Ik ben 18, heb ruim 2 jr. een relatie gehad. Het is uit gegaan omdat ik bang werd om het idee voor altijd met iemand te zijn.

Bindingsangst, ja, maar dat vind ik op jouw leeftijd wel logisch. 18 is nog heel jong om het idee te hebben dat je voor de rest van je leven met iemand samen gaat blijven. Ik kan me helemaal voorstellen dat het gaat kriebelen en dat je je afvraagt of dit 'voor altijd' is. Misschien ben je nog niet toe aan 'voor altijd' en wil je nu vooral even rondkijken wat er allemaal nog meer te beleven is, en of je het op je eigen pootjes (zonder relatie) ook in weet te vullen.

Ik denk dat je liefde gewoon over is, maar dat je medelijden hebt voor je partner. Misschien had je al langer het idee om het uit te maken, maar het steeds uitstelde. Verlatingsangst heeft niet veel met liefde te maken. Een relatie van 2 jaar is al wat, en gooi je zomaar niet weg. Zoals altijd zal de tijd raad brengen en je de juiste weg tonen. Veel succes meid.

Mensen met bindingsangst durven al geen relatie aan te gaan. Daar heb jij geen last van. Zo op bepaalde momenten in het leven vragen mensen zich af of ze met de ware zijn. Zo'n moment had jij en het antwoord is duidelijk. Het is namelijk vaak zo dat zo omstreeks het 18e jaar dingen in je leven veranderen (verder studeren of gaan werken) en dan ontmoet je andere mensen en je kijk op de wereld verandert. En als je relatie daar niet meer in past, is dat zo.

Nee hoor is geen bindingsangst, misschien wil je na twee jaar even alles op een rijtje zetten, en dat is helemaal niet zo verkeerd. Vrijheid heb je inderdaad als je even zonder gebondenheid van partner/vriend kan leven, en als je eenmaal wat ouder bent en rijp bent voor een serieuzere stap, dan heb je sowieso genoten van je vrijheid. Want die wordt absoluut minder als je een verbintenis of partnerschap aangaat GENIET 18 jaar er bestaat geen mooiere leeftijd.........

Je bent nog harstikke jong, en het is dapper dat je het uit hebt gemaakt, want je probeert eerlijk naar jezelf toe te zijn. Het was vast ook moeilijk omdat je hem gekwetst hebt, terwijl jullie zoveel samen hebben meegemaakt. Tuurlijk heb je geen bindingsangst, dat is alleen als er op termijn echt een patroon begint te ontstaan. Je kreeg misschien een benauwend gevoel omdat je je beseft dat je weer echt single bent. maar probeer er wat van te maken, ga genieten en echt ontdekken wie je bent. Misschien komt er wel weer een nieuwe vriend op je pad, en voelt dat ineens wel heel goed. En om verschillende relaties aan te gaan ( niet allemaal tegelijk, bedoel ik, haha!) is denk ik alleen maar gezond, je leert wat je wel en niet wilt in een (serieuze) relatie. Neem beiden de tijd om te wennen aan deze nieuwe situatie.

nou, bindingsangst lijkt het me niet. ik denk dat je gewoon te jong bent voor een vaste relatie. je bent al twee jaar samen en nog maar 18, geniet eerst nu maar, een vaste relatie komt vanzelf. blijf gewoon vrienden, en als de tijd rijp is, en je komt de ware tegen, misschien wel weer hij / zij , kijk je er weer anders tegenaan. voel je maar niet meer rot, en ga genieten van alles en iedereen.

Voelde jij je zwaar rot omdat het uit is of omdat je niet meer de toekomst zag? Je zegt zelf al dat je hem blijkbaar niet leuk genoeg vindt voor een 'vaste' relatie ondanks je hem wel heel leuk vindt. Misschien kun je hem dat gewoon uitleggen en kijken wat zijn reactie is. Niet dat je hem aan het lijntje mag houden, dat zou niet eerlijk zijn. Je geeft nl. zelf al je antwoord, je wilt nog genieten van de vrijheid.

Als je 18 bent en na twee jaar een dergelijk gevoel krijgt bij het idee dat je 'voor altijd' met je geliefde zult samenzijn lijkt me dat je een wijze beslissing hebt genomen. Ik zou dit niet direct bindingsangst noemen. Als je over tien jaar dat soort gevoelens nog steeds hebt na een tweejarige relatie kan je in die richting gaan denken. Plak jezelf geen negatief etiket op. Dat doen anderen graag voor je. Als je jong bent zijn relaties oefeningen, om jezelf (in relaties) te leren kennen.

Als je je zelf de vraag stelt "voel ik me opgelucht" nu het over is en jezelf eerlijk antwoord geeft. En van daar uit verder gaat denken. 2 jaar is niet niks je kent mekaar dan vrij goed en als dan na een tijd denken en een paar woorden de relatie over is komt daarna twijfel. Je kunt niet precies verwoorden waarom enz. Bindingsangst is veel omvattend en moelijk te beoordelen als buiten staander dit omdat je de personen in kwestie niet persoonlijk kent , en daardoor ook niet de reden kan zeggen waardoor deze zogenaamde angst ontstaat. Het is natuurlijk wel zo dat als je echt verliefd bent op jouw verkering je juist graag wil binden op welke manier dan ook als de tijd en gelegenheid daar toe is.

Als jij al gedurende twee jaar een relatie hebt gehad..heb jij absoluut géén bindingsangst. Mij lijkt het dat je gewoon nog wat aan de te jonge kant was toen je verkering met hem kreeg. Je was toen immers pas zestien jaar..en zestien is wat aan de jonge kant voor een vaste relatie. Nu je liefde zo langzamerhand wat geslonken is omdat je niet meer het gevoel hebt de 'ware' te hebben..begint de relatie voor jou iets 'verstikkends' te krijgen. Je hebt of krijgt het gevoel je binnen je relatie niet meer echt te kunnen ontplooien en je ziet er geen gat meer in.. Maar als jij te zijner tijd wèl de ware ontmoet..merk je wel dat je graag aan hem bindt..lijkt mij toch.. De conclusie is dus..jij hebt beslist géén bindingsangst.. Groet, Ton

18 jaar en de hele toekomst nog voor je..héérlijk! Omarm het! Hartstikke leuk, een relatie. Maar daar stik je toch in als dat je einddoel nu al is? Je hebt het even meegemaakt en dat was voor nu genoeg. Nu even jezelf de vrijheid gunnen om je te ontwikkelen. Want dat is dat benauwde gevoel. Je wilt zoveel nog, maar met een relatie kan dat niet allemaal tot ontwikkeling komen. Omdat je al zoveel rekening moet houden met je partner. Leef nu, studeer, reis, ga veel met vriendinnen op stap, doe wat je leuk vindt, denk na over je toekomst. En als je jezelf de kans daartoe geeft, zul je zien dat je een ander persoon wordt. Door je innerlijke groei. Wijzer, ervaring. En daarmee verandert ook je kijk op mensen. Over een paar jaar "val" je op dardoor misschien wel op een heel ander type. Geniet van je dagen!

Om maar gelijk met een cliché de deur in huis te vallen; ik denk dat de koek gewoon op was/is in jullie relatie. Uit respect voor hem heb je de (onterecht) de schuld bij jezelf willen zoeken en het beestje 'een naam geven.'

Dat kan bindingsangst zijn. Lijkt me ook compleet gezond als je 18 bent. Ik vind een 2-jarige relatie op jouw leeftijd best lang zelfs. Ik zou me er zeker niet te druk om maken. Gigantisch veel van je leeftijdgenoten hebben dit. Ik had het in ieder geval. Geniet van je leven, en wat komt dat komt.