Is het normaal dat een kindje van 2,5 jaar begint te huilen vanaf je verder dan 2 meter van haar verwijderd bent?

ja, sommige kinderen worden zeer eenkennig, het is meestal een fase die wel weer overgaat

Zelfs een baby heeft een aangeboren manier om aandacht te wekken. Je dochterje heeft zeer waarschijnlijk erg veel aandacht nodig. Als je tenminste zeker weet dat je kindje niet ziek is (andere huidskleur, rare houdingen kan een teken zijn). Als het aandacht nodig heeft moet het kind een rustige omgeving hebben. Misschien een beetje muziek dat rustgevend is. Vaste tijden van eten. Als je weggaat en ze begint te huilen dan vertellen dat je over 10 minuten terug bent. Na 10 minuten terugkomen (en in tussentijd laten huilen). Dit een paar keer doen en de tijd verlengen naar 15 of 20 minuten.

Het is moeilijk en bovenstaande doen ze ook met kinderen die niet willen slapen en blijven huilen. Kinderen gebruiken elk ding dat werkt als machtsmiddel en in dit geval is dat huilen. Is het normaal was je vraag. In mijn optiek niet, maar het is gedrag dat je kunt afleren. Ook is het afleren niet bepaald makkelijk en vergt enorme vastberadenheid.

Veel succes en hoop dat je er mee geholpen bent.

Voor een kind van 2,5 is dit eigenlijk niet normaal, dat zie je goed. Dat hoeft niet te betekenen dat er iets vreselijks aan de hand is, het kan goed zijn dat het gewoon verkeerd aangeleerde gewoonten zijn.
Met een kind van 2,5 kun je al heel aardig praten, die kun je echt dingen uitleggen, ook al kan ze misschien zelf nog niet veel zeggen, ze begrijpt al heel veel.
Je kunt haar gewoon vertellen dat je, bijvoorbeeld, nu even deze mand met wasgoed op gaat vouwen. Zij mag met.... Spelen, in de zelfde kamer, ze kan je zien, maar niet naast je aan tafel, want dat is niet handig, want jij hebt de tafel nodig. En, heel belangrijk, NA het was opvouwen, ga jij met haar spelen. Dat vertel je van tevoren, en dat doe je ook. Betrouwbaar zijn, dat is heel belangrijk,
Oefenen met dat soort kleine dingetjes, waarbij ze je nog steeds kan zien, maar, je wilt ook rustig maar de wc kunnen, "ik ga even naar de wc, ik ben ZO terug." En als je terug bent, heel vrolijk: "daar ben ik weer!" Geen aandacht aan het huilen schenken, ze moet erop gaan vertrouwen dat je altijd terugkomt. En dat je consequent bent, dus niet als ze heel erg huilt denken "nou, ik neem r toch maar even mee naar de wc" , dan kun je van voren af aan beginnen,

Ik heb altijd geleerd dat een kind zich veilig voelt en goed contact met je kan maken op een afstand in meters gelijk aan zijn/haar leeftijd. Een baby van 0 jaar ligt het liefst tegen je aan. Een dreumes van 1 1/2 kan goed contact met je maken op 1 1/2 meter. Als je van een grotere afstand iets zegt tegen deze dreumes zal hij/zij daar waarschijnlijk niet op reageren. De afstand is te groot. Voor een peuter van 2 1/2 jaar is de veilige afstand 2 1/2 meter. Dan voelt hij/zij nauw contact met de ouder/verzorger en voelt zich veilig genoeg om te gaan spelen. Als je deze afstand respecteert dan zal je zien dat het kind zelf de afstand steeds groter zal maken. Het verschilt sterk per kind hoe snel dit gaat. Soms gaat het ongemerkt en soms moet je een kind een tijdje echt overal mee naar toe nemen. Als je hier wat energie in stopt heb je straks een ontspannen kind dat zich geheel veilig voelt. (bron: pedagogische training & eigen ervaring)

Het lijkt mij dat je kindje een soort verlatingsangst heeft. Dat is heel vervelend maar ik denk dat je daar met veel geduld toch een oplossing voor kunt creeëren. Het kind moet het vertrouwen hebben dat je het als ouder niet in de steek zult laten en doorgaans is dat vertrouwen er al op jongere leeftijd (nog voor het eerste jaar). Om eender wat voor reden (misschien kun je die zelf bedenken?) ontbreekt het vertrouwen en dat kun je terugwinnen.
Er zijn heel simpele "verstopspelletjes" waarbij je kindje je even uit het oog verliest maar daarna ahw "beloont" wordt doordat je "kiekeboe" weer verschijnt. Stimuleer het kind ook zichzelf eens te verstoppen. Zo wordt het een echt spel.
Het lijkt me dat je het kind zéker niet in de angst moet bevestigen door het te troosten! Dan gaat het haar eigen waarheid geloven. Ook mopperen heeft geen zin want het gaat hier om gevoelens die niet grappig zijn.
Als je op visite gaat of er komen mensen over de vloer: laat hen het kind ook eens vasthouden, zodat het weet dat het ok is om even niet bij papa en mama te zijn.
Ik denk dat je geduld erg op de proef gesteld zal worden en dat je vooral ook zélf sterk in je schoenen moet staan, maar het loslaten van een kind is cruciaal voor de verdere ontwikkeling.