Mijn 18-jarige zoon heeft Asperger, wat in zijn geval betekent dat hij kinderlijk is, angstig is voor veranderingen en liefst in zijn eigen (game-)wereld leeft. Hij heeft verder een normale intelligentie (zit in VWO5 op speciaal onderwijs), maar op sociaal vlak kan hij echt niet aan normale wensen voldoen (hoe graag we dat ook zouden willen en hoe veel we daar ook aan trainen). Hij is een typisch voorbeeld van 'Oops! Wrong planet!'
Wij als ouders zouden het heel goed vinden als hij wat meer onder de mensen kwam en leerde hoe hij zich in een werksituatie moet gedragen. Bovendien willen we dat hij leert dat hij voor zijn eigen kostje moet zorgen.
Zelf heeft hij totaal geen belangstelling voor een baantje, hij is 'lui' en 'ongemotiveerd' (lees: bang). Hij 'heeft niks nodig' dus het geld-argument werkt ook niet. Hij gaat niet uit, hij wil geen dure smartphone, hij drinkt niet, hij hoeft geen dure kleren, hij wil geen rijbewijs. Hij wil heel weinig. Ieder nadeel hep z'n voordeel: Hij haalt ook geen rottigheid uit.
Wij proberen hem te stimuleren, verschillende hulpverleners hebben al geprobeerd hem zo ver te krijgen dat hij eens rond ging kijken voor een baantje, maar het lukt allemaal niet.
We zijn hem nu voor het blok aan het stellen: Je gaat dat baantje doen omdat wij dat zeggen. Kans is groot dat dat mislukt omdat hij dan met een heel negatieve houding aan de slag gaat.
Wat kunnen we doen om hem toch aan een baantje te krijgen, en het als een succes te laten beleven?
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?