Hoe ga je om met moeilijke ouders?

Ik denk dat je jouw verwachtingen bij moet stellen. Jij vraagt iets aan je ouders wat ze je niet kunnen bieden. Dit vind ik vervelend voor je, maar er is niet veel meer aan te doen dan loslaten en accepteren dat je DEZE ouders hebt. Hebben ze wel andere eigenschappen waar je toch wat uit kunt halen? Weet je, ik was al blij geweest als ik met mijn bio vader gewoon eens een kopje koffie kon drinken en het over koetjes en kalfjes kon hebben. Verder had ik dan geen verwachtingen van hem. Helaas is dit kopje koffie niet eens mogelijk, om redenen die ik liever voor mezelf hou. Jouw ouders zijn zoals ze zijn, dat verander je toch niet, laat ze maar gewoon hun gang gaan en geniet van de dingen die je wel met hen kunt delen. Misschien kun je met een vriend of vriendin wel jouw behoeften delen zoals het verdriet over je hondje. Verder weet ik dat het heel erg lastig is om met opmerkingen om te gaan zoals: 'wat ben jij toch een vreemd kind'. Zeker ook als dit in jouw jeugd is gebeurd. Dit kan diepe wonden veroorzaken. Juist omdat het door je ouders wordt gezegd. Toch kun je wel proberen te leren om dit soort opmerkingen naast je neer te leggen. Het is moeilijk, maar het kan ;) Je weet tenslotte wie het zeggen, het wordt er uit geflapt door mensen die dergelijke dingen er uitflappen. Probeer dit los te zien van jezelf, hoe moeilijk het ook is. Maak je eigen oordeel over jezelf en laat dit niet afhangen van het oordeel van je ouders. Sterkte ermee!

Ja dit is herkenbaar. Toen ik ging scheiden wist mijn moeder niets anders te zeggen dan Oh. En inderdaad: ook ik kreeg steeds te horen dat ik een vreemd kind was. Want ik zat het liefste in mijn eentje te lezen. Heel veel mensen hebben moeite met het uiten van gevoelens of zijn door het leven afgestompt. Toen ik mijn ouders kon accepteren zoals ze waren, toen pas voelde ik mij volwassen en zelfstandig. Ze hebben me wel altijd geholpen met praktische dingen en waren ook een leuke opa en oma. Dat maakte veel goed. Maar voor hulp en steun, zeker bij emotionele dingen kon ik niet bij ze terecht. Als je dat weet, waarom zou je dat dan nog proberen? Jij neemt gewoon dat plukje vacht en hebt het oordeel van je ouders daarover niet nodig. Hoe je daar mee omgaat? Gewoon, zoals je met vrienden of kennissen om gaat. Iedereen heeft wel wat. Toegevoegd na 1 minuut: Toen ik mijn nieuwe man aan ze kwam voorstellen was het eerste wat ze tegen hem zeiden: Maar het is wel "unne apparte"! Over mij dus. Ik kon daar inmiddels wel om lachen.

Hoi Snuffel, Allereerst: nog sterkte gewenst met het verlies van je hondje. Had ik je nog willen zeggen maar je had je andere vraag al verwijderd. Geeft niet hoor. Bij deze. Over een plukje vacht willen van je overleden hondje: dat vind ik helemaal niet raar. Heb ik zelf ook van mijn overleden dieren. Is toch een soort van hou-vast, iets tastbaars. Ik heb zelf een as-hanger gekocht voor een van mijn poezen, en heb daar haar snorharen ingedaan. Die draag ik dan bij bijzondere gelegenheden, als ik haar 'bij me wil hebben'. Het moeilijke is, denk ik, dat wat jij belangrijk vindt door andere mensen niet belangrijk gevonden wordt. Ik heb dat gelukkig niet met mijn ouders, maar herken het zeker wel. Ik had/heb het met zus, andere familie, en vroeger mensen op school. Ik weet zeker dat ik het straks ook heb in een werk-omgeving. Het is zeker moeilijk om voor jezelf hier doorheen te breken. Aan de ene kant weet je wel dat het niet aan jezelf ligt, maar toch... Het raakt je wel. Logisch. Het is moeilijk om dat zomaar naast je neer te leggen. Er moet wel een reden zijn om dat te kunnen doen. Dat klinkt misschien raar, maar in mijn geval kon ik het (of de persoon) pas naast me neer leggen als er een directe aanleiding was die dat 'rechtvaardigde'. Ben niet zo goed in hard zijn, denk ik. Maar er is ook een grens. En wat die grens is bepaal je zelf. Met dat soort opmerkingen (wie ze ook maakt) over jou heb je toch een achterstand, je zelfvertrouwen wordt er in ieder geval niet beter van. En nu aan jou de taak om dit beter te maken. Moeilijk proces. Ik zou in ieder geval niet (zomaar) opmerkingen naast je neer leggen. Mijn ervaring is dat je dat dan later weer op je bordje krijgt, zo van, daar heb je eerder nooit iets over gezegd en dat soort redeneringen. Als jij jezelf niet herkent in opmerkingen van je ouders (of anderen) zeg dat dan meteen. Je hoeft niet eens meteen te kunnen zeggen waarom niet, maar laat in ieder geval weten dat je jezelf er niet in kunt vinden. Dat geeft voor mensen ook een soort drempel om maar zomaar dingen te zeggen die helemaal niet op jou slaan. Maar soms zeggen mensen dingen die niet per se op jou slaan, maar wel op jou gericht zijn. Meteen laten weten dat jij je niet kunt vinden in hun beschrijving van jou kan een oplossing zijn om dit niet nog jaren later wederom te horen. Dat lost natuurlijk niet het gebrek aan steun van je ouders op. Maar jezelf sterken wil ook een eind helpen. Blijft moeilijk... Succes!

Ik weet wat je bedoeld,sommige ouders denken helaas alleen maar aan zichzelf. Ook ik maak dit mee en heb me er bij neergelegd,maar ook hierdoor wat afstand genomen door niet meer met gevoelige zaken bij mijn moeder aan te komen. Ik weet dat dit in het begin moeilijk is,maar op een gegeven moment moet je aan jezelf denken en het lucht ook enorm op. Sterkte er mee en met het verlies van je hondje. Gaat het nu een beetje?

Mijn hondje is onderhand bijna een jaar overleden. Ze is 17 jaar bij me geweest en ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ze er niet meer is. Ik heb haar op jonge leeftijd gekregen en ken geen leven zonder haar. Ik heb geen broers of zussen, mijn hondje zag ik als mijn beste vriendin, we deden alles samen. Tot vorig jaar.. Het ging gewoon niet meer. Ze had medicijnen voor haar oude ruggetje, ze werd dement en liep de hele dag door in cirkels, ze had geen rust meer. Ze was blind en doof en durfde daardoor ook niet meer te wandelen. Daarnaast was ze incontinent. Ik weet nog van vroeger hoe schuldig ze zich altijd voelde als ze in de kamer had geplast. Het leek dan alsof ze je dan echt aan keek met zo'n gezicht van: oeps.. Sorry. Uiteindelijk hebben we haar, om haar uit haar lijden te verlossen, in laten slapen. Dit is gebeurd terwijl ik haar in mijn armen had. Als ik aan dat moment denk, barst ik weer in tranen uit. Ik vind het dan soms zo moeilijk als mensen reageren met: het is maar een hond, koop toch een nieuwe. Of: wat moet je nou met een plukje haar? Ga je nu echt dat as bewaren? Soms praat ik nog steeds tegen haar als ik een foto in mijn hand heb van mijn lieve Soffie. En ik steek nog regelmatig een kaarsje aan bij haar foto. Zolang ik denk dat zij me wel hoort of het kaarsje voelt, en zolang ik me daar goed bij voel doe ik dat. Ik vind dat iedereen zijn of haar verdriet moet kunnen verwerken op zijn of haar eigen manier. Het maakt het natuurlijk een stuk makkelijker als iemand je begrijpt. Maar als iemand het nu eenmaal niet doet, dan heeft het al niet eens zin meer om het begrip van iemand te vragen.. Je bent namelijk op zoek naar iemand die echt diep van binnen je begrijpt, en begrip kun je niet maken, dat zit van binnen en niet iedereen is van nature emotioneel ingesteld. Maar jij wel en daar mag je best trots op zijn! :)