Waarom vinden we het vaak zo lastig om de zorg over ons zelf aan een ander over te dragen?

Je moet je als het ware overgeven aan een ander en dat is moeilijk. Net zoals ontvangen vaak moeilijker is dan geven.
Probeer het toch te doen. Zo te lezen ben je nergens beter dan in de handen van je liefhebbende man. En bedenk: jij zou toch hetzelfde doen als de situatie andersom was?
Ik gebruik dit antwoord uiteraard om je ook nog even veel sterkte en beterschap te wensen.

Je moet het gewoon laten gebeuren..Een keuze heb je niet.
Probeer er het voordeel van te zien, en maak het je zo makkelijk mogelijk.
Boekje.. laptopje.. filmpje..
Af en toe de oogjes een uurtje dicht doen..
En laat je maar vertroetelen...

De arts zal een gesprek hebben gehad wat je wel en niet mag doen. Probeer je hieraan te houden ook al is het moeilijk. Je denkt dat je heel veel aankunt maar je zal merken als je iets teveel hebt gedaan dat je hier last van zult hebben. Zeker na een narcose en een behoorlijke heftige operatie.

Als je nu afspreekt met elkaar dat je niet veel zal doen, maar zelf een glaasje water wilt halen. Koffie zetten en inschenken, gewoon kleine dingen doen en rust tussendoor nemen dan heb je tch het gevoel dat je iets kan doen. Gewoon eerlijk dit met elkaar bespreken. Jullie hebben al zoveel overwonnen dat is dit een peuleschil.

Ze willen je alleen maar verwennen en laten merken hoe blij ze zijn met de uitslag. Maar teveel verwennen kan heel verstikkend werken want je bent niet invalide, maar op het moment een herstellende patiënt. Dus aangeven wat jij kan en als je iets niet kan dat je afspreekt dat je dit zal vragen.

Manlief is bezorgt om je en wees daar blij om.
Hij kan als buitenstaander nog het beste beoordelen of je nog steeds rust moet nemen.
Aan de andere kant weet jij ook wel wat je wel en niet kan doen en ervaar je de hulp als betutteling.
Maar wat je niet in kan schatten of je misschien te veel doet, zeker als je het heel graag wil.
Zo ontstaat er een zeker evenwicht wat je nu echt kan en wat je moet laten.
Maar ik begrijp je vraag heel goed, zogauw als de mens zich wat beter gaat voelen komen de kriebels weer.
Maar als je herstellende bent kan je zeker ook te veel doen, daardoor kan je weerstand minder worden .
Veel rusten moet juist je weerstand sterker maken.
Dat heeft tijd nodig en dat weet manlief.
Leg je er even bij neer hoe moeilijk dat ook is en inderdaad veel mensen hebben hier problemen mee.
Afhankelijk van een ander wil geen mens zijn, niet eens een beetje, heel normaal dus.
En wordt er niet spaans benauwd van maar geniet er nog even van, ook niets mis mee toch?
Beterschap!

Dit is ook moeilijk, omdat je gewend bent de touwtjes zelf in handen te hebben. Dat kan nu even niet, maar zoals ik het begrijp heb je een lieve man die het echt niet erg vindt om jou een keer te verzorgen.
Voor een man is niets ergers dan zijn vrouw zien terwijl ze ziek is, dan willen de mannen maar wat graag helpen.

Dus geniet van de extra aandacht en waardeer hem erom. Niet chagrijnig worden, maar blij zijn met degene die je hebt en hem vertellen dat hij goud waard is.

Want ik heb ook al andere dingen gezien, waar mannen lomp en bot werden als de vrouw ziek is, bah bah

Trouwens heel veel beterschap!!

Alleen het afhankelijk voelen, ligt bij jezelf. Je voelt jezelf vaak bezwaarlijk dat je iets moet vragen aan een ander. Die gene vindt het niet vervelend, maar jij wél. Het is dus je eigen gevoel. Het ligt dus bij jezelf. Wennen doet het vanzelf een keer, maar hopelijk kun je tegen die tijd zelf weer meer doen.

Het is namelijk zo dat je een ander minder goed kunt vertrouwen dan jezelf, als je dat wel kon, dan konje ook de zaken aan die ander laten hoor...

Het is gewoon vertrouwen dat meespeelt in jou, meer niet...

Misschien voelen we ons schuldig, schuldig dat we "niks" doen en alles even aan een ander over moeten laten.
Want, 'we kunnen toch niet zomaar op de bank liggen, of even een tukje doen', stel je voor, wat zal een ander denken...( denken we zelf)
Rara gedachte, maar vaak denken we wel zo en waarom?
Wees maar lief voor jezelf, gun jezelf een spoedige genezing, die je alleen krijgt met rust.
Even een tijdje jezelf láten verwennen, op een goede afloop, alle spanningen eruit, daar krijg je nu de tijd voor :)
Geniet maar van al die goeie zorgen van je mannetje, hij is blij dat hij het voor je kan doen.
Beterschap meis :-)