Hoe pak je een kind aan dat steelt? (van ouders of uit winkels) Kind is 6 jaar.

Het gestolen spul terug laten brengen naar de eigenaar of als het snoep was, wat inmiddels op zal zijn, het laten betalen uit de spaarpot. Geen geld genoeg, dan klusjes geven om het te verdienen.

Heel direct. Zeggen dat het fout is en dan hij/zij het nooit meer mag doen. Laat het kind het gestolen ding terugbrengen en excuses aanbieden.

Je kan misschien een voorbeeld stellen door haar favoriete speelgoed te laten "verdwijnen", even achterhouden o.i.d. Op deze manier leert ze dan voelen hoe het is als mensen wat van je stelen. Of je neemt het niet weg maar legt het aan de hand van dat stuk speelgoed uit.

Misschien een barbaarse methode, maar het kind de stuipen op het lijf jagen helpt echt en ik spreek uit ervaring.
Als 6 jarige heb ik een keer een zakje chocolade gestolen van mijn moeder en dat werd me ingepeperd op een manier die ik nooit meer vergeten ben. Nooit meer iets gestolen. Zelfs geen pinda.
Het is barbaars, dat geef ik toe, maar het werkt 100%.

Op deze leeftijd moeten kinderen een geweten gaan vormen. Ook al beseffen ze nu misschien nog niet dat het niet kan, het is juist nu heel belangrijk dat ze dat gaan inzien. Vaak zijn het inderdaad kleine dingetjes zoals snoep (verstoppen onder het matras in bed in plaats van opeten: het gaat niet eens zo zeer om de heb, maar om het uitproberen), maar de volgende stap is dingetjes van klasgenootjes in de tas stoppen.
Ik zou heel nadrukkelijk uitleggen dat het niet kan. Ook benoemen dat als je iets steelt, iemand anders het dus kwijt raakt en aan het kind vragen hoe hij/zij dat zouden vinden. Tot slot veel toezicht houden: dus tassen, zakken en andere mogelijke verstopplekjes zeer regelmatig controleren, kind confronteren met hetgeen eventueel gevonden wordt en het dan zelf laten terugbrengen en excuses laten aanbieden.
Blijf onthouden dat het gewoon een stap in de ontwikkeling is die wat begeleiding nodig heeft en het daarmee geen slecht kind is (maar wel kan worden als je er nu niets aan doet).

Als het in winkels is, het terug laten brengen.
Iets van het kind "stelen" waar ze heel graag mee speelt of iedere dag ziet. Op het moment dat ze er naar komt vragen, je zeggen dat het misschien wel gestolen is.
Afhankelijk van haar reactie kun je daar op dat moment op ingaan en uitleggen dat als iets van jou is, je dat graag wilt behouden en dat anderen dat niet van je mogen pakken, zonder het te vragen.
Als je iets van iemand anders pakt zonder het te vragen of als die ander nee zegt, dan is dat stelen en dat is verboden.
Vraag aan haar hoe zij het vindt dat haar ... weg is zonder dat iemand haar heeft gevraagd of dit van haar mag.

Zo krijgt ze het besef dat dit niet leuk is en niet mag.
Als ze door blijft gaan met dingen pikken, kun je wat rigoureuzer te werk gaan en zeggen dat je dan naar de politie moet gaan om het aan te geven omdat er straf op staat. Dat moet je dan ook doen, naar de politie rijden en kijken wat ze daar van vindt.

Mocht dit niet werken dan zou ik toch eens met een kindercoach of therapeut gaan praten of zij een goede manier hebben om dit gedrag bij haar te veranderen.

Mijn dochtertje -toen 7 of 8- ging een keer met een vriendinnetje voor me naar de winkel. Toen ze terugkwamen vertelde ze dat ze het wisselgeld kwijt waren geraakt. Een dag later vertelde de moeder van het vriendinnetje dat de meiden van het wisselgeld een zak snoep hadden gekocht. Haar dochtertje moest het kwijt maar ze had moeten beloven het niet aan mij te vertellen. Ik heb toen op mijn beurt mijn dochtertje geconfronteerd met het feit dat iemand hun gezien had met een zak snoep en gevraagd waar ze het geld daarvoor vandaan had. Ben niet boos geworden maar heb haar goed uitgelegd dat "stelen" heel sneu is voor degene van wie gestolen wordt, in dat geval voor mij. Ook uitgelegd dat zij het heel erg zou vinden als iemand zonder het te vragen geld uit haar spaarpot zou halen. Dat begreep ze allemaal best en sindsdien krijg ik altijd een bonnetje met wisselgeld. Ik denk dat kinderen meer begrijpen dan de meeste volwassenen verwachten.

Natuurlijk moet je nog geen professionele hulp inschakelen. Desnoods een -recent door haar gestolen- koekje aanbieden als beloning en dan vreselijk teleurgesteld zijn als de pot leeg is, ze kan dan niet beloond worden!!!! Een uuuhhh koekje van eigen deeg zeg maar =)

Deze en andere opvoedingsproblemen worden besproken in: "Praktisch Ouderschap"

Als het kind heeft gestolen of gelogen, is het het beste hem daar niet onmiddellijk mee te confronteren. Hij wil natuurlijk onplezierige gevolgen voorkomen en zal in de verleiding komen te gaan liegen - het is inderdaad zo, dat een rechtstreekse confrontatie vrijwel zeker een ontkenning uitlokt. Het is meestal het beste, op dat moment niets te zeggen of te doen. Later kunt u de zaak in alle rust met hem bespreken. Probeer niet hem in de val te laten lopen of hem in een hoek te drijven, maar moedig hem aan om waarheidsgetrouw te zijn (wees tactvol en laat het niet al te pijnlijk voor hem zijn). Bijna altijd zult u in staat zijn om zijn instemming te krijgen wat betreft de betrokken morele principes, maar ook ten aanzien van een eventueel vereiste schadeloosstelling.

Een boze preek en een veroordeling zullen waarschijnlijk meer kwaad dan goed doen. Een ouder moet zich ervan onthouden om tegen het kind op een dergelijke wijze te spreken: ‘je bent een dief en een leugenaar! je hebt niet alleen gestolen, maar toen ik je daarover aan de tand voelde, heb je ook nog gelogen. Mensen die liegen en Stelen, gaan naar de hel.’ Zulke opmerkingen zullen het kind waarschijnlijk angstig maken en zullen zeker zijn zelfrespect schaden.

Lees verder: http://sites.google.com/site/praktischouderschap/31-morele-waarden

Als ik je voorbeelden lees, dan gebeurd het alleen in huis (een spekje, een koekje).
Dat vind ik niet stelen!!

Dat vind ik de grenzen opzoeken en kijken hoever je kunt gaan voordat je straf krijgt. Dat pas volgens mij ook wel bij die leeftijd. Uitdagen, doorgaan, aftasten.

De 'nanny' op tv die heeft een zogenaamde 'naughty corner'.
Dus als ze straf verdient, dan daar naartoe. Goed uitleggen waarom.

Mijn idee is het ook een methode om jullie aandacht te krijgen. Waarbij negatieve aandacht ook aandacht is. Als jullie het niet zelf geven, dan maar op een andere manier...
Mijn collega heeft ook 2 kleintjes. Die zijn normaal ook best stront vervelend, maar als ze naar het pretpark geweest zijn, dan zijn ze een paar dagen poeslief.
In mijn optiek, doordat ze oprechte aandacht hebben gekregen, dat kan ook met een spelletje, een stoeipartij. Het hoeft niet altijd, maar altijd maar geen tijd hebben is ook helemaal niet goed. Dan zorgen ze wel dat ze jullie aandacht op een andere methode krijgen.

Als je eens kijkt naar jouw kleine, is het dan aandacht vragen, of zoekt ze de grenzen op?
Kijk niet naar haar gedrag, maar kijk naar haar kwetsbare kindje.

Ga ermee om zoals je met een volwassene omgaat. Als je man je stoort en je bent even met wat anders bezig, dan zeg je ook nu even niet schat, straks, na het eten (of zo). Dan kom je daar na het eten op terug. Je man accepteert dat.
Een kind zal als je zegt: nu niet. vervelend gaan doen en dan ga je weer het gedrag corrigeren: doe niet zo vervelend. Als het kind dan nog verder gaat, dan krijgt ze straf.
Maar eigenlijk wilde ze je aandacht en had je kunnen zeggen: ik ben nu eventje bezig, na het eten heb ik de tijd voor je, is dat goed? Ga nu maar even kleuren of zo. Als je kind dan nog even een moeilijk gezicht opzet, dan zeg je: beloofd, echt. En dan ook ECHT DOEN he. Want ze moet je wel kunnen vertrouwen.

Het kind en aandacht vragen, kan je heel goed op straat observeren. Overal heb je kinderen en ouders, vooral bij het winkelen of tijdens de boodschappen doen. Hoe vaak zie je niet het gedrag gestraft worden. Terwijl men vergeet waarom het kind dat gedrag inzet, moet inzetten.