Als je als volwassen kind, nog zit met onuitgesproken issues tegenover je moeder, is het dan fair, of juist not done, om haar dat alsnog te vertellen?

Ik ken het probleem.

Ooit eens voorzichtig een issue ter sprake gebracht en ze dachten dat ze water zagen branden. Mijn ouders inmiddels ook al aardig op leeftijd hebben hun eigen belevingswereldje gecreëerd en hun eigen waarheid.

Het zijn geen schokkende zaken maar soms hoor ik ze praten en denk ik, dit was totaal anders en het liefst zou ik ze dat figuurlijk om de oren willen slaan.

Maarja, ze zullen het amper begrijpen en ik zal ze veel verdriet doen. Dus ik heb mij er bij neergelegd. En aan de andere kant: Wat bereik ik ermee? Puur dat het van mijn schouders af is en kans op scheve gezichten. Afwegende vond ik het niet waard. Ok, het zou fijn zijn het even te luchten, maar dan begint het weer van voor af aan, dan wordt mij iets kwalijk genomen omdat mijn ouders zouden vinden dat ik onterechte dingen heb gezegd. Geen zin in.

Dit is eigenlijk meer een ervaring dan een direct antwoord, maar die bestaat op jouw vraag denk ik niet. Je bent aan het dubben schrijf je, dus je komt vanzelf wel met de oplossing.

Maar is een lastige kwestie, zoals ik al schreef, ik herken het. Misschien heb je er wat aan.
Sterkte ermee!

Ouders ,althans meestal doen altijd hun best naar de omstandigheden ,en de mores ,taboe's van die tijds periode ,verwijten ,besfftft t

Om te praten is het nooit te laat, zorg dat je niet met verwijten komt. Probeer het zo liefdevol en begripvol te doen. Ga zelf van te voren oefenen in wat je wil zeggen. De kunst is om niet in de verdediging te schieten mocht je verwijten krijgen.

Als je nu al weet dat je mogelijk later spijt hebt dat er niet is gesproken, zou ik het wel doen. De uitkomst is niet te voorspellen, maar kan je wel heel veel goeds brengen.
Het is de toon die de muziek maakt...

Lastig inderdaad!
Of je wel of niet met haar moet praten is zo persoonlijk en ligt aan zoveel zaken (o.a. haar persoonlijkheid; hoe zou ze reageren etcetc.)
Misschien is het een idee, om alles voor jezelf op te schrijven. Dan krijg je duidelijkheid voor jezelf en kan je altijd nog kijken of er dingen zijn, die voor jou van belang zijn om over te praten, met inachtneming van haar gevoelens en de consequenties. Want die kan alleen jij goed inschatten denk ik.
En is er iets tegen om met haar een keer de stad in te gaan voor een kopje thee? Het zou jullie misschien dichter bij elkaar brengen, effe babbelen samen over heel andere dingen, een band maken of versterken.
Is maar een ideetje: niks meer en niks minder ;-)

je kan natuurlijk altijd zeggen waar je het moeilijk mee hebt, vertel ook waarom dit zo is in de hoop dat je moeder je standpunt kan begrijpen.

het is moeilijk om je moeder niet als schuldige te zijn want zelf heb je ook verantwoording over je eigen leven.
dat je geen moeder bent geworden kan je dus niet bij haar neerleggen is mijn mening. (er bestaan dingen zoals psychologische hulp als het zo erg is dat je hiermee in de knoop komt, dus neem ook je eigen verantwoording hierin)

je moeder geeft zelf ook aan dat ze een gezellige moeder/dochter band mist. jullie missen het dus samen.

het is logisch dat je hiermee zit hoor, maar probeer niet te blijven hangen in het verleden. je moeder is niet verantwoordelijk voor je leven, dit ben je zelf.

is het mogelijk om te praten zonder wijzend vingertje bedenk en bespreek dat wat je WEL wil met je relatie met je moeder.
wil ze dit ook? wat is hier dan voor nodig? hoe willen jullie dit gaan bereiken?

is praten erg moeilijk, probeer het dan met een brief. deze kan je nog aanpassen en overlezen voordat je je gevoel kenbaar maakt. woorden vliegen er soms wat ongelukkig uit als er emotie mee gemoeid is.


wens je heel veel succes toe, en hoop dat je ondanks je ervaringen toch nog een hele fijne tijd met je moeder mag beleven.


bij mijn moeder en mij is het contact oppervlakkig, en we kunnen ook geen uur aan de foon hangen of samen de stad in zonder dat we ons hier niet prettig bij voelen.
maar..... als het moet gaan we wel voor elkaar door het vuur en staan we klaar voor elkaar.
voor ons werkt het op deze manier, en dat is me dierbaar genoeg.

En als je het zo brengt als hier? Dat jij graag wilt praten, dat je snapt dat zij ook haar best heeft gedaan?
Zij is niet verantwoordelijk voor de keuzes die jij gemaakt hebt, maar misschien kunnen jullie onderling dingen verhelderen.
Garantie dat je je daarna meer begrepen zult voelen of zelfs maar opgelucht, is er niet. Maar als je nu een slechte band ervaart, zou het de moeite waard kunnen zijn een poging te wagen die te verbeteren.
Ik zou het wel anders formuleren dan "door gebrek aan opvoeding van haar kant, heb ik nooit geleerd wat het is om vrouw te zijn, ben ik geen moeder geworden etc, het heeft dus een heel grote impact op mijn leven", want dat klinkt vrij beschuldigend, en dan zal je moeder waarschijnlijk vooral in een 'nietes, je ziet het verkeerd'-houding schieten.
Of proberen of het voor jullie mogelijk is vast te stellen dat jullie allebei niet blij zijn met hoe de relatie nu is, en bijvoorbeeld eens de stad in gaan _alsof_ jullie een andere moeder en dochter zijn (zodat je die last van het verleden niet meesleept). Je weet nooit...

Hey, ik ken je probleem maar al te goed. Ik heb zelf ontzettend onuitgesproken dingen met mijn moeder en het blijft zo voor altijd tussen ons instaan.

Je moeder vind het jammer dat jullie geen band hebben en die gaat er ook nooit komen, omdat je dingen niet bespreekbaar maakt. Straks is ze wel dood en daar zit je dan.
Mijn advies is dan ook; praat met je moeder, zeg hoe je je voelt. Vertel haar wat je haar wil vertellen, alleen zo kunnen jullie verder en er nog de beste jaren van maken die er zijn.

Kijk, je moeder is vast net als mijn moeder, kan niet praten over die dingen. Maar ze kan wel luisteren en misschien zelf wel erop reageren. Laat het niet sudderen, zo wil je niet verder. Echt niet.
Ik leef het iedere dag. Ik praat niet met mijn moeder omdat ik een woede probleempje heb en een normaal gesprek wordt zo lastig. Zij is ook een lastige gesprekspartner. Vandaar.

Praat met je moeder. Je hoeft niet aan te vallen, maar zeggen wat je denkt en voelt kan bij je eigen moeder toch nooit verkeerd zijn?

Heel erg veel sterkte.