Mijn vader gaat dood. Hoe kan ik daar het beste 'doorheen' komen? Door dat proces? Tips?

Dat is lastig het is je vader close of niet de dood staat voor de deur zet je over je gedachte heen en denk er aan dat het je vader is. Straks is hij er niet meer en zul je blij zijn dat je deze kostbare tijd met hem hebt kunnen door brengen. lijkt misschien moeilijk en huilen mag echt. maar zet je zelf in om een fijne laatste tijd te hebben. Na zijn overlijden zul je er erg blij mee zijn.

Moeilijke tijd hoor, wees jezelf en breng zo mogelijk veel tijd met elkaar door, haal leuke herinneringen op, praat, lach en huil samen.
Je kan je niet voorbereiden op dergelijke gebeurtenissen in je leven.
Ga niet geforceerd zitten bedenken wat je moet zeggen, woorden zijn vaak overbodig.

Ik wens je veel sterke, maar ook hoop ik dat je later terug kan kijken op die bijzondere laatste periode die jullie samen doormaakte, en om die bijzonder te maken hoef je niets bijzonders te doen. Een klein gebaar, een blik van verstandhouding, een aanrakingen kunnen als herinnering in je geheugen blijven, zonder dat je dit op het moment dat het gebeurt beseft.

Sterkte

Je moet doen wat jij wil en wat voor jou het beste voelt, als je niet de behoefte hebt om te praten, hoeft dat niet, maar als je het wel wil doe het dan vooral wel.

Dit is een erg moeilijke fase en inderdaad net als wat vele zeggen vertel hem echt alles wat je vertelen moet zodat na zijn dood je er geen spijt van hebt dat je dat niet hebt gedaan. je moet zoveel mogelijk tijd met hem door brengen, ga samen op vakantie, doe samen dingen die je vroeger ook altijd deed enz. Ik weet dat dit heel moeilijk is maar op die manier eindigt hij zijn leven goed en zal je er geen spijt van hebben dat je iets niet voor hem hebt gedaan.

Het is eigenlijk fijn dat je al van te vooren weet dat je vader bijna dood gaat dan dat het plotseling gebeurt. Zo zal zijn dood geen shock zijn. Het aller belangrijkste is dat je er zoveel mogelijk over moet praten zeg nooit "ik wil het er niet over hebben". Nog belangrijker is om nooit als je moet huilen het tegen houden, gewoon huilen je weet half niet hoe dat uiteindelijk kalmerend is (spreek uit ervaring) en niet te vaak alleen zijn, blijf bij iemand die je vertrouwd en veel van je houdt om je te steunen. Heeel veel sterkte

Het is dan toch heel ernstig met je vader. (vorige vraag) Ik dacht wel dat hij jou alleen maar gerust wou stellen.....
Je vraagt tips, maar die heb je eigenlijk niet nodig. Je MOET niets doen of zeggen.

Je moet er enkel ZIJN.

Dat je aanwezig bent is voldoende voor je vader. Niets forceren, gewoon jezelf zijn. Pieker niet omdat je niet weet wat zeggen of vragen. Als je bij hem bent komt dat waarschijnlijk vanzelf. Zit dicht bij hem en raak zijn hand of wang vaak aan. Zo weet hij dat je er bent.

Als je het kunt opbrengen en je hebt er behoefte aan, fluister dan in zijn oor dat je van hem houdt. Maar voel je hiertoe niet verplicht, je vader weet dat heus wel.
Als hij overlijdt zal het een tijd heftig zijn, hou dan in gedachten dat je jezelf en vooral hem nog enkele mooie, laatste momenten hebt bezorgd.

Veel sterkte!

Je gaat nu een moeilijke tijd tegemoet .
Uit ervaring weet ik wel dat je aan tips niks hebt .
Ieder mens is anders en wij kunnen geen goed antwoord geven omdat wij niet in jou hoofd kunnen kijken .
De komende tijd wordt je geleefd en beslissingen worden genomen wanneer dat gebeuren moet .
Doe dingen vanuit jezelf .
En als je nog wat met jou vader wilt bespreken dan komen die vanzelf wel aan bod .
Ik wens jou nog veel kracht toe en dat ook met de komende feestdagen .

Hallo. Ik weet niet hoe oud je bent of hoe oud je vader is. Als je nooit zo close bent geweest en bang bent dat je met bepaalde gevoelens te maken krijgt, kun je hem dat misschien zeggen. Wie weet, als hij nog kan communiceren, dat hij je antwoord geeft. Gevoelens die te dichtbij komen, dat is aan jou en je vader of alleen aan jou om te beslissen daar nu mee om te gaan. Het ligt aan je vaders conditie en wensen. Die zul je moeten respecteren. Er is wel een trucje om te besluiten je gevoelens met je vader te delen: Stel je voor dat je vader NU overleden is. Stel je voor dat je dan thuis zit en je je na enige tijd voorstelt dat je hem bepaalde vragen zou willen stellen of bepaalde mededelingen zou willen doen. Maar helaas, het is te laat. Je vader is al overleden. Probeer in te voelen hoe je je dan voelt en bedenk wat je hem zou willen zeggen.
Een andere methode is wat Amerikaans: aan zijn ziekbed zitten en spuien wat in je opkomt. Maar of dat ethisch is is de vraag.
Voel je gewoon niet zoveel voor je vader, maar heb je wel te maken met zijn overlijden in de toekomst? Geforceerd handelen levert niets op.

Overigens: Ik proef uit je verhaal een onverwerkte geschiedenis. Voor gevoelens die je teveel worden: loop er niet voor weg. Eens zul je toch het verwerkingsproces aan moeten gaan. Dit om andere, toekomstige gevoelens van narigheid en verdriet of tegenslag in de toekomst succesvol te kunnen verwerken. En om andere gezonde relaties te kunnen aangaan. Aan jou de keuze. Ik wens je veel sterkte.

Dit is een zeer individueel proces en gezien de relatie die jij hebt met je vader (wat ik ervan heb gelezen) ingewikkeld.
Het is niet gek, dat er geen vragen opkomen of dingen die je met hem wilt delen. Ook je angst voor je gevoelens is zeer logisch.

Het enige wat ik je kan adviseren is: laat alles komen zoals het komt. Je kunt niks plannen. Het is zoals het is.
Ga jezelf niet in een soort van krampachtige knoop leggen, maar ervaar en onderga van moment tot moment.
Jij bent jij, je vader is je vader en de situatie is zoals die is.
Dat was voor mij een belangrijk inzicht en heeft mij heel veel rust gegeven in zeer vergelijkbare situaties.

Wat mij ook geholpen heeft, is het voor mezelf opschrijven van wat ik op bepaalde momenten voelde, om zo meer duidelijkheid te krijgen voor mezelf. Misschien komen de vragen dan vanzelf, misschien ook niet.

Ik wens je heel veel sterkte!

Toegevoegd na 3 uur:
Nog even over je angst voor je gevoelens: die kúnnen heel confronterend zijn.
Punt is op dit moment, dat het geen zin heeft om je er bang voor te maken.
Als ze komen, dan komen ze toch wel, angstig of niet en op dát moment kan je kijken, wat je ermee gaat doen.
Hoe moeilijk het ook kan zijn, soms is het nodig voor een mens om door te kunnen. Om bepaalde zaken die nog niet of niet goed zijn verwerkt, de kans te geven opnieuw te doorleven en te verwerken.

Probeer zoveel mogelijk te denken wat je nog kan en wilt doen, zomaar komen de gedachten wat je nog wilt vragen of vertellen, heel belangrijk dat je de kleinste dingen van je vader probeert te onthouden, want de kleinste dingen van iemand zorgt ervoor, dat als je vader is overleden, dat je blijft herinneren wie je vader was(ik spreek uit ervaring)Maak een filmpje van je vader als jullie ergens heel erg om moeten lachen, lachen is ook belangrijk.

Toegevoegd na 1 dag:
En probeer een sjaal te bewaren met zijn geur. Geuren blijven langer in je geheugen als bij een foto.

In de eerste plaats moet je nu aan je vader denken en er voor hem proberen te zijn, want ik denk dat het gemis aan een goede band met jou, ook hem pijn heeft gedaan en.. wellicht nog doet.

Praat dus met elkaar. Praat uit wat niet goed is gegaan tussen jullie en bouw samen op..wat in een eerder stadium niet lukte..

Wellicht kunnen jullie..met het einde in zicht..toch nog iets van geluk met en van elkaar voelen.

Je vader sterft dan in het besef dat alles toch nog een beetje op zijn pootjes terecht gekomen is.

En jij hoeft je nadien niet het zelfverwijt te maken dat je de kans om de band met je vader alsnog wat te herstellen c.q.verbeteren..niet aangegrepen hebt.

Gun je vader een innerlijk rustige dood en zorg ervoor dat jij er voor hem bent..ook al zou hij dan in jouw ogen misschien niet verdienen.

Sterkte en groet,

Ton

Ik weet je geschiedenis niet, en die van je vader ook niet. Waar gaat hij overlijden? In een hospice, ziekenhuis of thuis?
Ik heb de dagen rond mijn moeders overlijden alles bijgehouden in een schrift, als een soort dagboek. Dat is ook fijn als je bang bent dingen te vergeten van die periode, je kunt ze later teruglezen.
Zoek een goede vriend/vriendin op, waartegen je onbeperkt mag zeuren, maar die je ook gewoon aan het lachen kan maken. Dat mag best, je hoeft niet de hele dag te huilen. Bereid je voor op enorm veel zaken regelen, zoals de uitvaart en alle officiële dingen. Als je vader in een hospice of ziekenhuis overlijdt, kunnen ze daar vaak ook een uitvaartverzorger aanraden. Je kunt in een hospice ook veel met de vrijwilligers daar praten als je wilt.

Er is niks verplicht aan dingen die je moet doen, ieder komt er op zijn/haar eigen manier doorheen. Hou veel contact met de buitenwereld zodat je niet volledig geïsoleerd raakt en durf om hulp te vragen.
Als je vader op het punt staat te overlijden en je bent bij hem (wat aan te raden is, je krijgt anders echt spijt), maak kenbaar dat hij mag gaan en het genoeg geweest is. Dit klinkt raar, maar mensen die op het punt staan dood te gaan 'hangen' vaak aan aanwezigen.

Ik kan je niet echt uitleggen hoe je er goed doorheen kunt komen, bij iedereen is het anders. Veel sterkte in deze tijd!

als jij geen dringende vragen hebt dan hoef je natuurlijk niets te vragen.
komt er niets in je hoofd op dan zal je geen dringende vragen hebben.

misschien leg je je neer bij dingen zoals ze zijn, hoef je het fijne van dingen niet te weten omdat ze zo relevant niet zijn voor je.

prima toch? je moet niets, het kan.

het is een hele moeilijke situaties, dus je gevoel zal je alle kanten op trekken. ik hoop dat je je hierdoor niet tegen laat houden om dingen te zeggen of misschien toch te vragen.

hoe je hiermee om kan gaan: laat het komen zoals het komt. het is heel normaal dat je in de war bent hierdoor, verdriet hebt, boos bent, etc. alles is mogelijk en het is allemaal heel erg menselijk.

wat heb ik geleerd van het overlijden van mijn vader: afscheid (en voor jou de periode ervoor) gaat een heel belangrijke en groot deel worden van de herinnering die je aan iemand hebt. of je close bent of niet maakt in feite niet uit, het zijn en blijven dingen waar je de rest van je leven aan terug denkt (en helemaal rond deze dagen)

voor je vader is het ook moeilijk, hij weet wellicht ook niet hoe hij afscheid moet/kan nemen. hij weet ook vast wel dat jullie niet zo close zijn en had dit graag anders gezien.

misschien dat je voor hem een ingang kan creeren om tegen jou te zeggen wat hij nog zeggen wil?

natuurlijk is het eng, maar denk dat het vooral voor je vader en voor jou in de toekomst belangrijk is dat je laat weten wat je iemand wil laten weten. dat hoeft niet door te praten of te vragen: dat kan ook met een omhelzing en de woorden dat je van hem houdt en dat hij altijd je vader zal blijven hoe dan ook.

mocht je niet weten welk moment, krijg je de woorden niet uit je mond van pure spanning of onwennigheid: schrijf hem een lieve brief waarin staat wat je van je hart wil hebben. persoonlijk denk ik dat het je vader heel veel goed zal doen om 'schoon schip' te maken op dit moment.

ik wens jou, maar ook je vader en alle anderen heel veel sterkte in deze moeilijke periode.

Ik wens je veel sterkte toe.
Het enige wat ik wou toevoegen aan wat de anderen hebben gezegd... is dat ik een filmpje zou maken. Film jezelf met hem samen terwijl je een gesprek hebt of..terwijl je eet..iets. Ik zou dat tenminste doen, het filmpje vervolgens ergens goed bewaren...

de enige raad die ik je geven kan is kort maar ik hoop erg waardevol.....volg je gevoel.

dit deed ik toen ook (had ook zeker geen superband en ben hem ook niet rooskleuriger gaan zien, wel beter gaan begrijpen).

heb nergens spijt van, enkel dat toen ik hem nog "mocht" knuffelen en mijn telefoon ging dat ik opnam, dom dom dom...het komt nooit meer terug.

heb je vragen die je wilt stellen doe dit dan, en ja, het zal je soms te veel worden. en ja, er zullen ook zeker nog fijne gezellige momenten komen, momenten dat jullie met elkaar zullen doen of er niks aan de hand is (zal hij soms ook nodig hebben) en momenten dat je kunt praten over hoe alles er voor staat en misschien wel zijn angsten.

mijn vader had momenten dat hij ineens erg open was.

ben blij dat ik het allemaal nog mee heb mogen maken, en dat ik het ook zo bewust heb mee mogen maken.
(al ben ik niet bij dat hij er niet meer is....)

heel veel sterkte (en hoe raar het ook klinkt, mooie momenten die je later kunt koesteren toegewenst)

Ah, dit moet heel verwarrend voor je zijn.
Je wilt nu alles vragen en zeggen zodat je daarna niet met spijt komt te zitten.
Neem even afstand en vraag je af wat voor jou belangrijk is om gelukkig verder te kunnen.
Daar draait het om, jij moet gelukkig verder kunnen.

Ik heb in een hele korte tijd zowel mijn beide ouders (ze stierven binnen 3 weken) als mijn beste vriendin als haar vader verloren. Klap na klap en dan is het heel moeilijk om daar je weg in te vinden. Ik heb er een reeks artikelen over geschreven die je misschien wel helpen. Maar doe vooral wat goed voelt. Je hoeft niets te vragen, als je in een goede sfeer bij elkaar bent is dat toch genoeg? Ik heb alleen gevraagd wat ik voor ze kon doen en of ze bang waren. Want over die angst voor het sterven wil hij misschien wel praten (als hij die heeft). Misschien heb je iets aan die artikelen, ze staan hieronder: http://singalees.infoteur.nl/specials/de-dood.html

Weet je vader dat hij doodgaat? Ik denk dat het mooiste geschenk dat je hem dan kan geven is : aan hem vragen wat hij nog wil van en met jou. Mensen hebben de neiging om stervenden "op te beuren", maar het is veel meer steunend als je je afstemt op wat hun behoeften zijn. Wil hij over de dood praten? doe het dan. Wil hij dat nu net niet en vooral nog wat plezier maken met je? doe dat dan...Wil hij gewoon iemand die naast hem zit en niets speciaals zegt of doet? Wees er dan op die manier voor hem.
Ik heb al enkele malen iemand "begeleid" in het stervensproces en dat was heel erg intens. Persoonlijk vind ik het even mooi als een geboorte, iemand steunen in deze periode. Mijn grootvader bv. zei dat zijn grootste wens was om nog eens een bepaald soort bier te drinken. De dokter en verpleegsters raadden me af dit te gaan kopen omdat dit "slecht was voor zijn gezondheid"... Ik heb het toch gedaan, hij heeft het flesje bier naast zich gezet en ernaar gekeken. Meer hoefde niet voor hem.Die nacht is hij gestorven.
Natuurlijk zal je je vader missen als hij er niet meer is, maar op die manier (dus als je je afstemt op zijn behoeften...) zal je ook met vreugde en met liefde aan de periode kunnen terugdenken waarin jullie afscheid genomen hebben. Het maakt in feite niet uit of je een diepe band hebt of niet...de periode van sterven geeft (bijna) altijd een verandering (verdieping) in de band die je tevoren had.
Als je het kan opbrengen om hem te geven wat hij verlangt (in de mate waarin dit voor jou mogelijk is) zal dit bijna met zekerheid je diepe verdriet kunnen verzachten als hij er eenmaal niet meer is.

Ik begrijp dat je vervelende herinneringen hebt aan je vader. Helpt het misschien om je in eerste instantie te richten op het hier en nu? Je vader en moeder doorlopen nu een heel moeilijk proces. Hoe zou je het vinden als jij hen daarbij kan helpen? Het hoeven maar kleine dingen te zijn. Dat kan al door langs te gaan. Vraag je ouders waarmee je kan helpen. Mijn vader wou graag bloemen op zijn kamer en ik maakte soep voor hem.

Zeg verder geen dingen die je normaal ook niet zou zeggen (zoals "Ik hou van jou."). Ik denk dat het wel goed is om te zeggen dat je het moeilijk vindt en dat je niet zo goed weet hoe het nu verder moet. Bespreek met je psycholoog of het verstandig is om dingen uit het verleden nu te bespreken.

Neem vooral de tijd voor dit proces en let goed op jezelf. Zoek een evenwicht tussen rust nemen en je ouders helpen.

Begin met dingen over je jeugd en je herinneringen aan je vader op te schrijven. Dan zul je zien dat er steeds meer naar boven komt.
Weeg dan zorgvuldig af wat je met deze gegevens wilt doen. Het heeft geen zin om nu met allerlei verwijten over dingen die je toch niet meer kunt veranderen te komen maar misschien kun je door bepaalde dingen nog met hem te bespreken wel tot acceptatie van bepaalde zaken komen en wellicht werpen je herinneringen vanzelf al een ander licht op gebeurtenissen omdat je er nu anders tegenaan kunt kijken. Vandaar dat ik je adviseer zorgvuldig te bekijken wat je dan nog met die gegevens kunt en wilt doen. En houd ook in je achterhoofd dat je vader stervende is en dat je dus goed in de gaten moet houden of je hem hier op zijn sterfbed nog mee kunt belasten of dat je e.e.a. juist nog MOET uitspreken en bespreken. Het kan echter ook nog zo zijn dat het voor je vader misschien juist wel prettig is om aan het einde van zijn leven nog over bepaalde zaken te spreken dus vraag aan hem wat hij nog met je wil bespreken, zoals iemand anders hier al aanraadde.

Doe gewoon wat je hart zegt.Je bent nu helemaal leeg van binnen tenminste zo voelt het alleen er al zijn en even een hand vast houden is soms al genoeg voor jou en je vader.En ja de gevoelens komen boven maar als je die hebt dan kan je er vast mee omgaan geloof me ik spreek uit ervaring.Bespreek het met hem als dat kan wat hij wil en jij kan.Verder heb je iemand nodig waar jij je verhaal kwijt kan misschien een goede vriend waar je even je hart kan luchten Geloof me dat helpt.veel sterkte

Ken hier maar 1 antwoord opgeven, een antwoord uit ervaring.

Luister naar je gevoel, handel naar jou gevoel en neem afscheid van je vader.

Doe wat je wilt, wij weten te weinig van jouw en je vader om een advies te geven wat de oplossing voor je probleem kan zijn.

Kan je wel 1 dingen vertellen, zelfs na 40jaar zal jij je vader nog missen, en dit kan ik mededelen uit ervaring.

Heel veel sterkte in het verwerken van dit verlies.

Heel veel bij hem zijn, dan komt er uiteindelijk meestal wel wat uitrollen en als een gesprek op gang is kan je wel even doorpraten meestal.
PS: succes en sterkte