Is single zijn je eigen schuld? Komt dit voort uit het feit dat we niet meer weten wat investeren is?

eigen schuld klinkt zo negatief.
dat ik single ben is eigen keus.
in vorige relaties bleek mij dat ik juist veel meer investeerde in de ander dan goed voor me was.
ik liep mezelf voorbij.
voor mij is single zijn een gezondere situatie.

Ja eigen schuld...

Als je alleen bent kun je de ander nooit de schuld geven...

Dat is zo in een relatie, maar ook als je geen relatie hebt...

Waar het dan wel door komt, dat weet ik dan weer niet...

Als je gedumpt wordt hoeft niet altijd je eigen schuld te zijn. Als je lang single ben, heb je ofwel geen behoefte aan een relatie (eigen "schuld") ofwel je wacht op de ware.

Sommige mensen gaan inderdaad wel erg ver qua wensen en eigenlijk eisen, anderen zijn gewoon niet in staat om iemand anders in hun eigen leventje toe te laten.

Iemand met irreële eisen heeft het aan zichzelf te danken als hij of zij niemand vindt die daaraan voldoet, maar op het moment dat de "nood" hoger wordt, nemen de eisen heus af, zo werkt dat gewoon.

Dus als je er voor open staat, niet té krampachtig op zoek gaat en open staat, dan komt het heus wel goed.

Je kan single zijn om vele redenen, al dan niet je eigen schuld.

Sommige mensen kiezen ervoor om single te zijn voor dat moment.
Daarnaast hoeven relaties lang niet altijd verbroken te zijn door heftige ruzies of iemand die iets fout gedaan heeft.

Als het simpelweg blijkt dat je niet goed bij elkaar past; allebei andere ideeën over het leven en relaties hebt en je dus gewoon niet op 1 lijn komt, heeft niemand iets fout gedaan. Dan blijk je gewoon niet voor elkaar bestemd.
Iedereen is immers lang niet voor iedereen bestemd, en dat is niemands 'schuld'.

Ben je vreemd gegaan, ben je geweldadig geweest, heb je andere dingen bewust gedaan terwijl je weet dat de ander erdoor gekwetst wordt, ja, dan kun je spreken over 'eigen schuld'.

Mensen die nooit een relatie hebben gehad, het wel willen maar te verlegen/onzeker/angstig zijn om op iemand af te stappen en actie te ondernemen, is het dan hun schuld dat ze single zijn?
Niet zo zeer 'schuld', ze hebben gewoon dingen om aan te werken. Ze doen het niet expres, kunnen er niets aan doen dat ze 'zo' zijn.

Het kan ook dat je dingen fout hebt gedaan waardoor je relatie beeindigd wordt door bijvoorbeeld psychische problemen. Moeilijk om dan te spreken over 'eigen schuld', op dat moment kun je beter aan dingen gaan werken als single zijnde en het later nog eens proberen, al dan niet met dezelfde persoon.

Maar je kan absoluut niet stellen dat sowieso iedere single er schuld aan heeft om single te zijn.

"Je eigen schuld"... wat klinkt dit negatief. Ik zou het eerder een eigen keuze noemen.

Deze vraag gaat (misschien onbedoeld) er weer vanuit dat de enig zaligmakende gedachte moet zijn dat je met zijn tweeën bent en dat singles zielig zijn.

Ik mag dan misschien weer zo'n vier jaar single zijn, maar ik voel me absoluut niet zielig.
Waarschijnlijk is het inderdaad mijn eigen schuld, wilde mijn vrijheid niet totaal opgeven. Mijn ex wilde me het liefst zeven dagen in de week zien, terwijl ik drie eigenlijk wel genoeg vond.
Daarnaast vraag ik me af waarom we destijds überhaupt bij elkaar gekomen zijn, we hadden eigenlijk niets gemeen. We troffen het beide wel, hij beschouwde zichzelf als de "ideale man": hij hield van winkelen en niet van voetbal.
Treft hij uiteraard net de "ideale vrouw": Ik heb een hekel aan winkelen en ben dol op voetbal !
Gelukkig hadden we beiden in de gaten dat het niet werkte, dus hadden we beiden "schuld".

Ik ben ook absoluut niet op zoek. Mocht ik tegen iemand aanlopen waar het mee klikt, prima. Zo niet.. nou ja, dan niet. Ik heb leuke vrienden, een druk sociaal leven, ik denk niet dat ik zal vereenzamen.

Ik ben 'bewust vrijgezel(lig)'. En dat is per definitie mijn eigen keuze geweest. En niet zoals jij sugereerd in je vraagstelling 'eigen schuld'. Dit wilt overigens niet zeggen dat ik niet geloof in die 'ware'. Maar zolang ik haar (ben lesbisch) nog niet ben tegen gekomen blijf ik dus lekker 'bewust vrijgezel(lig)'...

Ik heb geen gezeur aan mijn hoofd. Kan doen en laten wat ik wil. En ik word niet belet in mijn vrijheid...

Dus jouw suggestie dat 'singel zijn' eigen schuld is vind ik wel heel erg kortzichtig...

Nee, als je een partner hebt is het je eigen schuld.

Als jij zegt 'schuld' dan geef jij aan dat het een straf is om single te zijn. Veel mensen kiezen er bewust voor, die hebben hun buik vol van relaties, die noemen we 'happy single'. En waarom niet? Tegenwoordig ben je financieel niet meer van je partner afhankelijk (zoals vroeger wel zovaak het geval was), dat maakt het makkelijker om alleen te gaan wonen. Daarnaast zijn er ook mensen die snakken naar een partner, die zijn niet 'happy' single, maar zijn er heel ongelukkig bij. Die liggen 'niet zo in de markt'. Is dat dan hun eigen schuld? Ja en nee... Of je 'knap' of 'lelijk' bent, daar kan je niet zo heel veel aan doen (al is dat ook maar relatief). Je kan er wel wat aan doen als je je bijvoorbeeld niet leuk kleedt, een slechte adem hebt of vet haar. Maar hoe je in je vel zit, wat je uitstraalt is het allebelangrijkste! Dat ziet je omgeving direct!

Nee, zeker niet!! Ik heb een aantal vriend(inn)en die single zijn, en niet allemaal uit vrijwillige keuze, maar gewoon omdat het zo is gelopen.
Er is iemand bij die qua uiterlijk wat minder doorsnee is om het zo maar te zeggen, en er zit een dame bij met een dermate hoog IQ plus baan dat het moeilijk is om een man te vinden die daarmee om kan gaan.
Is dat hun eigen schuld? Nee! Maar hieruit blijkt wel dat dus niet iedereen alleen maar naar karakter kijkt. Zeker ook de eerste uiterlijke kenmerken spelen een hele belangrijke rol.

Ik geloof wel dat mensen tegenwoordig minder investeren in elkaar dan dat met dat vroeger deed. Dit heeft volgens mij met de individualisering te maken. Mensen zijn steeds zelfstandiger en als een vervelende karaktertrek in een partner steeds meer de boventoon gaat voeren, is de keus om de relatie te beëindigen sneller gemaakt.

Ik zie het b.v. aan een oom en een tante van mij, die qua intelligentie niet hoog scoren, maar toch al tegen de 45 en 50 jaar een huwelijk hebben. Dankzij hun echtgenoten functioneren ze toch behoorlijk mee in het leven. Als zulke mensen nu jong zouden zijn, zouden ze een stuk moeilijker een partner vinden, simpel omdat men meer eisen stelt en omdat men niet meer tot in het diepst van de ziel denkt: tot de dood ons scheidt.