is het normaal dat je na de scheiding van je ouders zo veel mogelijk herinneringen wilt bewaren?

Heb zelf geen gescheiden ouders, maar wel ervaring met verdrietige situaties uit het verleden. Uit ervaring: het heeft geen zin om zomaar alles te 'vergeten', dat wil niet op de langere termijn; uiteindelijk moet je je verdriet toch verwerken.

Dus dat betekent zeker dat je al je herinneringen (en spullen die je daar aan doen denken) niet zomaar moet vergeten/weg moet gooien! Je verdriet komt van de scheiding (tenminste, zo lees ik wat je zegt), maar vergeet niet alle leuke dingen die je met zijn 3en (of meer als je broertjes en/of zusjes hebt) hebt gehad.

Als je zelf wat beter in je vel gaat zitten, zul je blij zin dat je die herinneringen enz nog hebt, en er (hopelijk!) met een lach op terugzien!

Succes en sterkte!

Beste zet je vragen die je steld eens onder elkaar, een bi vrindib, een vrindin die zelfmoord wil plegen, een stiefmoeder die jou niet vertrouwd al 7 jaar niet, en ouders die al 6 jaar gescheiden zijn, en dan ook nog examen problemen met het vak wiskunden. Ik zou inderdaad een nieuw leven beginnen.

Bij een scheiding krijg je ook te maken met een soort van rouwverwerking en dus is het heel logisch dat je herinneringen wilt bewaren aan de periode van voor het gebeurde.

Zoals bij alles in het leven, doen wat goed voelt voor jezelf is bijna altijd de beste keuze.

Ik was jong toen me ouders scheidden, en me vader was zo goed nog niet helaas. Toch is het niet vreemd dat je liever denkt aan hoe het was, als dat meer is zoals je het liever zou zien.

Maar mensen zin nou eenmaal geneigd, een beetje bang te worden voor een realiteit, die totaal niet is wat ze zouden willen zien. Het verleden achter je laten is verstandig, want het is nou eenmaal achter je en om met je verleden je heden en toekomst te bepalen.. is zonde. 'behaalde resultaten van vroeger bieden geen garantie voor de toekomst' zo zeggen ze wel eens.
Ik heb een hoop meegemaakt, van scheiding tot misbruik in meerdere vormen tot verhuizing gepest worden etc etc etc.
Ik kan je wel zeggen, dat je MOET leren van e verleden, doe je die niet kom je alles net zo hard weer tegen, tot je het wel onder ogen wilt zien.
Misschien zit je ergens mee, een spit? een schuldgevoel? onterecht natuurlik want het is niet jouw keuze of je ouders uit elkaar gaan of niet.

Echter een NIEUW leven, is nogal dubbel, want zoals ik zeg je moet je verleden uist wel meenemen, daar kun je van leren. Anderzijds kun je het als nieuw zien door te zeggen: ik pak de dingen nieuw aan, anders dan eerst, beter.

Blijven zitten in het verdriet van 6 jaar terug... is duidelijk dus dat je nog met onopgeloste emoties rondloopt. Hoe denk jij over de scheiding. Had het misschien voorkomen kunnen worden, waarom baal je er van en zou het beter zijn geweest als ze niet waren gaan scheiden?
Vragen die je jezelf beter kunt stellen.

En bekijk het eens van de andere kant, ik weet niet of ze ruzie hadden ofzo, maar als jij later getrouwd bent, en kinderen hebt, en om de een of andere reden doet je man (of vrouw) ineens heel raar, er gebeurd van alles en jij wilt graag bij elkaar bliven maar het kan gewoon niet. Dan is er uiteindelijk toch maar 1 oplossing die het beste is al is het soms moeilijk te begripen voor de omgeving?
Gezinnen die gewoon bij elkaar blijven 'voor de kinderen' of om welke reden dan ook, zijn vaak veel erger af dan de gezinnen die besluiten uit elkaar te gaan. Die durven het tenminste aan om te doen wat nodig is i.p.v hun kop in het zand te steken.

Kortom, ik weet niet waarom ze zin gescheiden, en waarom jij je er zo rot bij voelt.

Ik heb me vader niet zo gemist, maar een vaderfiguur, uiteindelik wel een beete. Ik kwam ooit huilend bij mijn moeder 'maar mama, wie 'geeft' me dan weg als ik ga trouwen?'
Me broer ofzo ;)

Toegevoegd na 1 minuut:
Sorry, min j toets doet het niet goed :s

ik heb zelf gescheiden ouders , het is heel logisch dat je de herinneringen wilt behouden , maar ik denk dat je het alleen moeilijk voor jezelf maakt .

Ze zijn uit elkaar en ik ben bang dat je met behouden van , het niet helemaal kan accepteren

Je maakt het moeilijker voor jezelf

Er bestaat geen 'normale' reactie. Ieder mens reageert anders op een situatie. de manier waarop jij reageert is jouw manier van reageren.
Sommige mensen blijven hun hele leven verdriet hebben van een situatie waarmee ze het moeilijk hebben, zoals scheiding van ouders. Ondanks dat verdriet moet je verder met je leven. Probeer het verdriet 'een plaats te geven' in je leven. Probeer het niet te 'verstoppen'. Het hoort gewoon bij jou. Je moet er rekening mee houden, maar ondertussen toch verder gaan met je leven.
Als je goede herinneringen hebt aan de tijd van voor de scheiding, doe dan iets met die herinneringen. Misschien kun je er een 'boek' (voor jezelf) over schrijven, of er tekeningen over maken, o.i.d. Als je foto's hebt die je herinneren aan goede tijden van vroeger, dan kun je die ook een leuk plaatsje in je (slaap-)kamer geven. Het kan echt geen kwaad om die herinneringen te bewaren.

mij ouders zijn ook al lang uit elkaar maar heb nog wel steeds over vroeger mij ouders luisteren daar wel naar