Hoe kan ik zorgen ik het me niet zo erg aantrek?

Zo te zien is het een kwestie van 'de knop om zetten ', want uit je verhaal maak ik op dat je eigenlijk al wel weet dat het probleem meer bij je vader ligt en zijn instelling dan bij jou en wat je doet. Maak er een geintje van of ga er in mee ("ja, ik vind het veel te eng worden allemaal") (hoewel hem dat ook wel weer vreselijk zal irriteren), maar ga je vooral niet schuldig of aangesproken voelen. En...je bent 19 ; je hoeft niet meer de hele dag met je vader in één ruimte te zitten natuurlijk.

Probeer het een beetje met humor op te lossen waar mogelijk, neem het niet te zwaar op en probeer het vooral niet in een negatieve spiraal te trekken. Natuurlijk zou het het beste zijn als je vader met zichzelf aan de slag ging en wat tenslotte zijn probleem is zou gaan oplossen, maar dat is niet jou taak, en hints of adviezen in die richting zullen je ook niet in dank afgenomen worden. Wellicht ligt een gesprek met je moeder - of de eerder genoemde oom- dan meer voor de hand. En hoe moeilijk het ook is : probeer je er vooral niet teveel aan te ergeren. Als twee mensen de hele tijd op elkaar in gaan zitten hakken, wordt de sfeer in huis er beslist niet beter op.

Het is je vader en dat maakt het moeilijk. Maar, ik ben het met Marleen eens, het is een kwestie van de knop omdraaien. En daarna proberen ""erboven"" te staan. Als het ware in gedachten buiten de situatie en naar die situatie kijken.
Overspannen vader in klein wereldje heeft niets anders te zien dan volwassen dochter, die gewoon haar dingen doet. En dan denk je: ja hoor Pa, ik ben dol op jeugdsentiment, en vervolgens zeg je dat ook tegen hem.
En dan lach je maar een beetje.

Hij kan er ook niks aan doen dat hij nu deze problemen heeft.
En probeer buiten je ouderlijk gezin je eigen wereld te creeren, moet er toch eens van komen.

Probeer steeds positief tov je vader te zijn, uiteindelijk zal hij positief terug doen.

ik denk dat het inderdaad misschien ook meer aan je vader ligt dan aan jou en dat je hem vooral moet helpen met dingen! maar je moet natuurlijk ook voor JEZELF kiezen!

ik zou als hij zo negatief tegen je doet er gewoon een soort grapje van maken, maar dat je hem toch een soort hint geeft ofzo?

En ik zou als ik jou was er ook over praten (toch proberen)
en te vragen hoe je het kan oplossen of iets anders.

ik hoop dat het lukt !!

Wat een vervelende situatie. Het is duidelijk dat je vader zich op jou afreageert omdat hij zelf niet lekker in zijn vel zit. Het is dus belangrijk om de opmerkingen je niet persoonlijk aan te trekken. Het zegt meer over je vader dan over jou. Dat is niet gemakkelijk, maar oefening baart kunst. Dus als hij weer eens iets zegt, geef dan aan dat je het niet leuk vind. Het zou zo kunnen gaan:

Je zit het sinterklaasjournaal te kijken.

-je vader: zit je naar die kinderachtige troep te kijken? Je bent al 19! Je lijkt wel een kleuter!

- jij: waarom zeg je dat? Ik vind het programma wel leuk.
Als jij zulke dingen zegt voel ik me afgekraakt door je woorden. Als je iets op te merken hebt over het programma dat ik kijk doe dat dan alsjeblieft op een opbouwende manier zonder mij te kleineren. Dat doet mij pijn.

Dit kun je vrijwel in elke situatie toepassen. Belangrijk is dat je het bij jezelf houd. Het is jouw gevoel, jouw waarneming. Zeg wat je ziet/hoort (objectief) en benoem je gevoel daarbij. Zeg ook hoe je het wel graag wilt. Geen verwijten (jij altijd dit, jij nooit dat...). Je gevoel is altijd echt en mag er zijn. Heel moeilijk in het begin, je stelt je kwetsbaar op, maar hoe vaker je het doet hoe gemakkelijker het gaat. Je bent dan assertief (niet passief en ook niet agressief) en maakt je vader duidelijk wat zijn woorden en gedrag bij jou teweeg brengen. Grote kans dat hij dat helemaal niet weet.

Toegevoegd na 4 minuten:
Als hij zijn gedrag niet wil veranderen, ondanks het feit dat jij hem er vaak op gewezen hebt je pijn te doen met zijn gedrag, kun je duidelijke grenzen stellen. Je geeft dan aan je vader aan dat je niet meer naar hem luistert, met hem wil praten, als hij zo door blijft gaan met jou willens en wetens pijn doen. Schakel daarbij ook hulp in van je omgeving, je hebt het recht om goed behandeld te worden ook al zijn jullie het niet altijd met elkaar eens.

Ik denk niet dat je het voor jezelf kan negeren. Zo zit je nu eenmaal in elkaar.
Mensen kunnen je wel zeggen dat het een kwestie is van 'de knop om zetten', maar als je dat niet kan ja dan kan je dat gewoon niet....
En een gesprek voeren zal ook wel weinig nut hebben, want waarschijnlijk ziet hij niet eens in dat hij iets fout doet.
Denk maar zo je bent 19 en waarschijnlijk ben je binnenkort uit huis...

Want meer kan je niet doen, hij is fout niet jij.
Mijn pa heeft jaren thuis gezeten als alcoholist nu we niet meer onder 1dak samen leven gaat het stukken beter... 1x in de 2 maanden ofzo spreek ik hem wel eens aan de telefoon of als er iets is en verder niets...
Wel jammer, maar dan had die maar niet altijd zo negatief tegen mij moeten doen.... Ben het ook niet vergeten en vergeven heb ik ook niet.
succes