond te hebben zal je eens zien hoe blij je ouders daarmee zijn en zullen ze echt wel met je willen praten. Maar weet je, op mij kom je over als een jongen die met een grote mond zijn zin door wil drijven. Denk je eens in als iemand naar jou toe een grote mond heeft, zou jij dan willen praten?

Ja, het is lastig nu jij je examens hebt, maar geloof me maar dat je ouders graag willen dat jij het haalt, ze laten zich alleen niet chanteren.

Als jij je wat kwetsbaarder en opener zou opstellen naar je ouders zou het voor jullie allemaal wat makkelijker en fijner worden in huis. Op dit moment gedraag je je als een lastige puber.
En volgens mij wil je juist graag met respect behandeld worden. Dat bereik je maar op 1 manier;
behandel de ander met respect, dan krijg je vanzelf respect terug.

En ook al zou jij helemaal gelijk hebben: de houding van je ouders kan jij niet veranderen, wel je eigen houding. En dan zal je zien dat je ouders ook ineens anders op jou gaan reageren.

Sterkte met je examens.