Mijn zoon van 12 zit in de puberteit, en wil nu niet meer emigreren naar Spanje. Alles is zo goed als geregeld.

Heb je je zoon wel goed geïnformeerd en alle aspecten (met name de gevoelsmatige) intens doorgenomen?
Het is geen verwijt, maar het is nogal een grote stap, dunkt me!!
Je zal ongetwijfeld naar je zoon moeten luisteren, ook al is hij pas 12......

dan heeftie pech!

12 jaar is slechts 12 jaar, het is nog een kind.
Sta er boven en zet door.
Over een paar jaar redt je het niet meer.
Laat je leven niet beinvloeden door hem.
Hij beseft niet wat hij wel of niet wil, hij weet alleen wat hij wel heeft en niet wat hij krijgt.
Normaal voor zijn leeftijd.
Gewoon gaan!!!

Het is voor je zoon een enorm moeilijke tijd. Zelfs als alles hetzelfde blijft als dat het is, is het een erg verwarrende periode voor ieder kind. In het algemeen is het voor kinderen in de puberteit het beste om alles zo te laten als het is, zodat ze een veilige haven hebben in die verwarrende tijd.
Jammer genoeg gaat dat niet altijd. Een aantal pubers krijgt te maken met extra veranderingen, naast de hormonale, lichamelijke en schoolveranderingen.
Dat kan een scheiding zijn of het overlijden van een ouder of ander dichtbijstaand persoon. Of zoals in jouw geval een, al geregelde, emigratie.
Probeer begrip op te brengen voor je zoon. Praat met hem over zijn gevoelens in deze en zijn angsten en onzekerheden. Leg daarbij ook uit dat een en ander niet meer terug te draaien is omdat jullie alle voorbereidingen al hebben gedaan en dat je van hem toch ook wel een beetje volwassen houding verwacht, zodat jullie als gezin gezellig (en heel spannend) aan dit avontuur kunnen beginnen.
Maar blijf vooral benadrukken dat je hem begrijpt in zijn onzekerheid en angst en biedt hem alle hulp aan, die hij maar wil. Laat hem meedenken in wat voor hem zou kunnen helpen. En blijf benadrukken dat hij al zo groot is en alles al zo goed begrijpt, want dat is ook de reden dat hij er tegenop ziet. Hij ziet niet alleen uitdaging en spannende nieuwe zaken (zoals een klein kind misschien zou zien) maar ook een hoop obstakels en het verdriet van afscheid nemen.

Kortom: begrip en steun en blijven praten, bespreekbaar houden, vooral van gevoelens!

Toegevoegd na 1 uur:
Kleine toevoeging om verwarring te voorkomen:
Ik zeg dus begrip, steun, praten en luisteren, maar niet terug komen op de beslissing. Die beslissing maken volwassenen, niet kinderen!
Die kinderen kunnen echter wel heel veel extra aandacht nodig hebben om een en ander te kunnen verwerken. Lastig voor de ouders, vooral als ze het zo druk hebben met dingen als een emigratie voorbereiden en regelen. Maar het is tijd en aandacht die later wel opbrengt in de band tussen jou en je kind.

Oei, moeilijk dilemma.
Toch zal ik hem aangeven dat hij tijd genoeg gehad heeft om het er niet mee eens te zijn. Als ik het zo lees, heeft hij toen niet aangegeven het niet te zien zitten, ja, dan zou ik hem (hoe vervelend ook) voor een voldongen feit zetten.

Of je zou iets moeten kunnen regelen dat hij alleen in de vakanties bij jullie in Spanje komt en tussendoor bij familie verblijft? Hoewel je dan de familie met een (extra) puber opzadelt..

Toegevoegd na 10 seconden:
Grinnik: Gelukkig is het bijna Sinterklaas, laat hem wat rottigheid uithalen en hij mag direct mee in de zak :)

Wie is de baas jij of je kind?
Denk is logisch na! Een kind van 12. Hij wil niet / Hij MOET wel.! Klaar punt uit. Gewoon meenemen...

Toegevoegd na 6 uur:
JE MOET TOCH EEN BEETJE MACHT HEBBEN OVER JE KIND.???

Daar ga je toch niet heus op in? Hoe was jezelf toen je 12 jaar was? Toch ook opstandig neem ik aan? Dit is in mijn ogen een poging om te zien waar jullie grens ligt en hoe ver hij kan gaan in het testen van jullie liefde voor hem.. Ga je hierop in wat is dan het volgende dat ie van jullie gaat vragen/eisen? Ik zeg niet dat je het moet negeren maar wel dat je het met de gepaste aandacht moet benaderen en niet met die aandacht ie hij nu vraagt..

Dat is een vervelende situatie. Zoals uit jouw bericht blijkt: Hij was voorstander. Eea is dus goed besproken vantevoren.

Ga met hem in gesprek. Vraag hem waarom hij nu niet meer mee wil. Maar hou het neutraal; Een zin zoals 'Je was het eens met het vertrek naar Spanje. Je maakt het heel moeilijk oals je nu niet meer mee wilt. Wat is er de laatste tijd verandert dat je nu niet meer mee wilt' komt heel anders over dan 'Waarom ben je nu moeilijkheden aan het veroorzaken; Waarom wil je niet meer mee'.

Ga in gesprek. Wellicht zijn er goede redenen. Dan kan je kijken naar creatieve oplossingen. Maar niet er meteen vanuit gaan dat hij ghewoon dwars ligt. Hij is oud genoeg om zo zijn ideeen te hebben, waarvan jullie de redenen niet kennen.

Een optie is om te zeggen: Kom 3 maanden mee. Als dat echt niet bevalt / gaat, dan gaan we kijken of we jou in NL woonruimte bij familie kunnen bezorgen.

Je zult moeten gaan.

Echter is praten natuurlijk een belangrijke zaak. Ik leidt uit je verhaal af dat je dat gedaan hebt, omdat hij nu opeens niet meer wil.
Misschien dat hij nooit goed heeft begrepen wat het precies inhield. Tot in het detail.
Maar dat kan nu nog steeds bepraat worden. Ga in op zijn gevoel. Geef je eigen gevoel als voorbeeld naar hem toe.
Laat zien waar jij het allemaal moeilijk mee hebt, wat je achter laat en wat dat met je doet.
Laat zien dat hij niet alleen staat.

Praten, begrip tonen en nadenken over zijn toekomstige
situatie.

Waarschijnlijk heeft hij vorige week naar "Ik Vertrek"
gekeken, waar een zoon van een familie die naar Turkije
emigreerde ook volledig tussen wal en schip viel.
Vrienden kwijt, andere cultuur, andere taal, ouders
die hun draai absoluut (nog) niet gevonden hadden,
verveling, slechte woonsituatie.
In eerste instantie is alles minder dan het bekende,
vertrouwde, thuis dus geen leuk vooruitzicht.

Probeer hem wat leuks in het vooruitzicht te stellen
als jullie in Spanje zijn en denk vooral niet alleen aan
je eigen belang. Het geluk van je zoon is ook een
zware taak die er nog eens bij komt. Hij moet daar
net als jij/jullie ook kunnen aarden.

Buena Suerte!

Sommige adviezen zijn van de gekke!
Hij is 12 jaar en heeft ook rechten. Maar de oplossing is ook gegeven. Praat met hem en vraag wat zijn angsten zijn. Praat dus volwassen met hem. Probeer niet over hem heen te denderen. Begrijp dat hij doordat jij zonodig jouw leven wilt veranderen, dat hij al zijn vriendjes en zijn vertrouwde omgeving kwijt raakt. Ontken dat ook niet, maar probeer hem te interesseren voor een nieuwe toekomst met nieuwe vriendjes en avontuur. Probeer hem te overtuigen, dat alle leeftijdsgenoten deze fase goed doorstaan, sommige met meer en sommige zonder enige dmoeite, dat hij binnen een korte tijd spaans spreekt als een spanjaard. Lukt het je niet, om hem te overtuigen, dan zul je keuzes moeten maken en hij ook. Het heeft allemaal niet zoveel met de pubertijd te maken, maar meer met zijn zelfvertrouwen en durf.

Ik vind eigenlijk dat je sowieso niet moet gaan lopen slepen met kinderen. Zeker niet van die leeftijd.
Je moest eens weten wat een leed kinderen wordt aangedaan die van hot naar her worden gesleept omdat pa en moe zo nodig een eetcafe in Marbella moeten beginnen, hun eigen puberdroom achterna.
Als je nou 5 jaar wacht is dat joch 18 en kan ‘ie zelf beslissen of hij meegaat of op kamers.
En dan kan je doen en laten wat je wilt.