Wat kan een ouder doen, als zijn volwassen kind depressief is?

Hem uit z'n bed sleuren en naar de deskundigen slepen.

Hoi,

je kan EFT proberen zie bron

hier mee pak je emotionele problemen en blokkades aan

Het gedrag niet accepteren en eisen dat hij mee gaat naar de huisarts.
Klinkt simpeler dan het is, dat realiseer ik me goed, maar het is wel de enige manier om te helpen.

Als het volwassen "kind" nog bij de ouders woont, dan zouden ze met de huisarts kunnen overleggen en misschien een huisbezoek kunnen bespreken.

Het belangrijkste is dat je je in hem gaat verdiepen wat is er percies met hem en waarom voelt hij zich zo. Hierdoor kan je vertrouwen bij hem winnen. Ik zou vooral geen dingen afpakken die dierbaar zijn voor hem. Probeer er met hem over te praten en als je merkt dat hij dat op dat moment niet wil niet doen. Op den duur komt hij toch bij je om hulp te vragen. Mocht het zo zijn dat dit niet werkt kunt je met de huisarts naar een oplossing zoeken.Heel veel sterkte en succes

Een depressief persoon zal vaak uit zijn directe omgeving opmerkingen krijgen zoals “stel je niet aan” of “zet je eroverheen”. Iemand die aan een depressie lijdt zal hierdoor de indruk krijgen dat zijn probleem niet serieus genomen wordt, met als gevolg dat zijn situatie eerder verergert dan verbetert.

Begrip, sympathie en een luisterend oor zijn het belangrijkst. Maak duidelijk dat je niet goed weet hoe je op de situatie moet reageren, en vraag hoe je het best zou kunnen helpen. Maak duidelijk dat je zoon altijd op jou kan rekenen.

Vraag hulp aan de huisarts. Dit is te zwaar om als moeder alleen te dragen. Laat de huisarts desnoods thuis komen als je zoon niet mee wil. De huisarts zal advies geven welke stappen er verder nog kunnen genomen worden.

Toegevoegd na 16 minuten:
Sorry klaas, dit is uiteraard ook te zwaar om als VADER te moeten dragen.

Er vooral heel dichtbij blijven en niet opdringen. De kunst is om ergens een gaatje te vinden voor dialoog. Geef aan wat je ziet en hoort bij hem zonder te oordelen en vertel wat het je doet. Je kunt aangeven dat je heel graag zou willen begrijpen wat er is. Leg het bij hem in de week en hopelijk gebeurt er dan iets.
Sterkte

Grappig ik heb in deze situatie zelf gezeten als kind een klein beetje het probleem dat ik er niet uit kwam was dat mijn ouders totaal geen interesse in had en maar dachten dat ik me aanstelde...



Jah als ouder kan je het best begrip tonen en vragen wat het probleem is. Er is niet erger dan dat je een probleem hebt dat genegeerd wordt dat maakt het alleen erger.


Ga samen met hem aan tafel zitten en help hem om hem baantjes te zoeken en inplaats van hem te waarschuwen als je nu geen baan hebt vlieg je de deur uit.. Dit helpt totaal niet sterker nog het werkt averechts...



Misschien is hij depressief omdat hij niet weet wat hij wilt het feit dat zijn ouders hem hulp bieden of hem tenminste hem een raad geven kan hem al motiveren om te solliciteren. Ik zeg niet dat je hem zijn hand moet vasthouden bij alles maar alleen hem de tips geven en tonen dat je met hem inzit dit alleen zal hem een idee geven dat hij fout bezig is...


Kortom : Werk mee in een positieve manier geef tips en luister naar zijn probleem en probeer het samen op te lossen in de vorm dat jij hem tips geeft uiteindelijk zal hij het zelf moeten doen.

Jeetje wat een nare situatie. Ik heb geen ervaring in deze positie maar wel in de positie van je kind. Mijn ouders wistenook niet goed hiermee om te gaan. toch zijn ze me altijd blijven steunen en stimuleren. Ze zijn met me om de tafel geweest en hebben en goed en lang gesprek met me gevoerd over dat niet zo niet kon en ook niet gezond was. ook wisten ze ook wel dat dit niet 1 2 3 over was dus zijn we naar de huisarts geweest die me doorverweest naar de ggz. ik weet niet of je hier wat aan hebt maar ik hoop dat je zoon zich gauw weer beter voel

x

Ik ken het hele verhaal niet, maar weet je zeker dat je kind depressief is? Het kan net zo goed zijn, dat hij of zij kiest voor het makkelijke leven?

Jij als ouder zou in deze situatie duidelijke grenzen kunnen stellen, bijvoorbeeld over kost en inwoning, dingen doen in huis en ook de consequenties die eraan vastzitten. Een volwassen kind wordt op zo een manier niet volwassen en zelfstandig.

In geval van depressief (nogmaals ik ken je verhaal niet helemaal) is het misschien een mogelijkheid om een leeftijdsgenoot erbij te halen (vriend. vriendin).. Iets samen te gaan doen, wat je kind echt leuk vindt( er moet toch iets zijn) en het vertrouwen proberen te winnen.

Geen makkelijke situatie, maar wel veel succes gewenst.

Toegevoegd na 2 dagen:
Hoi ik begrijp wat je bedoelt, ik ben zelf ook een tijdje depressief geweest en dat ik afscheid van de wereld wilde nemen. En heb ook een puberzoon gehad die een hele tijd niets meer wilde, behalve in bed blijven liggen


Wat mij op de been heeft geholpen is veel oprechte aandacht en duidelijke structuren. Iemand die tegen je ingaat en niet met de stroom meegaat.

Voor mij zoon ben ik gaan vechten en heb alles uit de kast gehaald. Ik dacht als ik iets onaardig deed, misschien haat je me nu, maar ik laat je niet wegglijden. Klein voorbeeld:

ik had een afspraak geregeld met een hulpverlener en probeerde de afspraken tussen mijn werk door na te komen, maar toen ik thuis kwam lag meneer nog in bed en zei dat ie geen zin had. Ik heb toen alle ramen open gezet (hartje winter) en zijn dekbed naar buiten gegooid en hem gedwongen om mee te gaan. Hij haatte me toen. Ik zei dat ik deed omdat ik van hem hou. Kostte me heel veel energie. Nu is het vrolijke en happy jongeman.

Dat is eigenlijk wat ik wilde zeggen, misschien niet helemaal goed overgekomen.

Als hij depressief is piekert hij automatisch veel.
Doordat hij veel piekert zijn de hersenen overbelast en kan hij er weinig bij hebben. Ook kunnen hormonen verstoort werken in het lichaam.Zelfs een kopje thee zetten kan teveel voor je zijn.
Voor je gevoel zit je hoofd soms in een koker.

Door thuis te zitten krijg je geen geestelijke energie en zit je dus in een visuele cirkel. Gamen overbelast je hersenen nog verder, dat geldt ook voor tv.

Naar buiten en beweging onderdeel van het leven maken.
Fietsen, wandelen en zwemmen.
Het piekeren laten opschrijven en leren vergeten en vergeven.
Gezond voedsel eten.. weinig vet en suikers.
Ontdekken wat je leuk gaat vinden en langzaam weer contact met mensen maken.

Het is een lastig proces, maar er is een weg eruit.

Veel druk zetten maakt alles nog erger en veroorzaakt nog meer piekeren.

Sterkte

Probeer eerst met hem te praten om te kijken waar de oorzaak ligt,wat er eventueel is gebeurd waarom hij zo is,en als me de oorzaak weet en er als ouder niets aan kan doen dan is het verstandiger de huisarts te laten komen of bezoeken,die weet wat te doen als er verdere stappen ondernomen moeten worden,maar doe dit alles met tact en dwing hem tot niets,haal hem ook niet uit zijn vertrouwde omgeving,er kunnen dingen in hem verborgen zitten die hem grote schade hebben toegebracht.
Ik heb zoiets meegemaakt,de oorzaak was vreselijk,hoeft niet altijd te zijn maar in mijn situatie was het ernstig en heb ik het vertrouwen kunnen winnen,door me in hem te verplaatsen en met hem mee te voelen!

Uit de vraag lijkt het alsof hij/zij nog thuis woont. Dat is natuurlijk het begin van alle problemen.
Heeft hij een vriendin? (of als het een meisje is, heeft ze een vriend? In de eerste plaats moet zijn of haar sexleven in orde zijn, dat is zowat de basis.
Als die zaken in orde zijn, dan zou hij kunnen gaan zien of hij/zij voldoende en gezonde voeding naar binnen krijgt.
Als men hem of haar dan met rust laat, moet hij/zij gelukkig kunnen zijn met zijn/haar partner. Als ze samen in vrijheid kunnen door het leven gaan houdt niks hem/haar tegen ten volle gelukkig te kunnen zijn. Als hem/haar geen ziekte overkomt weliswaar.

Als jouw kind (jonge man, 25) depressief is, moet hij zelf daar op een gegeven moment genoeg van krijgen voordat er wat kan veranderen aan de depressiviteit.

ZIJN OPTIES:
Mogelijkheden zijn bijvoorbeeld medicijnen bij de huisarts laten halen (door hemzelf) en gesprekken voeren met professionele mensen op dat gebied, die ook nog eens hart voor hun werk hebben.

Maar dat moet wel samen gaan, want de pillen lossen op zich helemaal niets op, maar verlossen je van de ergste apathie. (ALS je de goeie medicijnen krijgt, en dat is voor iedereen verschillend.)

JOUW OPTIES:
Wat jij kunt doen is regelmatig een arm om zijn schouders leggen. Laten weten dat je van hem houdt.
En wat informatie bij hem brengen over depressies en wat er aan gedaan kan worden.

Beste is dan misschien een boek of een film met verhalen van mensen in een soortgelijke situatie.

IN HUIS OF EIGEN WONING/KAMER ?
Als hij bij je thuis woont zal het wel zaak worden dat hij daar serieus ruimte voor zichzelf krijgt. Waar jij hem helemaal met rust laat.

Want, en dit gaat misschien heel erg rot klinken, maar;
meestal is het de manier van opvoeden geweest (of is het dat nog steeds) waardoor hij zijn draai niet kan vinden, en verzand in depressiviteit.
Depressief wordt iemand namelijk doordat hij (of zij) veel te lang niet de dingen heeft kunnen of mogen doen waar zijn/haar hart ligt. Soms door een ongeluk, maar vaker door de manier van opvoeden.

ALS HIJ IN ACTIE KOMT:
En komt je zoon dan in actie, en gaat hij bv in therapie, overweeg dan serieus om zelf ook iets in die richting te gaan doen. Zodat jullie geen van beiden in dezelfde valkuilen terug kunnen stappen ALS de oorzaak hiervan in de opvoeding gelegen is.

Doe de groeten aan je zoon van me.
Zeg maar dat er een totaal onbekende met hem en jou mee leeft.

Hem uitleggen dat je het beste met hem voor heb en hulp gaan zoeken.
Dit moet via de huisarts.
Maak de eerste keer een dubbele afspraak en ook nog eens "s middags.
In de ochtend komt hij toch zijn bed niet uit.
Afspreken met de huisarts dat u hulp voor hem wil.
Laat gesprekken en zo aan de hulpverlening over, je kunt er wel eens bij gaan zitten als het gevraagd wordt.
Hij zal zich dan aan dingen moeten houden die afgesproken zijn, maar u ook.
Het wordt erg taai, maar op zijn tijd zal hij echt die schop onder zijn kont nodig hebben, alleen die kan hij beter van een ander krijgen dan van u.
Maar u zult ook consequent moeten zijn.
Iedere dag lopen en naar buiten en een flink eind, daarbij hoeft u natuurlijk niet mee te gaan, maar een keer samen naar bos of strand is altijd gezellig.
Zorg voor een gezonde en gevarieerde voeding, daarbij kan hij best zelf helpen.
3 x op een dag een uurtje achter de computer, want als je daar wel je interesse in heb en voor de rest niet, dan valt het wel mee, dus dat ding in een kast die op slot kan.
Zelf moeder blijven, dus stel je huisregels en daar houd hij zich maar lekker aan.
Ga zelf ook gewoon je gang en heb geen medelijden, dit is iets anders dan begrip, maar je moet niet met hem meegaan dat hij niks kan, omdat hij zo moe is.
Op tijd zijn bed uit, anders is de ontbijt tafel afgeruimd.
Punt uit, dan wacht hij maar tot de lunch, maar wel het bed uit.
Veel succes.

Als het echt een depressie is dan is niets meer belangrijk en kan alles hem gestolen worden. Dan kan hij het ook nog niet aan om een baan te gaan zoeken omdat zijn hersenen ergens anders zijn. Hij zal daar helemaal niet goed functioneren en zal er binnen de kortste tijd weer uitvliegen. Je moet wel je huisarts inschakelen en probeer hem wakker te schudden door hem te confronteren met de dingen die het voor hem waard zijn om te leven. Hem zo weer terug te halen naar de realiteit, want een ernstige depressie kan ook heel triest aflopen.

Ik heb de vraag en antwoorden aandachtig gelezen, nu wil ik je niet bang maken, maar ik krijg hier een benauwd gevoel bij...
Hier heb je 3 mogelijkheden.
1) Hij/zij is lui.
2) Hij/zij is inderdaad depressief.
3) Slachtoffer geworden van vermoeidheidssyndroom.

Er is echter nog een 4de mogelijkheid, en dat is het "nadenken" over een mogelijke zelfmoordpoging.
Laat deze "periode" niet te lang duren... neem de nodige stappen, laat hem/haar desnoods gedwongen opnemen, hier in België noemen ze dat collocatie.
Zo vermijd je stap 4, en gaat hij/zij zeker de nodige hulp krijgen.
Grtz.

Zo vaak als je kunt laten weten dat je er bent voor deze persoon zonder op te dringen. Stimuleren, hulp aanbieden bij solliciteren, maar niet teveel verwachten of het idee geven dat er veel verwacht wordt. Ik kamp zelf regelmatig met depressies en mijn ervaring is dat je pas geholpen kunt worden als je op dat punt bent dat je er open voor kunt staan. Aandrang werkt bij mij averechts en triggert schuldgevoel.

En in de gaten houden of het nog steeds echt een depressie is en niet is overgegaan in gewoonte en gebrek aan initiatief, wat mij de eerste keer gebeurt is. Ik was zo gewend geraakt aan het niet nemen van initiatieven dat ik zelf dacht dat ik nog steeds depressief was.

Bij mij zijn het golven van goede en slechte tijden. Ik werk het beste aan mezelf op het moment dat ik niet op mijn dieptepunt zit.

Probeer op een positieve manier afleiding te bezorgen, dagje uit, weekendje weg, wandeling... Misschien iets creatiefs? Zo kun je misschien een gesprek openen of in ieder geval die persoon het gevoel geven dat hij/zij gewild en geliefd is. Ik vergeet dat soms. Uiterlijk merk je miss niks maar ik weet zeker dat het de persoon in kwestie helpt.

Maar het allerbelangrijkste is proberen erachter waarom? Wat triggert de depressie?

En verlies jezelf hierbij niet uit het oog. Ga niet te ver in de hulpverlening zitten. Biedt een veilige haven aan maar het bootje moet toch echt zelf binnen komen varen.

Google eens op 'Rationele Emotieve Therapie'. Dat heeft voor mij deuren geopend en me dingen geleerd waar ik dagelijks baat bij heb. Je leert hierbij grof gezegd je gedachtes en gevoelens te analyseren en realistisch te maken. Als er net een dierbaar persoon overleden is dan is het normaal dat je verdriet hebt. Als je in tranen uitbarts omdat het stoplicht net voor je neus op rood springt en toch alles al tegen zit dan is dar niet reeël.

Het is een hele schematische therapie die je gewoon aan de hand van een ABC uit kunt werken. Je mag me altijd een berichtje sturen als je meer wil weten over mijn ervaringen met RET.

Succes

Aan de ene kant ben je bezorgd als ouder, en sta je met je rug tegen de muur omdat je kind niet meer "verder wil".
Aan de andere kant is het zo dat je kind volwassen is en jij kan dus niet meer "als ouder" in zijn plaats optreden.
Het kan misschien hard klinken, maar hoe dan ook is je zoon verantwoordelijk voor zichzelf op die leeftijd. Hij heeft een probleem waar hij pas zal uitraken als hij het zelf wil.
Vergelijk het een beetje met een volwassen (of zelfs jonger) kind dat te maken heeft met een verslavingsproblematiek. Je kan als ouder hemel en aarde bewegen, maar niet in zijn plaats afkicken. Ik weet dat het om de muren op te lopen is en toch is het realiteit.
Als ik dat zo hoor dat hij alles "afslaat" dan vraag ik me af of er op dit moment niet wat teveel druk op hem gezet wordt.
Gooi het eens over een andere boeg. Laat je zoon weten dat je op recht bezorgd bent, dat hij altijd bij je terecht kan, dat je er voor hem wil zijn. Maar ook dat je zijn keuze respecteert om op dit moment niets te willen. Laat het even los, push hem niet met baantjes, studies, deskundige hulp, adviezen etc.
Als je hem benadert met dagdagelijkse dingen, doe dat dan zonder dwang. Bv. als je hem vraagt of hij iets wil eten en hij zegt "nee" (of zegt helemaal niets) zeg dan "okee, als je honger krijgt, kom je maar" en ga dan weg. Als hij iets doet dat echt niet door de beugel kan voor jou, zeg het hem op een rustige maar kordate manier. Blijf liefdevol maar probeer hem niet ten koste van alles te redden.
Probeer - hoe moeilijk het ook voor je is - afstand te nemen van de situatie. Doe leuke dingen voor jezelf, of samen met je partner of familie of vrienden. Geef de situatie met je zoon een plaats in je leven naast het andere maar niet de hoofdplaats. Op die manier blijf je zelf tenminste overeind, wat misschien wel het belangrijkste is in deze situatie.
Als het erg zwaar wordt, zou ik voor jezelf deskundige hulp inroepen. Die zal je ook kunnen adviseren en steunen mbt je zoon.
Ik wens je heel veel sterkte in ieder geval!

Ik zou het kind niet direct mee slepen naar de dokter. Als je dat gaat doen, kom je in een pillen circuit. Zelf veel met het kind praten, uitleggen wat zijn doel hier op aarde is door zijn + kanten uit te diepen. Waar is hij goed in en hoe kan hij zich inzetten voor anderen, en dus voor zichzelf. Waar heeft hij aanleg voor? Ik denk dat hij denkt dat het allemaal geen zin heeft, en de wereld toch een puinhoop vol ellende is... heeft hij ook deels gelijk in, maar als we allemaal als kasplanten in ons nest blijven, dan veranderd er ook niks. Eigen verantwoording, en stimulatie. GEEN pillenslikkerij, want dat vertroebelt enorm en haalt alle zuiverheid uit een persoon weg.

Ik zie dat je in de buurt van Den Haag woont. Je kunt contact opnemen met Parnassia. Zij kunnen je vast advies geven. Mogelijk werken ze ook outreachend, dit houdt in dat ze ongevraagd naar cliënten toegaan.