Mag ik mijn 18-jarige zoon op straat zetten?

Ik zou hulp zoeken van buitenaf. Je kind zo op straat zetten lijkt me nooit goed en voor je zoon voelt dit ook als afwijzing en in de steek gelaten. Ik denk niet dat het de juiste oplossing is

Jullie kind is 18 schrijf je. Een kwetsbare leeftijd. Aan zijn gedrag te lezen heeft hij juist nu heeeeel veel liefde en aandacht en begrip nodig. Hem op deze manier het huis uit zetten is echt een vorm van in de steek laten. Lijkt me vreselijk voor iedereen om zo het ouderlijk huis te verlaten.

Natuurlijk kan het wel zo zijn dat het beter is dathij een eigrn plekje krijgt, maar wie weet hoeveel zorgen hij zich maakt. Of welke emoties hij niet kan uiten. Of hoe erg hij twijfelt waarheen...
Mijn tip; spreek af dat het voor beide partijen beter is dat hij een eigen plek heeft, maar dat jullie hem zullen helpen en steunen. Het zal jullie allebei rust geven.
Dus: zoek mee naar een geschikt plekje! Ga met hem naar de ikea en help hem op weg.
Help hem met verhuizen en kook af en toe voor hem. Hij zal jullie aandacht zeker voelen.

Als je hem nu laat vallen komt hij echt niet meer terug. Ook al weet hij later waarom, hij zal het altijd voelen alsof jullie hem niet meer wilden. En dat is vreselijk.
Voor hem en voor jullie!!

Heel veel succes en sterkte.

Wat ik niet lees in je relaas is of er al getracht is om een gewoon menselijk gesprek te hebben met je zoon. Allicht wel, maar is er iets misgegaan? Anders lijkt het me wel ineens een heel grote stap om hem op straat te zetten.
Buiten gegooid worden door je moeder is voor een kind een heel erge ervaring, zoals ook in een ander antwoord staat. Maar ik denk eigenlijk dat je diep van binnen dit zelf ook niet wil. Wat jou "niet doet slapen" is dat je heen en weer geslingerd wordt tussen de zorg om je zoon en de angst voor de relatie met je man. Het wordt tijd om ruggengraat te krijgen in deze situatie. Wat ik aanraad is
- laat los. maak deze situatie niet het middelpunt van je bestaan. Ontspan je. Er is niets verschrikkelijks gebeurd. Er zijn kinderen die veel en veel meer problemen veroorzaken dan je zoon. Dus zie het in zijn proporties en bedenk dat het over een adolescent gaat.
- maak duidelijk aan je man dat jij zelf wil bepalen hoe je met je zoon omgaat. hij mag wel advies geven, maar je bent niet verplicht dit advies te volgen. je man is duidelijk dominanter mbt kinderen dan jij en gelooft in sancties en straf. Dat mag en kan, maar jij hoeft niet hetzelfde te zijn of doen.
- laat je niet in de positie dwingen dat je moet kiezen tussen je man en je zoon. maak dit ook duidelijk tov je man.
- laat je verwachtingen mbt je zoon los. Je zoon is wie hij is. Leer hem ook zo te aanvaarden.Het kan natuurlijk zijn dat hij bepaalde "taken" heeft in het huishouden, die moet hij hier wel verantwoordelijkheid opnemen. Al is het maar door te zeggen dat hij op dit moment moeilijk lukt voor hem.
- Als je het nog niet deed, ga het gesprek met hem aan en wees bereid om dingen te veranderen en je in te leven in ZIJN gedachtengang. Nee, dan dans je niet naar zijn pijpen. Heeft zijn gedrag niets met jullie te maken, laat hem dan. Misschien heeft hij het moeilijk met zichzelf en behoefte aan afzondering. So what?
- je ziet ook de positieve kanten van je zoon, wat super is. Focus daar ook eens op als je over hem denkt en laat je waardering tegenover hem blijken, ook tov anderen.
- maar vooral : doe zelfonderzoek. Kijk bij jezelf waarom je het zo moeilijk hebt met deze situatie, tov jezelf, je man, je zoon. Welk gevoel ze in je opwekt (kwaadheid, verlatingsangst etc.). Wanneer je dit gevoel nog gehad hebt, in het nabije of verre verleden. En wat het gevoel ook is, aanvaard het in liefde en beschouw deze situatie als een kans om het oude gevoel te helen.

Je kind op straat zetten is wel het slechtste wat je in deze situatie kunt doen. Je zult heel erg je best moeten gaan doen om het vertrouwen van je kind ooit weer terug te winnen.

Maar wat is precies het probleem? je hebt een jongen van 18, die naar zijn werk gaat, naar school gaat, en vaak op zijn kamer zit. Dit is nog erg mild allemaal, op een gegeven moment willen jongeren niet meer zo vaak bij hun ouders zijn en ouders hebben vaak moeite dit te accepteren waardoor ze onbewust gaan pushen. Hierdoor gaat de puber zich nog meer afzetten en dit cirkeltje gaat rond. Ik zou gewoon een goed gesprek hebben met uw zoon. Weet u waarom hij niet naar beneden komt? Misschien is hij wel erg druk bezig met iets en zit hij in de woonkamer een beetje tv te kijken?
U zegt zelf dat meneer erg zelfstandig en niet heel sociaal is. Ooit op autisme getest?

Internet afpakken zonder dat het internet afgepakt word is een beetje een half zachte aanpak. Hoe moet hier iets positiefs uit komen.. Iedereen word alleen maar bozer.

Probeer uzelf te verplaatsen in uw zoon en praat met hem, vraag hem dingen, waarom zit hij op zijn kamer en wilt hij niet bij u zitten, misschien zit hij wel ergens mee, iets groots. Misschien ligt het niet aan u maar aan uw vriend/man. U vertelt hier ook dat u zegt met hem te willen gaan zoeken naar een mooi plekje, maar had u dit aan hem gevraagd was er misschien een hele andere reactie gekomen? Misschien wilt hij wel geen hulp van de persoon die hem eruit trapt (is een mogelijke gedachte van uw zoon, waardoor hij weer boos word, terwijl u het goed bedoeld, u word boos omdat hij het niet waardeert en de cirkel is weer rond.)

Wees in ieder geval heel voorzichtig met 'instanties' inschakelen want deze blazen de zaken graag op, en veroorzaken meer problemen dan dat er eigenlijk zijn.

Heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten en de jongen wil waarschijnlijk gewoon wat begrip, zelfstandigheid en vooral vertrouwen. Dit heeft hij verdient aangezien hij netjes naar school en werk gaat toch?

Toegevoegd na 2 minuten:
Aannames maken is in deze situatie het slechtste wat je kunt doen.
Praat met elkaar, zorg dat iedereen gehoord word en doe er wat mee. Dit gaat namelijk of uw relatie met uw zoon kosten, of u neemt het uw vriend/man kwalijk dat u hem heeft moeten straffen. Er zijn op deze manier geen winnaars

Je zoon op straat zetten in dit soort situatie zal wel zijn veel gevolgen hebben, je zoon heeft nu een hele moeilijke leeftijd. Je kan al blij zijn dat hij geen criminele daden verricht, hij is of bezig met school, werk of thuis. Je kan proberen tot hem door te dringen, erachter te komen wat er in zijn hoofd omgaat(al laat niet iedereen dat toe). Zelf vind ik uit huis zetten in deze situatie overbodig. Mijn moeder heeft mij 2 keer uit huis gezet, en ondertussen hebben we al anderhalf jaar geen contact meer.
Voordat je zulke beslissingen gaat maken zou ik eerst goed nadenken, sommige gebeurtenissen hebben meer effect op sommige mensen waardoor ze zich meer afsluiten van de wereld.